Gebaande paden kun je altijd nog bewandelen

Wordt dit wederom een sportverhaal met stoere foto’s en dubbelzinnige woordspelingen? Is er dan niets anders in mijn leven dan sport, bloggen en social media? Je zou het bijna denken.

Enige tijd geleden was ik ’s ochtends bij de begrafenis van de vader van een goede vriend van mij. ’s Avonds ontving ik een berichtje van een andere vriend dat zijn zoontje juist geboren was die dag. Dit leek verdacht veel op het doorgeven van het leven en in het bijzonder het vaderschap.

Als kind leef je van verjaardag naar verjaardag. Als puber van feestje naar feestje. Sommigen krijgen een scooter en halen daarna het autorijbewijs. Een mooie studententijd volgt met daarna de afstudeerfeestjes, de eerste vrijgezellenfeesten en trouwerijen en eventueel kinderen. Ik voel me nog jong en in de bloei van mijn leven,  maar feitelijk gezien zitten mijn dochters in tijd dichterbij een mogelijk studentenhuis dan dat ik eruit ben. Kortom, je komt op een soort kantelpunt in je leven waarop je je realiseert dat alles niet alleen maar beter en sneller gaat, maar ook dat een kraamvisite en begrafenis dichtbij elkaar liggen.

Gebaande paden kun je altijd nog bewandelen

Tijdens de speeches van mijn vriend, zijn zus en broer straalde de trots voor hun vader van ze af. Vader werd geprezen om de goede raad en voor het leven dat hij had gekozen. Wat bij mij is blijven hangen is dat hij zijn kinderen en specifiek zijn dochter aanspoorde voor het avontuur te kiezen. “Gebaande paden kun je altijd nog bewandelen” was zijn advies. Dit zette mij aan het denken. Heb ik zelf eigenlijk wel genoeg buiten de lijntjes gekleurd? Ik was een bar slechte tekenaar op de basisschool dus dat zal waarschijnlijk in zijn letterlijke vorm wel goedgekomen zijn. Maar hoe zit het figuurlijk? Ik ga hier geen kwajongensboetedoening doen, maar echte avonturen, bijvoorbeeld een carrièreswitch? Uuh nee, niet echt. Ik zit al 13 jaar bij m’n eerste werkgever. Verhuisd naar het buitenland voor langere tijd dan? Ja studeren in het buitenland en lange verre reizen (met en zonder kinderen) heb ik wel gemaakt. Maar is dat tegenwoordig nou buiten het gebaande pad of juist ‘the perfect picture’?

Ik ben van het padje dat van het padje af is

Wat sport betreft ben ik wel rigoreus geswitched. Vandaar mijn alter ego: sportlifecrisis. Als triathleet bevond ik mij direct buiten de gebaande paden. In mijn eerste vijf jaar als triathleet deed ik alleen cross triathlons en duathlons. Sinds ik kinderen heb ben ik steeds gecalculeerder geworden. Ik neem minder risico’s, ik fiets de bochten vierkant en ik loop wegwedstrijden en langere afstanden. Afgelopen jaar heb ik zelfs al drie marathons gelopen. Kortom, ik ben de laatste tijd een beetje van het padje dat van het padje af is. Ben ik ondertussen dan oud genoeg om op de gebaande paden te lopen of zal er over een paar jaar toch een soort ‘ik-vertrek’-gevoel zich van mij meester gaan maken?

Hoe ouder hoe gekker

Hoe jonger je bent hoe meer je op kunt vangen als je buiten de gebaande paden loopt. Maar ook al ben je wat ouder, wie gaat je tegenhouden? Beter spijt van iets dat je gedaan hebt dan van iets dat je niet gedaan hebt. Dit weekend was dus het moment aangebroken dat ik voor het eerst een serieuze trail in de Ardennen ging lopen in plaats van een Nederlandse trail die je beter met een bosloopje kan vergelijken (weet ik nu).

