Thuis is waar je hardloopschoenen zijn

De beste dingen in het leven zijn geen dingen, maar ervaringen.

Twee weken voor vertrek uit Australië zei ik tegen m’n dochter: “We gaan bijna weer naar huis”. Waarop ze antwoordde: “Naar de camper?”. “Nee, echt naar huis”, antwoordde ik. M’n dochter dacht even na en zei toen: “Dat huis (airbnb) in Sydney bedoel je?”. “Nee naar Nederland, onze reis is bijna over.” zei ik. En met het uitspreken van deze woorden drong het ook meteen tot mijzelf door. Vervolgens keek ze mij een aantal seconden vertwijfeld aan en zei: “oh dat ene huis van vroeger waar we met de trap naar onze slaapkamer moesten, dat huis?”. Ja dat huis, het huis waar papa z’n wetsuit ligt voor het koude water in Nederland, z’n eigen wielrenfiets staat en een kleurenpallet aan hardloopschoenen de gang decoreert. Dat huis.

Van een goede trip wordt je high

Meestal ben ik blij als de finish in zicht is, maar dit keer niet…3 maanden lang heb ik mij ‘onoverwinnelijk’ gevoeld. Uitgelogd in Nederland en genietend van de ultieme vrijheid van een lege agenda en een volle camper met vrouw en kinderen.

  • Het is een gevoel dat wellicht nog het best te img_1299beschrijven is met het euforische gevoel na het behalen van je middelbare schooldiploma. Het gevoel van oneindige vrijheid aan de horizon waaruit je leven ‘die ene grote vakantie’ lijkt te bestaan.
  • In sporttermen is het gevoel misschien nog het best te beschrijven als de welbekende ‘runnershigh’. Het onoverwinnelijke gevoel dat je hebt als je bij een wedstrijd zo in ‘de flow’ zit dat het lijkt alsof je vliegt, terwijl tegelijkertijd alles in slowmotion lijkt te gebeuren. Net als bij een goede ‘trip’. Je hoofd is helemaal leeg en je hebt slechts een ding voor ogen: een nieuw glanzend PR.

Goochelen met broodtrommels en toveren met kalenders

Nagloeiend van de Australische euforie (en natuurlijk de 35 graden) stap ik uit het vliegtuig. Eenmaal thuis rijd ik op de automatische piloot links de weghelft op en groet ik alle hardlopers even enthousiast als ze mij in Australië begroeten. Helaas kan ik de flow niet vasthouden en twee dagen later als de belastingpapieren ingevuld zijn en de eerste aanmaningen zijn betaald, worden de iphones alweer gesynchroniseerd. ‘No worries mate’ slaat acuut om in de gebruikelijke agendastress. Wie wanneer op welke oppasdagen, hoe vangen we de studiedagen van school op en welke verjaardagen komen er aan? De eerste dubbele (sport)afspraak is binnen een week ook alweer een feit, maar gelukkig is deze snel op te lossen door een babyfoondate met de buren. Kortom, het definitieve gegoochel met broodtrommels, kalenders en trainingstijden is weer begonnen. Na een reis van 30 uur ben ik weer met beide benen op de grond.

Mijn eerste Nederlandse parkrun

Als een soort zombie loop ik de eerste dagen verdwaasd rond in Nederland. Alsof ik hier niet hoor te zijn. Niet alleen ikzelf maar ook ‘cookies’ en ‘google’ weten nog niet precies waar ik ben. Dus via Australische advertenties en weerberichten blijf ik nog even in de img_0327vakantie modus. Maar ja die jetlag, hoe kom je daar nu het best overheen? Sporten natuurlijk! Na een aantal Australische parkruns en wat snelheidstraining ga ik nu mijn geluk beproeven in mijn eerste Nederlandse parkrun. De OCK Run is geen echte parkrun zoals in Australië maar komt aardig in de buurt. De OCK Run is een hardloopwedstrijd op een prachtig landgoed dat eeuwenlang toebehoorde aan de adel.  Voor de img_0328gelegenheid staan er koffietrucks met appeltaart. Midden in het park wordt piano gespeeld en langs de route staat een violist  ipv een dj met opzwepende beat. Bij de start/finish staat een echte band die het Haagse volkslied ‘oh oh Den Haag’ ten gehore brengt. Welcome home.

De beste training gebeurt ’s nachts

De dagen na aankomst heb ik nachten van 10 uur gemaakt. img_1282Omdat de beste training ’s nachts gebeurt, verdient dit een dubbele parkrun, oftewel de 10km OCK Run. Een goede voorbereiding is het halve werk bij een Parkrun. Dus verken ik met mijn dochter het parcours tijdens de kidsrun. Daarna is het mijn beurt. Wederom wordt mij een hele dag kusjes beloofd bij winst. Dus ik ga er weer vol voor.

Na de start sluit ik aan bij een groepje van 4, dat erg
snel start. Te snel. Want na 500 meter zakt het tempo zo in dat ik alleen kom te lopen met voor mij een snelle clubgenoot van img_0321RTC. Twee rondes van 2.5km lukt het mij om de koploper (Maarten Witteman) op een gat van 10/20 meter te volgen. Een gemene hobbel in het parcours zorgt ervoor dat mijn jetlag-benen na twee en een halve ronde een gaatje moeten laten.  In ronde 3 begin ik al mensen in te halen waarop ik achter mij hoor, “he, dat is een snelle achterblijver”. Ik ben al voor veel uitgemaakt: first loser, runner up, best of the rest. Maar dit is wel het toppunt. Ik blijf ondertussen iets achter bij de nummer 2 en het gat wordt ook geleidelijk iets groter. Maar om mij gelijk als achterblijver te bestempelen…?! Gelukkig is mijn voorsprong op de rest van het veld groot genoeg om met een img_0318vlakke 4 min/km de wedstrijd uit te lopen in 38.17 minuten. Voor de verandering eindig ik nu eens in Nederland op de tweede plaats. Laten we deze wedstrijd maar onder het acclimatiseringsproces scharen. Thuis is immers waar je je thuis voelt en dat is in mijn geval op de 2e plaats tijdens een parkrun. De Joop Zoetemelk van het hardlopen.

Every end is a new beginning

Zo log je uit in Nederland en zo ben je je wachtwoord alweer vergeten bij het inloggen.

Kon ik nog maar 1x m’n hoofd stoten in de camper. Nooit gedacht dat ik het zand tussen m’n boterhammen zou missen. En wat zou ik dolgraag nog een keer door een Australische mug gestoken willen worden. Waar is de tijd dat ik de schaduw ipv de zon opzocht. En het meest bizarre, ik mis het het ultieme campergevoel van het legen van het chemisch toilet. Misschien moet ik om te acclimatiseren thuis (ondanks dat hier geen ruimtegebrek is) ook de magnetron als voorraadkast gaan gebruiken. Nee, niets meer van dit alles. Het is mijn eerste werkdag. Mijn dochter omhelst me en zegt: “Pap ga jij maar lekker werken en veel geld verdienen zodat we weer snel naar de warmte kunnen”. Ik probeer haar gerust te stellen met de toezegging dat ik zeker m’n best ga doen, maar dat ik niet kan beloven dat het in 1 dag gaat lukken….

En is dit nu het slot van mijn reis en mijn blog? Nee, het is doorgaan. Doorgaan met leven, sporten en lachen. Het eindigt niet met deze trip. Het maken van nieuwe plannen begint.