Topresultaat weggepist?

Ik maak steeds vaker uitzonderingen op mijn stelregel “de totale reistijd moet korter zijn dan de sporttijd”. Afgelopen weekend zat ik 5 uur in de auto voor een Ironman 70.3 wedstrijd in Luxemburg, waarvan ik hoopte dat hij maximaal even lang zou duren als een enkele reis, maar onderweg moest ik pissen……

Samen met 5 clubgenoten van RTC hebben we een Landal huisje gehuurd op 25 minuten rijden van de start. Voor de boodschappen hebben Brenda en Frans niet alleen de AH in Nederland leeg gekocht, maar ook de lokale campingwinkel in logistieke problemen gebracht. Er is een triatletenplaag op komst. Als ik aankom staat er al een heerlijk groot bord pasta voor mij klaar. Carboloading to the max! Omdat triatleten echte duursporters zijn, testen we ’s avonds ook gelijk nog even onze mentale wedstrijd weerbaarheid met serieus een potje ‘March raus’ oftewel ‘Mens erger je niet’. Dit wordt natuurlijk vergezeld door de nodige stoere sportpraat en Radler 0.0%. Mijn tweede stelregel: “ik wil er veel voor doen maar niets voor laten” gaat er ook al aan…. Ik word oud!

Trispiratie snuiven op zaterdag

Zaterdagochtend gaan we de startnummers ophalen. We verkennen het parcours en snuiven Trispiratie in het Ironman village. Na een verkenning van het vlakke deel van het parcours test ik samen met Rick ook nog even de benen op het eerste heuveltje. Als weiland fietser voor wie de brug bij Gouda al een bolletjestrui oplevert, valt dit niet mee. Op het kleinste verzet trap ik de eerste helling omhoog. En daar laat ik het bij.

Tijd om de fiets weg te hangen

Temidden van 2.500 fietsen met een geschatte gemiddelde nieuwwaarde van 4.000 euro voel ik mij de Dagobert Duck van de wisselzone. Ik hang mijn zorgvuldig met gelletjes ingetapete fiets erbij. En zonder fiets ben je niets dus tijd om naar het huisje te gaan. Volle kracht richting de koolhydraten.

Op de grote plaat

Wat gebeurt er als je de snelste fietser (Michael) en degene met de mooiste fiets (Rick) in de keuken zet? Dan krijg je pannenkoeken als carbonwielen, die liefkozend ‘dikke platen’ worden genoemd. Nu maar hopen dat ik met al die pannenkoeken achter de kiezen die grote plaat morgen lekker rond kan draaien.

Na al het taperen is het raceday

06.00 Volledig afgetankt met koolhydraten en met een gezonde spanning word ik wakker. Ik trek m’n vers gestreken trisuit en gepoetste sportschoenen aan en vertrek richting de start.

07.30 Terwijl ik de wisselzone binnenloop komt de championssmell van vaseline, zonnebrand en neopreen mij tegemoet. Als ik al mijn dubbel gecheckte racebags ophang, ruik ik als kers op de taart een overweldigende dixiwalm. Dit wordt een mooie dag.

08.15 Nog 45 minuten tot de start! Ik loop zenuwachtig onder leiding van Martin alle in- en uitgangen van de wisselzone na om maar geen wisselfout te maken. Als ik er zeker van ben dat ik ook de route in de wisselzone weet pak ik m’n wetsuit en vertrek richting de tassenafgifte om mijn ‘after race bag’ in te leveren. Dit is echt logistiek voor gevorderden.

08.45 Met m’n tubes aan wring ik mijzelf in m’n wetsuit en probeer zonder normale maar met zwembril de juiste startwave vinden. Dit blijkt echter toch wat lastiger dan gedacht. Ik sluit mij aan bij de 35-40min. startwave. Zelf hoop ik dat het dobberen op zee van de afgelopen maanden mij een tijd van 36min. op gaat leveren.

08.55 Op Amerikaans Ironman achtige wijze wordt de spanning nog even opgevoerd door een tot in de wijde omtrek te horen hartslag die door de speakers galmt.

09.25 Ik sta nog steeds langs de kant, in het zonnetje te koken in m’n wetsuit. De bonkende hartslag heeft ondertussen plaatsgemaakt voor endorfine verhogende opzwepende muziek. En terwijl de eerste deelnemers al het water uitkomen spuit bij mij ondertussen de endorfine uit m’n oren.

