Verandering is de enige constante als je met een camper reist. Zelfs de meest ingesleten patronen kunnen zomaar veranderen. In Australië is bijvoorbeeld in het ochtendritueel het tandenpoetsen van plek 1 verdrongen door het insmeren met zonnebrand. 

De enige constante factor in het leven is trainen. 

Trainingen zijn hier in Australië een belangrijk onderdeel van het (dagelijks) leven, en niet alleen voor mij! Maar geen enkele training is hetzelfde. Als triathleet heb je niet alleen afwisseling in de onderdelen die je afzonderlijk traint (zwemmen, fietsen en lopen). Ook binnen de onderdelen is er wel degelijk variatie aan te brengen. Afwisseling in je training en schema is essentieel voor het behalen van resultaat en houdt je gemotiveerd. Vice versa zijn resultaat en motivatie sterke ‘drivers’ om te blijven trainen. 

Mijn hardlooptrainingen zijn hier elke keer anders. Teveel om over te schrijven in 1 blog. Om er voor jullie geen lange duurtraining van te maken, loop ik er in twee korte interval blogs doorheen.

Train insane or remain the same

Crazy is often the word people use for the dedicated

Tijdens trainingen is het belangrijk om wedstrijdsituaties te simuleren. Met in het achterhoofd de bloedhete Beach Challenge van 2014 die plaats vond bij 35C, leek het mij een goed idee om rond het middaguur in de outback van Australië met de zon hoog aan de hemel een training te doen. Het water in m’n camelbag lijkt in no time thee geworden. M’n zolen versmelten met het asfalt, maar ik zet door en in ‘Ratelband-cadans’ ren ik over de hete stenen van de outback, ‘Flinders Ranges’. Onderweg informeert een 4 wheel drive of ik echt aan het trainen ben en of het gaat. Als een dorstige kameel die 100% pure zonnebrand uitzweet, strompel ik verder. Ik zie visioenen van blogs met titels als: “Out in the outback” voor me. Als ik ook nog wat aasgieren hoog in de lucht boven mij zie cirkelen, weet ik dat dit een teken van boven is. Dit is een van de zeldzame keren dat ik minder loop dan gepland. Ik neem een koude douche en spoel de rubber lucht van mijn nasmeulende schoenen van mij af. Tijd voor verandering, een zwemtraining misschien?

No mountain to high

Kill the Hill training

Ik vraag mijzelf hier regelmatig af: “is mijn conditie nou zo slecht of het parcours zo heuvelachtig?”. Onbewust heb ik hier al een hoop hoogtemeters gemaakt. Als ‘vlakkelandsloper’ voel ik me als een soort ‘prinses op de erwt’ die iedere oneffenheid in het wegdek voelt. Klagen? Nee natuurlijk niet, extra krachttraining :). Regelmatige krachttraining corrigeert onevenwichtige spierontwikkeling en versterkt onderontwikkelde spiergroepen. Mijn krachttraining bestaat dus met name uit heuveltraining. De ene keer ren ik een berg op. De andere keer sjouw ik m’n kind in de rugzak omhoog richting een viewpoint wat dan weer een mooie maar levensgevaarlijke selfie oplevert. Hoe vaak ik ook gewaarschuwd wordt voor kwallen en haaien, je moet alles in perspectief zien. Want ook al is de reputatie van de haai niet al te best (vorige week heeft er nog een dodelijk toegeslagen), er overlijden nog altijd meer mensen aan selfies dan door aanvallen van haaien. Maar goed, alles voor de blog. Geniet van deze selfie want hij is met gevaar voor eigen leven een genomen.

Trailicious

Find comfort in getting out of your comfortzone

Als alternatief voor je wekelijkse uitgekauwde saaie hardlooproute, kun je eens een keer een trailroute pakken. Loop over het gras door het park, neem de paardenroute in het bos of zoek een echte trailrun op. Verandering van spijs doet eten en eten is altijd goed 🙂 Of zoals ik op Facebook vaak doe met foto’s waarbij mensen hun eten fotograferen: gewoon blind ‘liken’. In Bright ben ik per toeval in een ultra trail event beland, de Stampede ultratrail van 75km met 5680 hoogtemeters! Af en toe moet je uit je comfortzone stappen om te groeien en beter te worden, maar dit gaat mij net even te ver. Ik loop een deel van de route in tegengestelde richting en ik laat bewust het woord ‘hard’ weg voor het woord lopen, want na 2 kilometer is het gewoon klimmen en klauteren. Mijn respect voor iedere deelnmer groeit met de hoogtemeter en ik besluit om eens een dagje/avondje/nachtje aan te gaan moedigen. SupPORTeren is immers ook sport.

Ondertussen ben ik 2.5 maand onderweg. Het tempo zit er aardig in in mijn reis. Heel toepasselijk in deel 2 wat meer over tempotrainingen.