Afgelopen weekend vond het NK duathlon Run-Bike-Run (10-40-5) plaats in Spijkenisse. Ik mocht meespelen met de grote jongens. Toen ik een korte blik op de startlijst wierp, wist ik eigenlijk al genoeg. Dit zou monsterlijk hard gaan. En tot mijn verbazing werden mijn stoutste verwachtingen overtroffen.
I have a dream
Without faith all is lost
Een klein duiveltje in mijn hoofd vroeg zich af waarom ik eigenlijk mee deed als ik toch al wist dat ik geen kans maakte? Die gedachte werd vakkundig met de grond gelijk gemaakt. Enerzijds door mijn financiële achtergrond waardoor ik donders goed weet dat “in het verleden behaalde prestaties geen garantie voor de toekomst bieden” en anderzijds door mijn herinneringen aan onder andere jeugdheld Goran Ivanišević.
Hoezo maak ik geen kans…….
- Was het niet Goran Ivanisevic die met een wild card Wimbledon won in 2001?
- Zaten de Engelse bookmakers er in het voetbalseizoen 2015/2016 niet gruwelijk naast toen de odds 5000-1 waren dat Leicester City de Premier League zou winnen?
- En wie herinnert zich nog de niet gekwalificeerde Denen waarbij de bondscoach z’n spelers van het strand moest halen om nog op tijd mee te kunnen doen aan het EK van 1992. Ze versloegen in de finale de grote favoriet Duitsland met 2-0.
Kortom, ik sla dat duiveltje m’n droom uit en doe gewoon mee onder het motto: ‘anything is possible and without faith all is lost’.
Handdoekje leggen niemand zeggen
Het begon al bij het neerleggen van mijn roze handdoek in de wisselzone. Nadat ik helemaal geïnstalleerd was op mijn plek bleek dat de twee deelnemers naast mij ook een roze handdoek neergelegd hadden. Hmmm, nu zit ik echt tussen de toppers dacht ik nog 😉 Maar goed, aan de handdoek kan het dus niet liggen.
De junioren zijn die ochtend al gestart en bij m’n laatste plasje voor de wedstrijd sta ik achter de Nederlands kampioen junioren. Nadat hij de pisbak ingezegend heeft, is het mijn beurt. Zo, ik ben iig naar dezelfde wc geweest als de Nederlands kampioen. Ook daar kan het niet aan liggen straks.
Bij de start ken ik mijn plek en besluit ik niet op de voorste rij te starten maar net achter de kanonnen. Vol verwachting maakt ook mijn nieuwe Polar sporthorloge zich op voor zijn eerste duathlon. Ik stel hem gerust met de woorden dat meervoudig Ironman winnaar Frederik van Lierde hetzelfde horloge heeft. Ook daar kan het niet aan liggen vandaag.
Waar ligt het dan wel aan……..
Terwijl ik het looponderdeel start op 3.30min/km gemiddeld zie ik direct een groepje lopers er als een speer vandoor gaan. Die jongens lopen zeker 3.10 min/km is mijn inschatting. Op het compacte parcours verbaas ik mij na iedere U-bocht over de eerste lopers die ik aan de andere kant van de weg zie lopen en het veld uit elkaar zie trekken. Achteraf zie ik in de uitslagen dat de eerste loper de 10km in 33.55 heeft afgelegd. Bizar snel! Ter vergelijking, dit zou een top10 plek bij de Haagse Royal 10 zijn. Zelf kom ik in 39 minuten door.
Een razendsnelle wissel en een goede eerste 20km fietsen met een snelheid van boven de 38km/u gemiddeld geven mij moed. Vervolgens zak ik langzaam af richting 35km/u om de laatste 10km stoempend af te leggen. Maar gelukkig mag ik daarna weer lekker 5km lopen.
In het afsluitende onderdeel kan ik mooi naar de snellere fietsers toe lopen en één voor één haal ik ze in. Uiteindelijk finish ik met een voor mijn doen prima tijd van 2.11,06
Keep on dreaming
Om eerlijk te zijn droomde ik de nacht voor de wedstrijd over HawaÏ. Wellicht geïnspireerd door wat instagram foto’s van Tom Oosterdijk en Daniël Oosterwaal. Maar of ik daar nou voor vakantie, een wedstrijd of als supporter was, dat werd niet helemaal duidelijk in de droom.
Hoop is de vaste grond onder alle niet te beredeneren dingen
Voor nu was het iig leuk om een keertje met de grote jongens mee te doen bij het NK. Met m’n tijd ben ik tevreden en plek 36 van de 68 vind ik in dit veld niet gek. En ach 36e betekent feitelijk dat er in heel Nederland maar 35 beter zijn dan ik. En volgend jaar weer een kans.
Dreams may change but never stop dreaming no matter how old you are
Toch sla ik een droom over komend weekend. Zo kan ik Tom Oosterdijk en Daniël Oosterwaal volgen als zij zich met de echte grote jongens meten in HawaÏ.
Foto’s met dank aan Christie Brouwer
sportlifecrisis 