Mini-Loco op de bootcamping

Mini-Loco op de bootcamping

Als topsporter moet je een beetje Loco zijn “Edith Bosch”

Geen betere voorbereiding op een halve triatlon als een weekje afzien tijdens een trainingskamp. Maak van dat kamp maar camping. Of zoals mijn jongste dochter het halverwege de week betitelde: “de bootcamping”.

Afgelopen week ben ik een weekje met de familie gaan
kamperen in Boekel. Uit eerbetoon aan de wielerprestaties van Leontien Zijlstra van Moorsel (‘de Joekel van Boekel’). Maar eigenlijk gewoon omdat het een mooie training was om een groot deel van de route heen en terug te fietsen vanuit Den Haag. Niets mooiers als een pontje over en met suizende buizen door het Hollandsche landschap knallen!

Aangekomen op de camping leek ik terug in de tijd gefietst te zijn. Achter de receptie is een speeltuin met nostalgische, uuh excuus, retro hippe speeltoestellen. In de gemeenschappelijke ruimte staat een ouderwetse toog, zo een waar Brabanders hun wereldproblemen op een bierviltje oplossen. Voor tien cent kun je je teiltje met warm water vullen om af te wassen. En op het activiteitenprogramma staat een traditionele miniplaybackshow op vrijdag die mijn Nederlandstalige repertoire grondig heeft opgepoetst. Daarover later meer. Oftewel een camping met karakter, geen glamping maar bamping, ‘back to basics kamperen’.

Het weer deze week….. Nou, laten we zeggen dat het ideaal was voor een bootcamping omdat er sporttechnisch gezien lekker veel zuurstof in de lucht zat 😉 De kinderen stonden, net als ik vroeger, voor de tent in de regen met laarzen aan te voetballen, ‘sweet memories’. Nee op deze bootcamping zullen ze geen gameboy-rug, tablet-nek of app-duim krijgen. Maar of slapen in je trainingspak op een luchtbed in een klamme slaapzak nou de natte droom van iedere sporter is?

Als het echt te hard regent, spelen wij mini-loco in de tent. Dit doet mij aan de uitspraak van Edith Bosch denken: “Als topsporter moet je op een bepaalde manier een beetje Loco zijn”. Toen zij zelf op Olympisch niveau judode, maakte ze de bizarre afspraak: “Wie er ook dood gaat – vader, moeder of een zus – ik kom niet naar de begrafenis.” En dit onder het mom van je bent gefocust op je sport of niet. “Horrorgedrag” noemt ze dit zelf in haar boek ‘expeditie Edith’. De Joekel van Boekel kende ook een periode waarin ze zichzelf door haar fanatieke manier van sport bedrijven bijna letterlijk kapot fietste. Maar datzelfde karakter zorgde er ook weer voor dat ze zich aan haar problemen kon ontworstelen en langzaam weer terugkeerde in de sport en aan de top om in 2004 haar 4e gouden medaille op de Olympische spelen te veroveren.

Als het droog is, duik ik het ‘toevallig aanwezige ven’ voor de tent in. Als ik het water induik, oogst ik bewonderende blikken van in reddingsvest getooide kinderen die vragen of ik helemaal achter de ballen ga zwemmen. Terwijl ik zwem klinken vanuit een waterfiets de bemoedigende woorden van een klein jongetje: ”Jij bent echt gek”! Of verstond ik het niet goed door water in m’n oor en zei hij: “je bent echt te gek”? 😉 Vertwijfeld kijk ik hem aan door mijn met waterplanten behangen zwembrilletje. Ik zwem met gevaar voor eigen leven verder tussen de waterfietsen door. Als ik uit het water kom denk ik nog even terug aan zijn woorden. Ook al ben ik geen topsporter, misschien ben ik of ben je als triatleet in het algemeen per definitie wel een beetje ‘mini-Loco’.
Muzikaal wordt mijn kennis tijdens de miniplaybackshow bijgespijkerd door Piratenfestijn iconen. Ondanks het gebrek aan de voor hardlopers zo gewenste hardloop beat, brengen deze iconen inspirerende liedjes ten gehore. “Stap voor stap” van Henk Dissel won magistraal de miniplaybackshow. Het werd vol passie geplaybackt en nog beter uitgebeeld door een jongen van 9 die alleen al mijn favoriet was omdat hij met jampotglazen op onder water zwom in een ijskoud kinderbad. Is dat ook Loco? Komende triatlon ga ik in met het motto van het lied van Andre Hazes junior ’Leef alsof het je laatste dag is, alsof de morgen niet bestaat. Pak alles wat je kan en ga ah ah ah, ga ah ah ah’. Stiekem wetende dat de Olympische gedachte overheerst waarbij meedoen belangrijker (beter bereikbaar) is dan winnen. En als ik gefinisht ben en op de weg terug in de auto zit, zet ik het liedje van Stef Ekkel & René Karst met als titel “beter te dik in de kist, dan een feestje gemist” extra hard en ga ik op z’n Yuri’s misschien eens lekker wat bier drinken en hopelijk nagenieten van m’n prestatie.

Zwemmen met je bril op, voetballend met laarzen aan jezelf met Ronaldo vergelijken, de friteuse bij je caravan hebben staan, triatlons doen en de schoonheid van de imperfectie van de rokende/drinkende topsporter. Stiekem zijn meer mensen dan je denkt een beetje Loco en laat dat nou juist zijn wat deze wereld kleurt en leuk maakt.