Wat doe je als je op vakantie bent? 

Om 5:30 de wekker zetten zodat je om 6:30 in het zwembad kunt liggen voor een training bij de lokale triathlonvereniging. Mijn vooraf goed gevulde socialmediadatabase met Australische triathleten en aanverwante verenigingen heeft vruchten afgeworpen. Na enthousiaste en spontane reacties (van beste zwembad, strava routes, verhuurders van tijdritfietsen, mtb gebieden, hardlooptips tot aan uitnodigingen om mee te trainen toe) werd het in Adelaide tijd om de daad bij het woord te voegen: meetrainen met Australische triathleten.

D-day in Adelaide

Vandaag ga ik dus checken of de bananacake van ‘Woolies’ goede vervangers zijn van de eierkoeken van AH en of de bananen hier mij dezelfde brandstof leveren als de Chiquitas thuis. Hardlopend vertrek ik naar de training. Naar goed triathlongebruik draag ik op de heenweg een sportshirt gekregen bij een van m’n laatste triathlonwedstrijden en op de terugweg mijn eigen clubkleding van RTCdenhaag. Slalommend tussen vuilnismannen en bouwvakkers door, vind ik in het donker mijn weg naar het zwembad. Aangekomen leg ik mijn Klazienaveen shirt met gepaste trots tussen de IM Sydney en Kona artikelen. Ik ben klaar voor mijn eerste training in Australië.

Vergelijkend waren onderzoek

Tijdens een korte kennismaking aan de rand van het zwembad, worden over en weer recente (IM) prestaties en toekomst dromen uitgewisseld. Zo heeft iedere triathleet zijn doelen op het puntje van z’n tong liggen of anders wel minimaal in z’n achterhoofd zitten. Vergelijkend waren onderzoek wijst vervolgens uit dat ik in baan 1 mag starten tussen de breedgeschouderde ex-waterpolo dames en local hero’s die ondertussen aan hun tweede trainingsuurtje begonnen zijn…

Jahoor, zelfs in het zwembad kan ik de weg kwijt raken

Als geografisch gehandicapte ben ik al eens bijna verdwaald op de racefiets tijdens een triathlon. Ook heb ik wel eens een afslag gemist bij een offroad event. Maar kan ik de weg ook kwijt zijn in een zwembad? Ja dus. In Australië wordt natuurlijk links gezwommen en dus precies andersom gekeerd ten opzichte van de Nederlandse zwembaden.

Kan ik linksom net zo hard zwemmen als rechtsomkerend?

Ook al ben je in de outback, bijna ieder gehucht heeft hier een 50m zwembad. Snel rekenen betekent dit soms bijna een vierkante meter zwembad per inwoner. Steden hebben grootse ‘Aquatic centers’ en er is een flink aantal 50m buitenbaden met skyline zicht. Hoe dan ook, onder water blijft het dezelfde eeuwige zwarte streep. Met 3km/u incl. oefeningen is het flink aanpoten voor mij. En ik kan uiteindelijk concluderen dat ik linksom net zo hard kan zwemmen als rechtsomkerend. Maar hoe je het ook wendt of keert, 2u zwemmen in dit tempo is een brug te ver voor mij.

En zo ben ik hier ’s ochtends vroeg even met beide benen op de grond gezet tijdens de zwemtraining. Gelukkig ben ik met beide benen op de grond het best en hoe mij de krachtmeting met Australische hardlopers vergaat, lees je in een van mijn volgende blogs.

“Sports, give everything but don’t leave a thing”. Plagiaat?

De triathleten die ik gesproken heb, weten alles over goede restaurants en kennen alle goede plekken voor een ‘Barbie’ (bbq). Fietstrainingen gaan langs goede eetgelegenheden en ochtendtrainingen worden afgesloten met cappuccino XL en breakfastburgers. Het lijkt erop dat iedereen hier met mijn motto leeft: “Sport, ik wil er veel voor doen, maar niets voor laten”.

Na de zwemtraining ga ik hardlopend terug naar het centrum van Adelaide. De zwemcoach fietst een stuk met mij mee en natuurlijk niet vanwege het wantrouwen in mijn geografische kennis. Het is namelijk typerend voor triathleten om overal sport in zien. Dit fietsritje levert naast een leuk praatje gewoon weer extra kilometers op. Altijd handig. En dat sociale en sportieve is dan weer typical Australian.

All triathletes are the same!

Triathleten zijn aparte wezens met een extreem eetpatroon. Vaak hoor ik het commentaar: “als jij stopt met sporten, word je nog eens helemaal rond”. Maar wij triathleten stoppen nou eenmaal nooit. Het is een ingesleten bijna dwangmatige verslaving waarbij de onrust toeslaat bij een paar dagen niet sporten.

Training inplannen voor je werk vroeg in de ochtend of laat in de avond. Het indelen van een stad naar hardloopminuten, de regio naar fietstijd en zorgen dat je van elk kanaal, meer of open water weet of je er goed kunt zwemmen. Iedere triathleet doet het. Daarnaast zijn het vaak halve fietsenmakers, kan TomTom z’n kaarten updaten met hun wegenkennis en kan buienradar bij ze te rade gaan als ze het zelf even niet meer weten.

Echter, iedere antropoloog weet dat je buitenstaanders nodig hebt om een gemeenschap gezond te houden. Binnen mijn vereniging kom ik voetballers, roeiers, badmintonners, judoka’s en motorsporters tegen. Zelf heb ik 20 jaar getennist voordat ik mijn rackets abrupt heb ingevet en aan de wilgen heb gehangen. Hier in Australië is dit niet anders, al komen er hier de cricketers, rugbyers en drakenboot racers bij. Met 1001 sportachtergronden is de triathleet er niet een die je er zo uit kunt pikken maar het is een groep als geheel. Een groep die als ze samen komt grotendeels over de geneugten en lasten van sport kan praten, eet als een sprinkhanenplaag, klaagt over pijntjes en kwaaltjes, continu wedstrijdverslagen uitwisselt en altijd droomt met een wedstrijddoel in het achterhoofd waarover men kan praten als ware het een heilig geloof. Ze zijn meesters in het opdelen van grote dromen in kleiner realiseerbare dingen om stapje voor stapje die droom te kunnen verwezenlijken. Dit alles kan natuurlijk alleen maar als je positief denkt.

Toen ik een paar dagen later met een van de triathleten afsprak en hij kwam aanrijden met onderstaande auto was ik dan ook niet verrast over het motto. Ik was wel verrast over het feit dat het op een nummerbord past.

Zo’n nummerbord past iedereen maar met name triathleten. Als je om de kilometer zou klagen, steunen of zuchten omdat te ver of te zwaar is, kom je nergens. Think big, think long distance and bhappy!