Westland Triathlon: 3e na looponderdeel

Het tempo zit er goed in en m’n hartslag ligt rond het omslagpunt van 160. Precies hoe deze moet zijn. Ik zet nogmaals stevig af. Ik land op m’n voorvoeten en kijk rond wie er nog bij lopen. Brutaal schuif ik nog een paar plaatsen naar voren. Op dit moment loop ik 6e en op het moment dat de nummer 5 een gaatje laat vallen loop ik het gat richting de voorste 4 man dicht. Ik voel me sterk. Ik loop samen met clubgenoot Ruben (4e en 5e). We wisselen een blik, ik neem over en vervolgens maak ik de nummer 3 zijn podiumplek afhandig. Ruben volgt als 4e. Ik weet me op plek 3 te handhaven en zie de nummer 2 langzaam afstand nemen terwijl de koploper al ver voor ons uit loopt. Ik loop op een podiumplek en daar is de finishboog al. Knieen hoog inzetten, armen strak langs het lichaam. Ik zet nog eens aan en kijk nog éénmaal achterom om te zien wie er kunnen volgen. Er staat steeds meer publiek. Ik loop door een haag aan mensen. In gedachten zie ik mijzelf al op het podium staan. M’n rechterhand gaat al omhoog……….. en met die rechterhand pak ik de laatste spons aan voor ik de wisselzone in loop.

Huh….?

Tja…… soms klinkt iets gewoon te goed om waar te zijn. Helaas heeft het mooie weer van de afgelopen tijd er voor gezorgd dat het zwemonderdeel niet door kan gaan door blauwalg. De 1e AAB Westland Triathlon is dus een run-bike-run (5-40-7.5) geworden. Die derde plek is dus geen finish maar slechts een doorkomst bij de eerste wissel.

Een droom aan diggelen gereden

In de wisselzone zet ik op de automatische pilot m’n helm op. Ik trap ondertussen in een beweging m’n loopschoenen uit en m’n fietsschoenen aan en gris m’n fiets uit het rek.  Een strakke wissel in 1 minuut en 16 seconden. Aan het eind van het parc ferme spring ik volle vaart na de balk op m’n fiets. ‘So far so good’. Maar voor ik goed en wel bij de eerste bocht ben, zijn zowel Ruben als de eerste vliegmachines met dichte wielen van de concurrentie mij al gepasseerd. Ondertussen zie ik de jury druk heen en weer rijden op de motor. Voor een tijdstraf hoef ik niet bang te zijn, want zelfs als ik bij de laagvliegende fietsfetisjisten aan zou willen haken zou het mij nog niet lukken. Ik fiets als een natte krant vandaag. Ik kom niet in m’n ritme. Dan maar een gelletje en wat sportdrank. De eerste 5km heb ik moeite om 35km/u te halen. De bochten op het eind van iedere ronde fiets ik vierkant en bij tijd en wijle sta ik bijna stil. Is het die snelle 5km die in de benen zit of is het nog steeds de schrik van mijn schuiver twee weken terug (die voor de ramptoeristen onder jullie in mijn blog: ‘Bloody Sunday’ in geur en kleur terug te lezen is)?

Onderweg moedigt de zelf koersende organisator Léon Lankester mij aan. Na twee ronden begint het eindelijk beter te draaien. De derde ronde begin ik zelfs te genieten van de smalle doorkomst in een ‘Alpe ‘d Huez’ achtige menigte nabij de wisselzone. En na vier rondes duik ik het parc ferme in en sta ik weer met beide benen op de grond. Wederom een strakke wissel naar het tweede paar klaar staande hardloopschoenen en de inhaalrace kan beginnen.

De finish

Naast de deelnemers van de 1/4e triathlon zijn ondertussen ook de deelnemers van de 1/8e triathlon op de baan aanwezig. Het voordeel is dat ik continu iemand in het vizier heb om naar toe te lopen. In de buurt van de keerpunten kan ik mooi zien welke kleur startnummers er voor mij lopen en of het concurrenten zijn of slechts lokaas richting een snelle tijd. Na anderhalf uur en een stralend zonnetje probeer ik zoveel mogelijk water aan te pakken. Iedere ronde een bekertje om te drinken en een spons voor op het hoofd, waterboardend richting de finish. Onderweg moedig ik Ruben nog twee keer aan, hij loopt strak top 10! In de laatste ronde weet ik er nog een extra versnelling uit te persen en finish op een 16e plaats.

De finishing touch

Omdat de start al om 9 uur was en ik net voor 11 uur finish, heb ik heerlijk de tijd om die middag nog met de kinderen over golven te springen en met mijn vrouw te beach tennissen op het strand in Scheveningen. EN natuurlijk om het gemiste zwemonderdeel die ochtend op het strand alsnog in te halen. Om de dag helemaal af te maken bestel ik, onder het gebruikelijke motto: “sport ik wil er veel voor doen maar niets voor laten”, die avond bij een strandtent een traditionele post-triathlon burger met een welverdiend glas bier.

CU@start next year!

Velen van ons dromen er van om te starten met sporten, een marathon te doen, een lange fietstocht te maken en sommigen wagen zich zelfs aan een triathlon. Het nieuwe bucketlist dingetje zo lijkt het. Maar voor deze dromers heb je ook realisten nodig. Nuchtere Westlanders die de handen uit de mouwen kunnen steken maar stiekem ook gewoon grote dromen hebben. De droom om een mooi nieuw eventement neer te zetten en dat is gelukt! Initiatiefnemers Léon Lankester, Niels Persoon, alle vrijwilligers en natuurlijk de sponsoren bedankt voor het organiseren van een mooi geslaagd evenement.

Tot volgend jaar en dan met zwemmen. Al moet ik eerlijk bekennen dat een extra looponderdeel mij niet slecht uit komt. Tot die tijd straftraining op de fiets. Te beginnen met uren berg op tacxen voor uitzendingen van de Tour de France.

Foto’s met dank aan Enitha van der Wel en Glenn Mostert.