Zondagochtend 06.00 nog voor de tekenfilmpjes starten, sta ik op voor mijn deelname aan de middenafstand (2500m zwemmen, 87km fietsen, 20km hardlopen) bij de triathlon Leiderdorp. I love Triathlon! Ieder andere sporter gaat na het zoveelste uitputtende nachtje Olympische spelen nu pas slapen. Voor ik de deur achter me dicht trek krijg ik van boven uit de slaapkamer nog een appje ‘vergeet je je helm niet?’. Echte liefde. Met helm, tot de nok toe gevuld met koolhydraten en ingevet met vaseline glibber ik het huis uit.

Na een korte autorit haal ik mijn startnummer op en kan het minutieus voorbereiden van mijn plek in het parc ferme beginnen. Fiets netjes recht hangen, handdoekje neerleggen, Yellow lightnings erop en dan m’n bril zo in m’n helm leggen dat ik hem direct kan pakken. Banaan uit de roze bananenbox van m’n dochter en al deels afgepeld naast m’n schoenen leggen. Met schilderstape mijn gehele cycling dinner voorbereiden. Ik begrijp dat het water jullie in de mond loopt.

Na de voorbereidingen is het tijd om het water in te gaan. Een bepaald soort rust maakt zich van mij meester. Alles staat klaar en afgelopen weken ben ik door een paar clubgenoten een paar keer op sleeptouw meegenomen naar Vlietlanden voor wat langere zwemtrainingen. Na de start kom ik eigenlijk gelijk lekker in m’n slag. Onderweg krijg ik het zelfs voor elkaar om onderweg onder m’n oksel door naar de kant te kijken waar ik de schimmen van toeschouwers zie staan. Een intensieve doch relaxte 2.500 meter in 47min.

Eenmaal uit het water hoor ik gelijk mijn naam, hoe gaaf is dat! Tim een goede vriend van mij sinds mijn middelbare school (waar ik overigens op de plek van Giannie Romme zat tijdens het vak Duits, maar daarover een andere keer meer) is met de hele familie al vroeg richting Leiderdorp komen fietsen. Ik kom letterlijk en figuurlijk nog behoorlijk fris het water uit en zwaai. Trek m’n badmuts af en begin m’n wetsuit af te rollen. Ik gris m’n fiets mee en als volleerd off-road triathleet jump ik met racefiets over een berg kabels. Mijn fiets en ik waren er op berekend maar mijn bidonhouder was het iets te veel en daar rolde het tafelwater van mijn ‘cycling dinner’ onder de hekken door richting het publiek. Waar zijn je vrienden als je ze nodig hebt? Juist, op de goede plek en na m’n eerste ronde zie ik Tim al roepend staan met mijn bidon omhoog. Ik twijfel nog even of het wel mag, maar in een flits pak ik hem aan terwijl ik mij in de seconden daarna nog steeds afvraag of dat volgens de reglementen eigenlijk wel mag. Ik heb prima gezwommen en met een gemiddelde van 36km/u in de eerste ronde fietsen gaat het toch zeker niet slecht. Toch word ik in de 2e ronde al ingehaald door de uiteindelijke nummer 1 Yuri Severin. Mijn topsportzeepbel waar ik normaliter in verkeer tijdens de race is zo al vroeg uit elkaar gespat en heeft plaats gemaakt voor aan de ene kant bewondering en aan de andere kant de ijzeren wil om in de komende 6 ronden niet nog eens door hem ingehaald te worden. Hoe zeer ik hem ook probeer bij te houden hier hoef ik in ieder geval niet bang te zijn om een tijdstraf voor stayeren te krijgen, I wish!

Ondertussen is het 11.00, ben ik 2.5 uur aan het sporten en heb ik al meer suiker op dan mijn kinderen in een hele maand. Tja, hoe ouder hoe gekker en dat geldt ook voor mijn fans. Mijn ouders en schoonouders staan zo hard te joelen/juichen/klappen en springen dat het de Nederlandse bocht van de Alpe’Huez wel lijkt. De perfecte stimulans om er zo snel mogelijk naar toe/voorbij te rijden 😉 Halverwege staat een groepje RTC-ers (leden van mijn triathlon vereniging) aan te moedigen inclusief fluit en op de weg zie ik her en der ‘hup RTC’ geverfd. Zeg nou zelf met zulke supporters heb je geen extra koolhydraten meer nodig.

img_6241Na zo’n 3.5 uur sporten ben ik er wel klaar mee, nou ja met het fietsen dan. Nu komt MIJN onderdeel, het lopen. Uit enthousiasme heb ik m’n fietsschoenen al uit voor het parc fermé, ren met fiets aan de hand richting mijn bright en shining ‘yellow lightnings’ die zichtbaar opgetogen reageren als ik ze razendsnel aantrek en bijna binnen de minuut ren ik het parc fermé weer uit op naar de eerste ronde van 5 kilometer. Ik ben nooit te beroerd om onderweg een complimentje of aanmoediging uit te delen aan andere lopers. Zelf ontvang ik in de laatste ronde precies op het juiste moment, omdat ik toch wel aardig kapot zit, nog een high five van een lezer van mijn blogs en tweets waar ik voor de wedstrijd voor het eerst live kennis mee gemaakt heb, heel gaaf. Wat zijn triathlons toch mooi en wat is de sfeer geweldig.

img_6248Ik finish als 29e in een tijd van 5.07. Geen podium en dus zullen mijn collega’s maandag wel weer respectvol grappen maken over het feit dat ik niet eens een vaantje heb gekregen waarop ik ze vervolgens voor de zoveelste keer uitnodig/uitdaag mee te fietsen tijdens een hardlooprondje. Zoals het een echte moeder betaamt zegt ze dat ze altijd trots is (met of zonder vaantje) en overhandigt mij een bak aardbeien van een teler uit de buurt die na het trotse verhaal van mijn moeder over mijn deelname aan de triathlon spontaan een bak aardbeien mee gaf voor het herstel, bedankt Jan!

‘An attitude of gratitude’

Bovenstaande uitspraak komt van de Australiër Vujicic die zonder armen en benen geboren werd. Vrij vertaald betekent het dat het makkelijk is om dankbaar te zijn voor grote dingen maar moeilijker is om dankbaar te zijn voor de alledaagse vanzelfsprekende dingen in het leven. Het zijn de kleine dingen die het hem doen en samen iets groots mogelijk maken. Een dubbele check op m’n helm, een aangereikte bidon, enthousiaste fans, een high five met een tegenstander, een trotse moeder maar ook het feit dat je hier gewoon bananen in de winkel kunt kopen, je bidon met water kunt vullen onder de kraan en überhaupt kunt denken aan het doen van triathlons.

Na afloop eet ik een welverdiend biofrietje met schil en rijd in de waaier met mijn clubgenoten richting het dichtstbijzijnde café voor een biertje. Eenmaal thuis komt mijn dochter op mij af rennen en zegt: “Ik vind jou lief, wil jij mij slingeren zodat m’n voeten het zonnescherm raken?” Jahoor dat kan er ook nog wel bij, 5565 of 5600 calorieën verbranden, wat maakt dat dan nog uit. Er gaat daarna gegeten worden en goed ook. Met een grote Indonesische rijsttafel en een balansweek in het vooruitzicht sluit ik de dag af. En een balansweek, nou dat is zoiets dat mensen mij vragen “moet jij niet sporten?”.