Yes I CAN

Ter mentale voorbereiding hangt mijn wetsuit al twee dagen naast mijn bed. High van de neopreen geur van mijn wetsuit word ik gewekt door de championssmell die mijn kamer binnendrijft. Zondagochtend 5.28, precies twee minuten voor de wekker af gaat. Als een soort ‘zevende zintuig’ heb ik een onbewuste biologische wekker waardoor ik bij belangrijke momenten vaak net voor mijn alarm afgaat wakker word. Net zoals tijdens mijn studie als ik een belangrijk tentamen had of als ik een vroege vlucht heb die ik niet wil missen.

Na al het taperen is het vandaag D-day:

• ik ben volledig afgetankt met koolhydraten
• ik ken het weerbericht beter dan buienradar zelf
• m’n schoenen staan gepoetst klaar alsof het m’n eerste sollicitatiegesprek is
• de route staat sinds mijn laatste triatlon in Terheijden als screensaver op m’n iphone (wat later nog van cruciaal belang blijkt te zijn)
• spiekbrief op m’n hand voor zware momenten
• en ik slaap al twee nachten met een foto van de winnaar van vorig jaar onder m’n kussen.

Vandaag is de dag die je wist dat zou komen, de dag waarop de jongens van de mannen worden gescheiden en dromen blijven bestaan of worden verwezenlijkt. Kortom een lekker ochtendje sporten tijdens de halve triatlon ICAN Amsterdam.

Zijn triatleten normaal weldenkende mensen?

Na het opstaan post ik nog een laatste foto op twitter en Facebook. Na 30 minuten check ik tegen beter weten in of ik een reactie heb. Natuurlijk slaapt ieder normaal weldenkend mens op zondagochtend om 06.00! Nou ja een enkeling aan de andere kant van de wereld en een vriend die bezig is met een HELWEEK (naar voorbeeld van het gelijknamige boek van Erik Bertrand) zijn wakker. Tegen de tijd dat iedereen een eerste plens water in zijn gezicht gooit en tanden poetst, kom ik de Amstel al weer uit geklommen en martel m’n smaakpapillen met een eerste sportgelletje. Op weg naar Amsterdam gebruik ik het laatste tankstation nog even voor een kleine sanitaire stop om de Dixi toiletten bij de start te kunnen ontwijken. Het is een welbestede 50 cent!

Zwemmen blijkt een grote natte droom

Ik check alle transitietassen in en laat m’n roze handdoek zorgvuldig uit m’n transitietas hangen zodat ik m’n tas eenvoudig terug kan vinden bij de wissel. Onder het mom van ‘lang leve de nivellering’ moet je de ‘echte’ brildragers in deze een beetje helpen denk ik dan maar. De bezoekersaantallen van mijn blog zijn nog niet zo hoog dat ik dit geheim voor mijzelf houdt. Maar goed wat moet ik over het zwemmen zeggen. Tijdens trainingen kom ik niet verder dan een uur gebiologeerd staren naar een zwarte streep en wat ronddrijvende haren. Nu zie ik helemaal niets. Wat is beter? Voor mijn gevoel goed gezwommen en daarna een sprint richting mijn tas met roze handdoek eruit 😉 Eenmaal m’n wetsuit uit en bril op zie ik dat mijn horloge geflipt is en daardoor niets geregistreerd heeft (uiteindelijk 29min), geen voer voor de privacy maffia dus. Omdat onder veel sporters geldt: “If it’s not on strava, it didn’t happen” beschouw ik deze vroege ochtend duik gewoon als een natte droom.

Extra ommetje omdat het allemaal nog niet lang genoeg is!

M’n fiets is een ander verhaal daar kan ik alleen al een blog over schrijven met als titel: “de helm van een ander” naar het bijna gelijknamige boek: “de hartslag van een ander” van Haagse sportheld Wouter Duinisveld die met een donorhart een Ironman heeft volbracht! Tijdens het inchecken op zaterdag was ik mijn helm vergeten. Als je zo vergeetachtig bent vraag je je af wat er eigenlijk überhaupt te beschermen valt met helm, maar goed de NTB wil het nou eenmaal graag. Letterlijk ben ik in het zadel geholpen door een voor mij tot dan toe onbekende mede triatleet, Charles Helsper, die in dit geval de donor van de helm was. Hij had er toevalligerwijs twee bij. Achteraf zie ik zijn fietstijd en bedenk ik me dat ik misschien volgende keer zijn andere aerodynamische helm te leen had moeten vragen of zou het daar niet alleen aan liggen? 😉

