SM in Antwerpen

Vorige week zondag vertrok ik om 04.45 van huis voor een triathlon in Antwerpen want ja wie kent de gezegdes niet:

• ‘Early bird catches the worm’
• ‘Morgenstond heeft goud in de mond’
• ‘You will never have this day again so make it count!’
• ‘Dan heb je nog wat aan je dag’

Eerlijk gezegd vond ik het simpelweg gewoon FCKING vroeg! Maar goed “wie niet gaapt wie niet wint”.

Bij het tankstation kom ik terugkerende feestvierders met wijd opengesperde ogen en flesjes water tegen. Zelf sla ik ook maar wat water in want met het oog op een kwart triathlon en temperaturen van boven de 30 graden celsius zal ik er straks vast hetzelfde aan toe zijn als mijn tankgenoten.

Intervaltraining tussen de kauwgombalautomaten

Met team Polar verzamelen we om 07.00 in Antwerpen. Vervolgens staat om 09.00 de triathlon Antwerpen op het programma. De stad waar ik als kind intervallen liep van kauwgomballenautomaat naar kauwgomballenautomaat in de Zoo. Op een steenworpafstand van de zwemstart heb ik mijn vrouw zo’n 9 jaar geleden ten huwelijk gevraagd. Dit was voordat zij wist dat ik verliefd zou worden op triathlon.

Belgische SM

In m’n wetsuit sta ik in de brandende zon te wachten voor de zwemstart. De temperatuur is in de vroege ochtend opgelopen tot bijna 30 graden Celsius. Ik schat in dat ik ondertussen al een litertje vocht heb weggezweten in mijn gloeiende neopreen wetsuit. Omdat je alles positief moet bekijken ervaar ik het kwartier uitloop in het startschema als een soort Belgische SM. Voor de full body experience hadden enkelen ook al hun badmuts en brilletje opgezet. Ik begin zelfs te twijfelen of ik een half leeg flesje water van een eerder gestarte deelnemer van de grond pak…. Maar net op dat moment begint de rij te schuifelen. HET WATER IN!!!

Water, water, water….

Afgezien van het feit dat de zwemstart bij De mas prachtig is, kan ik er verder vrij weinig over kwijt. Behalve dan dat ik nog nooit zo blij ben geweest het koude water in te springen.

Dimitri, “Zal’t gaan ja?!”

Eenmaal uit het water volgt er een lange route tussen een haag van mensen door richting de wisselzone. M’n velo staat al op mij te wachten. Ter fietsspiratie heb ik afgelopen maand de hele docu over ‘VDB ik ben god niet’ gekeken op Canvas. Hier in Antwerpen is het een ‘stayer’ wedstrijd wat altijd spannend is. Hopelijk kom ik in een goede groep. Na een scherpe draai volgen een paar kasseien stroken en uiteindelijk kom ik met een Belgische jongen, ‘Dimitri’, te zitten. We draaien vlot door en met 40km per uur razen we door het veld. Maar een mooie groep komen we niet tegen. Het voelt als een chasse patat. Na de tweede kasseienstrook en een, net als tig anderen, verloren bidon moet ik Dimitri na 20km laten gaan. Met m’n laatste krachten wens ik hem nog succes. Zelf word ik 4km later opgeveegd door een pelotonnetje van 20 man die met 40/45km per uur op mij af komt razen. In eerste instantie lijkt dit te hoog gegrepen maar na een vereende krachtsinspanning haak ik aan en eenmaal in het wiel draai ik relaxed mee. Ik heb zowaar de tijd om wat te drinken en m’n benen los te schudden. In sneltreinvaart denderen we op de wisselzone af om af te sluiten met MIJN onderdeel. Het hardlopen.

De stoom komt uit m’n oren

Alle fietskanonnen stoom ik in de eerste twee ronden voorbij, maar dan begint ook mijn locomotiefje wat kuren te vertonen. Wegens de drukte lukt het me niet altijd om in volle vaart een bekertje water aan te pakken en de zon begint ook steeds feller te schijnen. Na 5km begin ik mijn benen te voelen en schakel ik een tandje terug naar 4.15min/km. De warmte en halve triathlon Luxemburg van de week ervoor (lees hier het verhaal) begin ik te voelen in m’n benen. Met nog 4km te gaan zie ik een soort fata morgana. Een gezellige groep vrienden met koud bier joelt en fluit naar mij. Het is alsof ik ze al jaren ken en zo aan kan schuiven. “Goed gedaan” roepen ze me toe, “we zijn trots”, “je kan het”, “pak die jongen voor je nog”….. ik kijk voor me maar kom dan tot de conclusie dat ze het niet tegen mij hebben maar tegen de jongen achter mij. En ingehaald worden met het lopen tijdens de triathlon, dat laat ik natuurlijk niet gebeuren! Ik geef alles wat ik heb en finish iets over 11 uur als mijn Polar horloge een nette 2.07 aangeeft. Met een goed gevoel stap ik de auto in richting Nederland. Op naar het zwembad met de kinderen want als je vroeg op staat heb je immers nog wat aan je dag………