Daar staan we dan: vijf vrienden op Schiphol, bijna exact twintig jaar na onze eerste gezamenlijke vakantie en inmiddels gemiddeld 2,4 kind verder. Destijds vertrokken we na het behalen van ons VWO diploma. Gewapend met een bieropener en vol bravoure werd koers gezet richting jongerencamping Dijk en Burg in Noordwijk. In plaats van de veredelde vuilnisbelt in Noordwijk is de bestemming dit keer Spanje. Niet alleen omdat het daar lekker warm is en omdat we het kunnen betalen, maar ook omdat 1 van onze maten in Spanje is gaan wonen. Dat is een goede reden voor een bezoekje.
We vliegen terug in de tijd
In twintig jaar is er een hoop gebeurd maar eenmaal op Schiphol vliegen we in no time terug in de tijd. Voor we boarden moet er nog even:
- door iedereen de laatste mail weggewerkt worden: CHECK
- de out of office aangezet worden:CHECK
- door een enkeling een laatste belletje met de zaak of met het thuisfront worden gepleegd: CHECK
- en kom maar door met de geijkte flauwe grappen en grollen
We hebben elkaar verschillende levensfases zien doormaken. Van pukkels tot kaal, van proefwerk tot baan en van stappen tot in de vroege ochtend tot flesvoeding midden in de nacht. Vrienden die als een rode draad door je leven lopen. Al is dit de ene periode prominenter dan de andere. Maar hoe ver je letterlijk en figuurlijk ook uit elkaar groeit, die stevige basis van gemeenschappelijke herinneringen verdwijnt nooit. En nu is het tijd om vliegensvlug nieuwe herinneringen te maken.
Focus op waar je naar toe gaat, maar vergeet niet waar je vandaan komt
Deze vrienden kennen mij nog uit de tijd dat ik door weer en wind tien kilometer naar school moest fietsen. En terug! Dat ik druipend van de regen de school binnengestrompeld kwam in de hoop dat we het eerste uur handvaardigheid hadden, want daar lag een fohn om tekeningen mee droog te blazen, of je kleding. Zij wisten niet beter dan dat ik vervolgens op de terugweg op mijn Gazelle met boekentas achterop bij wielrenners in het wiel probeerde te blijven. In die tijd tenniste ik ieder vrij uurtje en in het weekend speelde ik competitie. In de zomer trok ik als een soort schildpad met rackets op mijn rug de hele regio door om toernooien te spelen.
Never ever forget where you came from!
Waar ik vandaan kom is niet alleen een klein Broabants durpke. Sportwise kom ik uit het tennis. Van mijn 10e tot mijn 30e heb ik fanatiek getennist. Daarna heb ik m’n rackets rigoreus ingevet EN aan de wilgen gehangen. Ik had een heuse sportlifecrisis. In plaats van zijwaarts bewegen op de tennisbaan heb ik rigoreus besloten om eens wat stappen voorwaarts te maken en de stoute hardloopschoenen aan te trekken. En waar kom ik precies vandaan? Nou gewoon net als iedere beginner: 3 kilometer (hard) lopen met hijgen en puffen en 2x stoppen onderweg. Gaat het nu beter? Ja en Nee. Ik loop harder dan ik heb durven dromen en verder dan ik vroeger heen en terug naar school fietste. Maar ik kan nog steeds net zo kapot gaan als op die eerste 3 kilometer.
Maar goed, we zijn nu in Spanje. Eenmaal geland is het spullen uitpakken. In mijn geval zijn er nog een paar maatjes mee, mijn loopmaatjes! Omdat we alleen met handbagage reizen heb ik voor de gelegenheid mijn triathlonschoenen meegenomen. Die zijn het lichtst. En onder het mom ‘oude liefde roest niet’, sta ik dik een uur na de landing gewoon in de Middenlandse zee te beachtennissen.
Het beste souvenir is een herinnering
In de avonden is het vooral koolhydraten stapelen op het terras. Terwijl iedereen overdag een siësta houdt, doe ik een intervaltraining de berg Benacantil op. Wat je thuis niet hebt is altijd lekkerder. Wederom ga ik weer net zo kapot als tijdens die eerste 3 kilometer 7 jaar terug. De stijgingspercentages van boven de 20% en de bijbehorende verzuurde benen zijn een mooi souvenir voor thuis. Waar we het over gehad hebben dat weekend, geen idee. Het mooie is dat je daar als vrienden niet over na hoeft te denken en dat het er ook weinig toe doet. Behalve die geijkte grappen, die gaan ook de volgende keer weer gewoon mee omdat de kracht van een grap nou eenmaal in de herhaling zit. Kortom, een geslaagd weekend voor mij en mijn (loop)maatjes. En weer een mooie herinnering erbij.
sportlifecrisis 