Zo doe je zes maanden lang geen wedstrijd en dan heb je opeens twee wedstrijden in zes dagen. Vorige week ging ik nog helemaal stuk tijdens de halve triatlon van Menen. Afgelopen weekend stond ik (met zware benen) alweer aan de start van de 21km Kempenland trail.

“Das Kind im Manne”

Ik ben altijd dol geweest op buitenspelen. Als je wat ouder wordt, heet dat dan ineens een off-road wedstrijd of een trail. Volgens de Duitse filosoof Nietsche schuilt er in iedere man nog altijd een klein jongetje. Hij gebruikte hiervoor de term: “das Kind im Manne”. Kortom, niets leuker dan buitenspelen en vies worden. En dan het liefst net zoals kinderen dat doen in nieuwe schone kleren. Want dan zie je het resultaat namelijk het best. Voor deze gelegenheid dus gloednieuwe Scott trailschoenen aangedaan. De kleur en pasvorm roepen herinneringen op aan mijn legendarische ‘Yellow Lightnings’ (bekend bij mijn trouwe bloglezers). Dus dat belooft veel goeds.

Ik ben stapel op jou….

Ik ben van plan om niet te hard van stapel te lopen, omdat ik zes dagen geleden nog helemaal kapot ging tijdens de halve triatlon van Menen. Vlak na de start sprint Polar buddy Koen er vandoor. Ik kan de eerste kilometers nog net in z’n slipstream blijven. Na 4.5 kilometer verslapt hij wat en dan loop ik ineens vooraan…. En als je op kop loopt, ga je natuurlijk niet inhouden.

Off road van het padje af, kan dat?

  • “Als ik maar niet verkeerd loop”
  • “Ik heb al een paar honderd meter geen wegwijzers gezien. Waar zijn ze nu?”
  • “Volgens het aantal kilometers op mijn horloge moet ik toch echt al bij het bevoorradingspunt zijn?”
  • “Waarom zie ik op het lange stuk niemand achter mij lopen?”
  • “Als het goed is moet ik nu ook mensen van de ultra-trail inhalen, maar waar zijn ze?”

Hier heb ik zo ongeveer 16 kilometer aan gedacht. Het zal namelijk niet de eerste keer zijn dat ik fout loop! Of ik het nou leuk vind of niet, parcourkennis is gewoon onderdeel van de wedstrijd. En als je eerste wil worden, moet alles kloppen.

Zou het dan nu, na al die jaren, toch echt gaan gebeuren?

Ok, eerst nog een klein afslagje verkeerd lopen op 1km voor de finish om het spannend te maken. Maar uiteindelijk kom ik via het mtb parcours toch weer op het juiste spoor. Ik finish in 1.28,35 en een gemiddelde snelheid van net boven de 14km/u als EERSTE over de finish.

Omdat het een heerlijk kleinschalig evenement is, waar je gewoon aan de start kan parkeren, er geen startvakken zijn en er zonder tijdswaarneming gelopen wordt, zijn er dan ook geen prijzen. Maar dat maakt mij niets uit. Het idee dat ik een keer de snelste van iedereen ben en ik die eeuwige tweede plek die mij tussen 1986 en 2019 achtervolgd heeft kan verwisselen voor de eerste plek, is voor mij goud waard.

Opgetogen bel ik naar huis…..

Ik leg mijn vrouw de vraag voor: “Wie denk je dat er gewonnen heeft?”: Een volmondig “Ruben” komt er uit. Maar omdat mijn trainingsmaatje diezelfde ochtend vanuit Nootdorp 130km naar de start gefietst was, kon ik hem deze keer hebben. Vervolgens hoor ik mijn vrouw op de achtergrond tegen m’n dochter zeggen “papa heeft gewonnen”! Wat meteen met volle verbazing beantwoord wordt met: “he? Hoe kan dat?” Tja het nieuwe normaal is voor iedereen even wennen, zullen we maar zeggen. Ik denk dat ik er wel gewend aan kan raken.