09.30 START, ik duik het water in en vind gelijk een mooi ritme. Ik zwem vakkundig tussen wat zwemmers door en vind aan de zijkant een mooi vrij deel. Op een gegeven moment hang ik in de voeten van iemand met een Ironman bronze medal badmuts die lekker doorzwemt.

10.05 Na 35min. kom ik het water uit. Ik heb een snelle wissel en weet m’n fiets blindelings te vinden bij de grote lantaarnpaal met kliko eronder. En weg ben ik.

11.00 Terwijl ik met 38km/u over het parcours race, martel ik m’n smaakpapillen met een eerste sportgelletje. Zorgvuldig heb ik met schilderstape een heel cycling dinner voorbereid op m’n frame. Eerst het vaste voedsel in de vorm van repen en voor later op de dag steeds meer vloeibare gelletjes met verschillende smaken. Het water loopt je in de mond. Ondertussen is het 11 uur en ben ik al anderhalf uur aan het sporten en heb ik al meer suiker binnen gekregen dan mijn kinderen normaliter in een hele maand.

12.43 Na een flitsende start op het vlakke gedeelte wissel ik in het heuvelachtige deel van het parcours stuivertje met wat Duitse vrouwen met kuiten als ballonnen.

13.01 Omdat goed hydrateren belangrijk is bij warm weer heb ik zoveel mogelijk gedronken. Zo veel dat ik enorm moet plassen na het fietsen, een ‘Dumoulin light’ zeg maar. Een litertje lichter verlaat ik de pispalen en sprint ik met een dikke minuut vertraging de wisselzone voor de laatste keer uit.

13.20 Omdat ik zoveel mogelijk met een hoge trapfrequentie heb proberen te rijden om verzuring te vermijden voelen de benen na 3.5 uur sporten nog verrassend goed. Als ik op m’n horloge kijk besef ik dat ik de afsluitende halve marathon onder de 1.29 zal moeten lopen om sub-5 te halen. Direct haal ik alle rekenkundige hoogstandjes in mijzelf naar boven en ondertussen is het gewoon ‘run Chiellie run’.

14.00 Tijdens het looponderdeel staan er veel mensen langs de kant. Ik word vanuit verschillende kanten aangemoedigd. Hoe meer ik reken, hoe dichter ik toch nog bij mijn sub-5 doel kom. Onderweg moet ik denken aan de ‘100% inspiratie podcast’ waarin Denise Kielholtz (6-voudig wereldkampioen kickboxen en momenteel MMA vechtster) wordt geinterviewd. Op de vraag welke gedachten er na de gong in haar om gaan en waar ze de wil vandaan haalt om te willen winnen antwoordde ze: “ik kan me niet voorstellen dat mijn tegenstander meer getraind heeft en er meer voor gelaten heeft dan ik. Ik moet gewoon winnen en het voelt alsof mijn tegenstander iets van me af wil nemen en dat laat ik niet gebeuren.” Deze uitspraak houd ik in mijn achterhoofd terwijl ik m’n 3 rondes van 7km afwerk. Ik heb zoveel extra uren op de tacx gezeten om mijn zwakste onderdeel wat te verbeteren deze winter dat ik die sub-5 gewoon verdien.

14.16 Ik heb 5km iemand van een trio nog als haas kunnen gebruiken tot hij stilvalt. Nu nog drie kilometer en ik heb nog 13 minuten. Het kan! Het enige waar ik 21 km lang aan kan denken is: laat ik die sub-5 nou niet weggepist hebben…. Omdat er nog wat langzamere lopers op het parcours zijn besluit ik om 1km voor het einde om het laatste drinkpunt heen te lopen om tijd te besparen. In vliegende vaart en met een hartslag in m’n keel (uiteindelijk m’n max als ik de data er op na sla) sprint ik richting de finish. Daar is de rode loper…..ik zet nog eenmaal aan terwijl ik de klok richting de 5 uur zie tikken. Het lukt, het lukt….. volledig gesloopt en met een misselijk gevoel finish ik in 4.59,41. Ruim 19 seconden binnen m’n gestelde doel. Toch goed dat ik niet helemaal uitgedruppeld heb!