Een korte enquete op twitter mbt de vraag wat te doen een dag voor vertrek, bevestigde mijn eigen keuze. Niet je koffer inpakken of uitrusten, maar een hele dag flink sporten! Mountainbiken tot ik scheef op de fiets zit en hardlopen tot de hongerklop zo luid is dat ik een hele kaas op kan. Eindresultaat volgens mijn Garmin: 51u hersteltijd. Ideaal als je een reis van 30 uur moet overbruggen en de tijd 10 vooruit gaat dan mag je theoretisch gezien alweer bijna sporten als je het vliegtuig uit komt.

Vlieg je droom achternaimg_4965

Nog 1 keer een Haags bakkie pleuh uit m’n Nick en Simon mok en een boterham met hagelslag, maar je weet pas echt dat je vertrekt als je je AH kaart uit je portemonnee haalt. Vakantietimer op 85 dagen en dan begint de ‘koffer-balance’ training richting de trein.

In het vliegtuig de film over ‘Eddie the Eagle’ gekeken die als eerste Britse schansspringer naar de Olympische (winter)spelen ging. Net als Eddie vlieg ik ook mijn droom achterna, ‘the Australian dream’. Family time, reizen, sporten op waanzinnige plekken en lekker heel de dag met een sporthorloge rondlopen.

Natte droom

Alles ademt sport in Sydney. In het park vind je overal buitensportscholen en bootcampclubjes tijdens lunchtijd. Als ik zelf ga lopen, vallen mij de watertappunten op en krijg ik zelfs een ‘Nice pace mate’ toegeroepen. Dat is even wat anders als ‘moet je de trein halen’ of een matige 40% hitratio als ik m’n hand opsteek naar andere hardlopers in Nederland. Maar het mooiste is ’s Ochtends vroeg buiten zwemmen met 25C in een 50m bad. Dat noem ik een natte droom. Swimforious begin ik aan de dag. En mijn vrouw heeft ook gedroomd, maar het is een nachtmerrie. Niet dat we zonder benzine of water in de outback belanden of dat het vliegtuig neerstort of we gevaarlijke slangen tegenkomen. Nee, ze is bang dat ik iedere dag een paar uur ga sporten.

HELP, de sportkoffer is ontploft

img_4930Na een paar dagen Sydney vliegen we naar Tasmanië waar we een camper ophalen. In no time is de hele camper gemetamorfoosd door een ontplofte sportkoffer. Verschillende hardloopveters bungelen uit kastjes, onder de bank ligt mijn wetsuit en de zwembrilletjes deinen mee op het ritme van ons reistempo. ‘Core balance’ training heb ik even vervangen door wandeltochten door de bergen met een kind op m’n rug.


De camper parkeren we op idyllische plekken aan het strand of aan een meer in een natuurpark. Tot we op een dag niets kunnen vinden en bij een dubieus vreemd goedkoop veld achter een grote meubelloods aankomen. Maar ineens was daar een fata morgana. Ik zag dat het een oud sportveld betrof. De camper kon ik voor de eretribune parkeren. Dit kon ik als ‘sportfanaat’ niet laten lopen. Royal hobart Showground, een oud greyhoundrace stadion. Ik ben snel maar zo snel….. maar goed een nacht en een ererondje langs de tribunes later, vertrokken we weer.

 

 

Doel van de reis is…..

Reizen is voor velen niet alleen puur genieten en uit de dagelijkse beslommering geraken (ook al gaan sommige dingen gewoon door zoals verstoppertje spelen op het vliegveld) , het is vaak ook een tijd voor bezinning en dromen. Voor mij is de eindbestemming van dit uit de hand gelopen trainingskamp dan ook niet de terugreislocatie Brisbane maar de reis zelf. Ik doe high fives met laag hangende takken, ik beeld mij in dat ik tijdens een Ironman door een joelende haag aan publiek loop als ik tijdens een hardlooprondje een dubbele rij tropische varens passeer. Inheemse vogels kwetteren als stadionspeakers in m’n oren en uiteindelijk was het gewoon weer een prachtige training. Als je voor een marathon of triathlon traint,  vergeet dan nooit: “Doel van de reis is ook de reis zelf”.