FuckupFestivals are part of the game
Ik ben slechts een simpele triatleet ook al wil mijn kamerjas van Superman en menig blog anders doen geloven. Volgens de huidige maatstaven ben je op social media net zo goed als je laatste tweet of zo mooi als je laatste instaselfie. Maar net als andere sporters heb ik met dezelfde pijntjes en problemen te maken.
Achter mijn stoere hardloopverhalen en mooie triatlon foto’s zit gewoon iemand die af en toe thuis komt na een training waarin het letterlijk en figuurlijk niet liep. Soms moet ik er ’s nachts uit na een zwemtraining omdat ik wat te veel water heb binnen gekregen. En laatst viel ik zomaar van mijn fiets. In dit verhaal dus even geen nieuw pr of spannende actie. Vandaag deel ik een kleine crisis bij sportlifecrisis. Jezelf echt laten zien dat is pas stoer.
Eens in de zoveel tijd ga je op je bek!
Recent was ik tijdens de Beach Challenge nog ‘helemaal van het padje af’. Op snelheid ging ik door de met zand en gruis bedekte bochten. Kiezels en stenen overwon ik in de steile beklimmingen. En terwijl ik de concurrentie inhaalde, reed ik de trappen in de puinduinen naar beneden af. Een simpel bochtje tijdens een trainingsritje op de racefiets was mij echter vorige week zondag te veel.
Regelmatig doe ik mijn racefietstraining op het traject Den Haag Gouda naast de A12. Soms ga ik in tijdrithouding de strijd aan met scooters. Maar bochten en rotondes neem ik als een slak. Want levert een tijdwinst van 10 seconden op een trainingsritje mij nou immens Strava geluk op?
Slechts 17km onderweg sneed ik met 15km/u nabij Zoetermeer voorzichtig een bocht aan richting een tunneltje. En daar gebeurde het. Ineens voelde ik geen grip meer op m’n voorband. Als in slowmotion leek mijn fiets onder mij vandaan te schuiven. De zwaartekracht deed de rest en in gedachten hoorde ik al een sleutelbeen rammelen. Langzaam gleed ik over het warme asfalt. Eenmaal tot stilstand gekomen, stond ik verbaasd op. Ik constateerde als eerste dat afgezien van mijn stuur en het rechter pedaal, m’n fiets niet beschadigd is. Vervolgens check ik mijzelf. Ik constateer dat het bloed aan m’n fiets zit en ik een paar serieuze schaafwonden op m’n hand, dij en bil heb. Een klassieke wielrenners val.
Twee wielrenners stoppen spontaan om te vragen of het gaat. Nog steeds verbouwereerd kijk ik om mij heen hoe het nu toch mogelijk is dat ik hier gevallen ben. Geheel volgens ‘Murphy’s law’ ben ik net lek gereden voor de bocht waardoor ik dus de grip verloor. Niets aan te doen, domme pech. Nu blijkt maar weer dat hoe voorzichtig je ook bent, je eens in de zoveel tijd toch op je bek gaat. En dit keer fysiek! En ach zelfs die kleine tegenslag heeft weer een mooie blog opgeleverd. Nu nog een nieuw mooi velletje op m’n hand en bil.
sportlifecrisis 