Januari is altijd een mooi moment voor een evaluatie van het afgelopen seizoen:

  • Vorig jaar lag ik op ramkoers voor een tijd van 2.55 bij de marathon van Rotterdam. Door Corona werd dit een DNSY (Did Not Start Yet!)
  • Tijdens de triatlon Menen, had ik, ondanks dat ik te weinig fietskilometers in de benen had, zicht op een finish onder de vijf uur. Maar tijdens de laatste acht kilometer hardlopen kwam ik de man met de hamer tegen
  • In september kwam ik voor het eerst in mijn leven tijdens een harloopwedstrijd als eerste over de finish. De stofwolken van de Kempenlandtrail moeten nu nog neerdalen 🙂

Zo, met die evaluatie zijn we snel klaar. Nu hebben we des te meer tijd over om vooruit te blikken naar komend seizoen. Voor oktober staat er nog steeds een nieuw PR op de marathon van Rotterdam op mijn verlanglijstje. En dat ik goed kan rekenen tijdens een triatlon, heb ik met finishtijden van 4.59,59 en 4.59,41 wel bewezen. Maar ik wil ook graag een keer dik onder de vijf uur finishen op een halve triatlon. Ieder jaar is het doel om sneller te worden. Maar hoe? Ga ik een nieuwe triatlonfiets kopen, hardloopschoenen met carbonzolen aanschaffen of is het tijd voor een serieuze aanpak?

Wandel of storm ik mijn nieuwe 40+ agegroup binnen?

Is deze eigenwijze ervaringsdeskundige na tien jaar fanatiek freewheelen nu eindelijk klaar voor een coach? Kan ik mij als ongeleid sportprojectiel overgeven aan een gestructureerd opbouwend schema? Vaak zeg ik gekscherend dat ik een Olympische roeimedaille ben misgelopen omdat ik tijdens mijn studententijd niet de keuze heb gemaakt om te gaan roeien. In die tijd zette ik de snelste tijd op de ergometer van alle nieuwe studenten neer. Nu is de vraag of ik die eigenwijze draak stekende dromer blijf en straks ga zeggen dat ik dik onder de vijf uur had kunnen finishen of dat ik het serieus ga proberen?

Lijkt mijn dochter nou zo veel op mij of lijk ik zoveel op haar?

Een paar weken terug kwam m’n dochter thuis van turnen met het bericht dat ze zelf een oefening moest gaan bedenken. Leuk zei ik direct, maar haar gezicht verraadde dat zij hier anders over dacht. Hoe ik ook op haar inpraatte dat dit juist het voordeel geeft om de technieken die je goed kan in je oefening te stoppen en dat je zelf muziek uit kunt kiezen die je leuk vindt, ze vond het allemaal maar niets. Ik zei: “jij wil gewoon een coach die precies zegt wat jij wanneer moet doen, of niet?” Hier kreeg ik een volmondig “JA” als antwoord op. Mijn dochter en ik lijken ook echt op elkaar en ze ziet zichzelf dan ook als een ‘papa’s kindje’. Maar hier lopen onze meningen toch uiteen. En als zij zo zeker is van haar zaak dat ze een coach wil, moet ik dan soms aan mezelf gaan twijfelen? Moet ik me op mijn veertigste dan toch een keer overgeven aan een professional en kijken hoever ik nou echt dik onder die vijf uur kan duiken?

“If you can’t beat them join them“

Tijdens de afscheidswedstrijd van Frederik van Lierde in Menen stond ik samen met hem aan de start. Afgezien van het feit dat dit zijn thuiswedstrijd was en hij natuurlijk het publiek mee had, was hij toch wel een maatje te groot voor mij. Maar misschien wil hij wel mijn trainingsmaatje worden of beter gezegd coach? If you can’t beat them, join them!

A goal without a plan is just a wish

Via The Coaching Project van Polar krijg ik de mogelijkheid om naar de Challenge Geraardsbergen toe te trainen met behulp van Frederik van Lierde als coach. Hoe eigenwijs ik ook ben, wie ben ik om ‘iets’, maar dan ook ‘iets’ in te brengen tegen de Ironman Hawaii winnaar van 2013! In een recent interview met hem las ik: “Als triatleet verbruik je heel veel calorieën en mag je eigenlijk best veel eten. Ik heb dus nooit als een pater moeten leven.” Hierin zag ik direct een match met mijn eigen filosofie “ik wil er veel voor doen maar niets voor laten” en had direct het idee dat we op een lijn zaten. Waarschijnlijk gaat hij mij bij de intake direct vertellen dat Belgische friet af en toe nog wel mag maar dat ik het Nederlandse bier voor vijf maanden op moet geven. Enig commitment is natuurlijk wel gewenst. Vanaf nu alleen nog Belgisch bier denk ik……… 😉

Zoek de verschillen…….

Frederik en ik lijken vrij veel op elkaar:

  • bijna even groot;
  • ongeveer even oud;
  • zijn coach heette van Lierde en mijn coach heet ook van Lierde.

Als je dieper graaft zie je toch wel dat er kleine verschillen zijn die je op het eerste gezicht misschien niet opvallen. Frederik wisselt tijdens wedstrijden bijvoorbeeld iets sneller dan ik. De overige verschillen spreken op de foto’s wel voor zich denk ik.

Ondertussen zitten de eerste trainingsmaand en een verdwaald Belgisch biertje erop. Ik merk zeker vooruitgang. Zelfs op punten waar ik het in eerste instantie niet had verwacht. Ik train duidelijk meer in Zone 1 dan ik gewend ben. En met de juiste trainingsprikkels lijkt het adagium “train slow and race fast” zeker op te gaan als ik naar mijn hardloop en fietstest kijk. Ook al word ik mentaal weleens nerveus van het schema, een volmondig “trust the proces” van Frederik is hier voldoende om mijn trainingswaanbeelden in bedwang te houden. Gelukkig zijn we binnen het met militaire precisie uitgestippelde trainingsplan wat vrijheidsgraden overeengekomen. Naast off road lopen en mountainbiken mag ik mijn week onder bepaalde condities flexibel indelen.

In Frederik we trust!

Ook al heb ik het mentaal af en toe zwaar met de geplande trainingen en het opgelegde tempo, als ik straks dik onder de vijf uur finish ga ik “in Frederik we Trust” op m’n fiets laten graveren. Tatoeëren gaat mij (en mijn vrouw) nog net even te ver. Zo’n IM op m’n enkel zou ik wellicht overwegen. Maar dat is hele verre toekomstmuziek. Want ook hier geldt: “Als ik die ga doen, wil ik het ook goed doen!” Eerst maar eens die goede halve triatlon!