Het leven is aanpassen aan de omstandigheden

’s Ochtends werd door de NTB juryleden aangekondigd dat de route veranderd is en er niet 3 maar 2 rondjes om de Vinkeveense plassen gefietst zouden worden. Toen ik zo’n 25 atleten het stoffige zandpad wat als fietsafslag oorspronkelijk door moest gaan voorbij zag rijden (mede omdat er geen richting werd aangegeven door bord of vrijwilliger en de weg niet was afgezet) en geen fietsers om zag keren ging ik er van uit dat ze de aanrijdroute ook iets aangepast hadden en dat ik hier mijn onderbuikgevoel van fout rijden moest negeren. FOUT! Na 5km kwamen zo’n 35 volledig gecarbo-loade triatleten waarbij de endorfine uit hun oren spoot op carbon vliegmachines met 40km/u al vloekend en tierend tot stilstand op een groot kruispunt. Ondanks de routeverkenning de dag van te voren en de screensaver van de route op m’n iphone ten spijt rijd ik dus toch nog verkeerd. Als ervaren cross triathleet is offroad zijn mij niet vreemd en voel een licht gevoel van spijt opkomen dat ik niet voor mijn eigen Beach Challenge op zaterdag heb ingeschreven. Echter, dankzij het fout rijden tijdens mijn routeverkenning (hoe kan het ook anders) wist ik wel de snelste weg om terug te komen op de route. Ik twijfelde geen moment en sloeg af naar een parallel lopend fietspad van de afslag die we gemist hadden. Uiteindelijk moest dus de hoogst waarschijnlijk meest geografisch gehandicapte van allemaal het voortouw nemen en de weg wijzen. Met in mijn hoofd de melodie van de eerste zin van het songfestival lied van Douwe Bob: “I’m going nowhere but I’m going fast” kon ik na een extra ommetje van 4km weer via de hekken op de route komen. Af en toe werd ik nog ingehaald door een verdwaalde eliterenner als Edo van der Meer en Waldo van Hemert. Daarna heb ik met de armen in de beugels een lekker ligontbijt met repen en gelletjes naar binnen gewerkt. Een grazende triatleet die door weilanden met koeien raast. Een poëtisch tafereel. Het geeft mij zowaar spontaan inspiratie:

Stoempend op mijn fiets komen de seconden fetisjisten met aero helm langszij

jongens met 3-5 sterren spaken voor en dichte wielen achter komen mij voorbij

Zelf ben ik geen Fabian Cancellara die trapt als een zwitsers uurwerk, kampioen van de klok of meester van de tijd.

Nee, ‘ik ben ik’ met een geleende helm en een vastgetaped assorti gelletjes die op z’n eigen stalen ros tegen de zandloper strijd.

De harde werkelijkheid is dat ik lekker kralen aan het rijgen ben door te rijden van ‘Olympic distance’ stipje naar stipje. Zo lukt het me er lekker de vaart in te houden zonder kapot te gaan. Waar ik tijdens het NK halve triatlon in Klazienaveen nog instortte tijdens het hardlopen kwam ik voor zover je dat kunt zeggen na 84km nog behoorlijk fris van de fiets.

Vertrouw je lichaam en volg je hart.

Als ik het ‘parc fermee’ binnenkom hoor ik mijn gouden muiltjes al smeken om bevrijd te worden uit de benauwde plastic transitietas. M’n fietsschoenen verruil ik razend snel voor de ‘Yellow lightnings’ en de eerste 10km gaan in 13.5km/u. Na de eerste ronde besluit ik dat de halve banaan die ik naar binnen gepropt heb tijdens mijn de snelle wissel van fietsen naar lopen voldoende brandstof is, zeker omdat ik door heb dat het parcours geen 21km is maar waarschijnlijk slechts 16/17km. De daarop volgende kilometers blijkt de warmte toch als een soort zware deken op mij te rusten en waar ik ook kan pak ik water aan om te drinken en te koelen. Verlekkerd kijk ik naar mijn eigen schaduw die als een niet af te schudden concurrent mee rent terwijl ik afzie. De snelheid zakt iets naar beneden tot zo’n 13km/u en de laatste 2 kilometer blijk ik toch een beetje leeg maar gelukkig hebben mijn ‘yellow lightnings’ een onderbegrenzer op 12km/u die ik er nog uit weet te persen. Looptijd 1:14:33. Na de finish schrijf ik gelijk in voor een massage waarmee ik weer uit de knoop gehaald wordt. De innerlijke mens wordt verzorgd door mijn zwager Joell, de ‘lonely supporter’, die mij van een biertje en een frietje met extra zout voorziet. Kortom, luister naar je lichaam zowel qua hartslag, onderbuikgevoel en zeker niet in de laatste plaats naar je maag. Even de ratio van aangereikte zoete roze hersteldrankjes en eiwitrepen laten varen. Friet en een biertje doen wonderen. De juiste beslissing vandaag!

Bruto, netto en netto netto…..

Uiteindelijk finish ik inclusief 4km omfietsen in een voor mij bruto netto tijd van 4:17:11. Voor mijzelf houd ik een netto netto tijd aan van 4:12:11 gecorrigeerd voor mijn extra ommetje. Maar goed, misschien moet ik volgens het hogere algebra sporten ook nog wat correcties maken voor de afstanden???. Het belangrijkste is dat ik dik tevreden ben en voor mijn gevoel mezelf weer verslagen heb. Als traktatie op de goede uitslag doe ik mijzelf misschien wel een nieuwe helm cadeau. Moet ik deze alleen niet vergeten!