Een trail in de Ardennen is geen ‘walk in the park’

De Addicttrail in Bretogne is in totaal 24km (excl. verkeerd lopen), 1150 hoogtemeters en tweemaal een oversteek van de rivier de Ourthe. Normaliter hanteer ik de stelregel dat bij wedstrijden de sporttijd in ieder geval langer moet zijn dan de reistijd. Maar af en toe moet je uit je comfort zone. Vandaag rijd ik tweemaal 3,5 uur voor een trail van 24km waarvan ik mag hopen dat mijn sporttijd korter is dan de reistijd.

’s Ochtends vroeg zit ik al in de auto met op de bijrijdersstoel een klein ontbijt voor twee voor mij alleen: 10 boterhammen, banaan, sportsmeal shake, thee en sportdrank. De dag begint grauw en koud. Bij Antwerpen doemt tussen regen en zonneschijn het Sportpaleis op. Hier heb ik in 2010 ooit nog eens een afscheidsconcert van Clouseau gezien. Niet veel later begeeft mijn laatst bereikbare Nederlandse radiostation het. En alsof de Belgische duivel er mee speelt maken Nick en Simon plaats voor Clouseau op Studio Brussel. Terwijl ik even wegdroom word ik bruut gewekt door het dashboard signaal dat aangeeft dat de buitentemperatuur onder de vier graden is. Terwijl ik de Ardennen verder in rijd zie ik het steeds witter worden. En de hagel gaat niet veel later over in natte sneeuw. Dit wordt een mooie dag voor een trail!

Spierpijn in m’n armen van het hardlopen

Samen met mijn Polar buddies sta ik om 13.00 klaar voor de start. Met frisse overmoed loop ik de eerste twee kilometer in een dikke acht minuten. Maar dan begint het. Na een paar kilometer onverhard terrein door weilanden draait het pad nu het bos in. Het gaat licht omhoog en ik zie de eerste deelnemers al wandelen. Zelf kom ik nog redelijk doorstappend boven. Na een kamikaze afdaling begint het echt en vind ik mijzelf op handen en voeten naar boven kruipend bij kilometer vijf. Eenmaal boven voel ik de koude wind door mijn twee lagen kleding snijden. Ik schroef het tempo weer iets op en wordt direct getrakteerd op een koude douche die overgaat in hagel. Naarmate ik hoger kom verandert de hagel zelfs in natte sneeuw. Dit is even wat anders dan een rondje Haagse bos over het paardenpad in een flets zonnetje…. Prachtige vergezichten worden afgewisseld met diepe waters van de Ourthe waar ik tweemaal tot m’n knieen door het water moet. Vervolgens wordt het zo steil dat er zelfs touwen hangen om omhoog te klimmen. Terwijl ik dit typ voel ik de spierpijn in m’n armen van het hardlopen?!

Alles loopt volgens plan

Ik vreesde al dat ik verkeerd zou lopen. Dat gebeurt natuurlijk ook. Tot tweemaal toe zien niet alleen ik maar ook twee lopers voor mij een vlaggetje over het hoofd. Gedesillusioneerd lopen we weer honderden meters terug. Ik probeer onder de Belgen de moed er in te houden door op z’n Nederlands te redeneren dat je met zo’n ommetje extra waar voor je geld hebt. Maar daar ziet geloof ik niet iedereen de humor van in 🙂 Na 22km is de finishboog in zicht en weet ik er samen met Koen nog een mooie 2km tempoloop uit te persen om zo nog een 10-tal mensen in te halen. We finishen samen in 3.15u op een gedeelde 37e plaats van de 150 deelnemers. Vanuit mijn eigen sport- en reistijd principe had ik minimaal de  42km trail moeten doen. Maar voor een Nederlander die zich al ‘King of the Mountain’ voelt bij het oprennen van de trap in huis is 1.150 hoogtemeters voorlopig meer dan genoeg.