Volgens het Nederlands woordenboek betekent ‘van het padje af zijn’ net zoiets als prettig gestoord zijn. Op de basisschool keek ik weken uit naar die ene gymles dat we apenkooi deden. En misschien klinkt het een beetje gek, maar tegenwoordig kijk ik als triathleet maanden van te voren uit naar mijn favoriete cross triathlon in Kijkduin: De Beach Challenge. Oftewel, ik ben gek op off road triathlon.

Wat is off road triathlon?

In het geval van de Beach Challenge houdt de off road triathlon in:

  • 1km in de Noordzee zwemmen.
  • 27km stunten met de MTB op de trappen in de puinduinen.
  • 9km door het mulle zand achter elkaar aan te rennen

Hiervoor kan je dus op een reguliere zaterdag zo meer dan 100 mensen bij elkaar optrommelen. Kortom, off road triathlon is buitenspelen voor grote jongens en meiden.

img_4034Suikerfeest en triathlon gaan goed samen

Vrijdag 15 juni, de dag voor de triathlon word mij door buren nog wat extra bbq koolhydraten toegestopt ivm het suikerfeest. Wat zij niet weten is dat ik de dag erna mijn eigen suikerfeest heb. Zaterdagochtend trek ik trots ten strijde met mijn Intertoys tas gevuld met rijpe bananen, powerbars en tandglazuurknallende sportdrankjes. Mijn mtb heb ik traditioneel weer versierd met gelletjes die ik met schilderstape aan m’n frame heb bevestigd. Als ik nu die trappen in de puiduinen niet op- en af kan stuiteren weet ik het ook niet meer.

img_4056De sfeer is altijd goed bij cross triathlons

Ingevet met vaseline, strak van de adrenaline en high van de neopreen championssmell sta ik vol goede moed aan de start, klaar om voor een mooi resultaat te strijden. Zoals gebruikelijk hoor ik voor de start de gebruikelijke smoezen en disclaimers van deelnemers voorbij komen. De een heeft nog niet buiten gezwommen, de ander heeft een pijntje en de man naast mij ziet de Beach Challenge als een voorbereiding op een volgende wedstrijd. Als de deelnemer voor hem dit hoort sabelt hij hem direct neer door luid te roepen: “bij jou is iedere triathlon een voorbereiding op de volgende, maar als je een keer voorin eindigt is het een goede wedstrijd geweest”. BAM de sfeer zit er gelijk goed in en daar klinkt het startschot en gaat het lint omhoog.

img_4060Go with the flow

Vanwege een flinke Noord-Zuid stroming ga ik, om zo optimal mogelijk gebruik te kunnen maken van de stroming, iets verder naar rechts staan in het startveld. Gelukkig ben ik met de kinderen regelmatig in subtropische zwembaden met stroomversnellingen te vinden dus ik ben in het voordeel. Uiteindelijk is het een kwestie van rechtdoor zwemmen en de stroming zorgt dat je vanzelf richting de boei gaat. Uiteindelijk rond ik de 3e boei door een kleine inschattingsfout wel iets te wijd wat me helaas wat tijd kost.

van het padje afTrapje voor trapje dichterbij

Uit het water is het eerst wetsuit uittrappen en voeten in een teiltje water dompelen om het zand er af te wassen voor ik in m’n fietsschoenen stap. In parc ferme staat mijn trouwe blauwe stalen ros al te trappelen voor om over de trappen te gaan scheuren.  Ik gris m’n mtb uit het rek en mijn voorvork lijkt als een soort wegkapitein te willen vertellen dat hij ondertussen blind de weg weet op dit parcours. Hij graaft zich een weg door het mulle zand terwijl ik er achteraan loop. Wat mijn fiets nog niet weet is dat hij met liefde mishandelt gaat worden. In tegenstelling tot andere jaren licht er veel gravel en stenen in de bochten. Als kind vond ik het prachtig om te slippen, het liefst 360 graden om met een gigantisch remspoor steentjes op te laten spatten. Nu ik iets ouder ben rijd ik sommige bochten vierkant om maar overeind te blijven. Al met al zit het tempo er toch wel goed in. Af en toe word ik ingehaald door een langzame zwemmer maar snelle fietser. Vaker weet ik zelf in te halen en trapje voor trapje nader ik de top 20. En dan begint mijn favoriete onderdeel: het lopen.

Finish Beach Challenge sportlifecrisisEten of gegeten worden

Als ik na het fietsen weer met beide benen op de grond sta is het ‘time to rumble’. Triathlon is niet alleen zwemmen, fietsen en lopen maar ook wisselen en laat ik daar nou net goed in zijn. Met een 40 seconden wissel sprint ik het parc ferme uit. Nu gaat het echt beginnen, mijn lievelingsonderdeel en ik ga iedereen opvreten! Al maanden voel ik mij Superman met hardlopen. Op dit parcours heb ik 5x eerder gelopen en ik weet wat ik kan verwachten. Veel mul zand en heuvels waar je nooit in je ritme kunt komen, heerlijk. Naast mijn schoenen loopt synchroon de wil mee om de top 20 binnen te stormen. Waar het zwaar wordt probeer ik gedesillusioneerde lopers in te halen. Op het lange stuk op het strand probeer ik uit te lopen op het laatste slachtoffer zodat deze niet de illusie krijgt om aan te kunnen haken. Uiteindelijk finish ik als 17e overall en 5e in mijn categorie in 2.17,41 (m’n hoogste klassering ooit tijdens de Beach Challenge).

Dad’s the way I like it

Als ik m’n wedstrijdroes uitgeslapen heb en ‘family life’ weer begonnen is  krijg ik voor vaderdag  massagespullen om te herstellen van de triathlon. Dad’s the way I like it. Vervolgens word ik direct geconfronteerd met de elementaire vragen des levens. Mijn dochter wil graag weten wie de eerste mens was en of we dan eigenlijk allemaal familie van elkaar zijn. Toen ik zei dat we volgens de evolutie theorie van Darwin misschien wel van de apen afstammen begon ze over de eerste aap…. toen ik dat eigenlijk niet zo wist te pareren stond ik zelf een beetje voor aap. Apetrots misschien beter gezegd over de verwondering van kinderen. Maar ja wie is er niet trots op z’n kinderen?

img_4126.jpgIedere keer als de kinderen van Frans Satink mij of andere RTC-ers voorbij zagen komen, schreeuwden ze die vooruit en klapten hun handjes rood. Van de fans van je concurrent moet je het hebben. Maar goed de trotse finish van Frans mag er ook wezen. 

Ondanks dat Maarten Witteman niet als eerste over de finish komt loopt hij apetrots met zijn eigen RTC baby rond alsof hij de wedstrijd zelf gewonnen heeft.

 

Speciale dank voor het ter beschikking stellen van de mooie foto’s gaat uit naar Sylvia Visser en Jeroen Tibbe