Thumbs up voor de Beach Challenge

De Beach Challenge is mijn reden om triathlon te doen!

Love at first sight

Ik herinner het mij als de dag van gisteren: de Beach Challenge van 2011. Love at first sight! Ik was op het strand en zag mannen en vrouwen vastgesnoerd worden in wetsuits en spugen in duikbrillen. Ze bedwongen metershoge golven om vervolgens half dizzy het land op te komen zwalken. Via een teiltje water naast de fiets sjokten ze met een mountainbike volgeplakt met gelletjes richting de boulevard om als een soort kamikaze piloot over de trappen van de Puinduinen omlaag te racen. Als toegift mochten ze met het kwijl rond de mond door het mulle zand en over het strand van Kijkduin rennen. Uiteindelijk plofte iedereen na de finish moe maar voldaan in het zand met een bekertje water om vervolgens een kilootje zand uit z’n schoenen te gooien zodat deze weer gevuld konden worden met nieuwe moed voor een volgende triathlon. Ik was op slag verliefd. Hier doe ik volgend jaar aan mee! En

het jaar erna en daarna en daarna…..

Van kalverliefde tot huwelijk

Als er iets in mijn hoofd zit, gaat dat er niet meer uit. Na de nodige slokken zwembad water, hongerkloppen op de fiets en hardlooptrainingen in weer en wind is daar in 2012 mijn eerste cross triathlon in Kijkduin. De ‘love at first sight’ is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze relatie.

Belooft u getrouw al uw sportieve plichten te zullen vervullen

die door de NTB aan de triathlonsport verbonden worden?

Wat is daarop uw antwoord?

JA!

Iedereen verdient een tweede kans

Zonder nadenken kan ik geld aan de beste triathlon gadgets uitgeven. Ik kan uren met m’n fiets doorbrengen en ik verzin koosnaampjes voor m’n schoenen. In 2012 organiseerde de Beach Challenge het EK en in 2013 het WK cross triathlon. Ieder jaar was ik erbij. Mijn favoriete wedstrijd! Maar 1x ben ik vreemd gegaan en heb ik de ICAN (halve triathlon in Amsterdam) gedaan ipv de Beach Challenge. Gelukkig heeft de wedstrijdorganisatie mij vergeven en mocht ik dit jaar toch weer gewoon (met een big smile) starten. Ik ga nooit meer een editie missen.

Beach Challenge editie: 2017

Belangrijk om de spieren op spanning te brengen de avond van te voren

Mijn vrouw is een avondje weg met werk en dus verwen ik de kids met wat extra koolhydraten. Pasta rode saus als avondeten. Daarna ren ik achter de jongste op haar fietsje aan om ze vervolgens al bootcampend naar boven in bad te doen. Als ze slapen ga ik nog even met de beentjes omhoog. Ik moet rust pakken voor morgen.

Luister naar je moeder!

Mijn moeder leeft enorm met mijn wedstrijden mee. Voor ik het water de volgende dag induik, is zij het wedstrijdreglement nog maar eens ingedoken. Naast het doorgeven van de watertemperatuur (16.8 graad), krijg ik via de app nog de laatste tips&tricks: “Michiel, weet je dat je ook in de strafbox kunt komen? In de strafbox mag je ook niet eten of plassen. Dat je het maar weet😉” Met deze laatste tips en de iPad met de route onder m’n kussen, ga ik dromen van de dag van morgen.

De Beachchallenge op een BMX-je

Vandaag is het B-day (Beach Challenge day). Lekker buitenspelen tijdens de mooiste triathlon van Nederland georganiseerd door mijn eigen cluppie RTC. Na het ophalen van mijn startnummer hang ik mijn mbt 26inch trots tussen de 29ers. Het lijkt verdorie wel een BMX-je.

Klunen tijdens de Beach Challenge

Om oververhitting te voorkomen doe ik mijn wetsuit zo laat mogelijk aan. Zodra het lint verdwijnt en het startschot valt, ren ik nog sneller dan anders het water in. Ik ben goed weg en navigeer mijzelf zo efficiënt mogelijk langs de eerste twee boeien. De derde boei rond ik helaas iets te ruim wat extra tijd kost. Na een vlotte wissel is het tijd mijn fiets eens goed te mishandelen op de trappen in de Puinduinen.

Vanwege de toeristen is er een stuk waar verplicht afgestapt moet worden. Aangezien ik een betere loper dan fietser ben, schat ik in dat dit voordelig is voor mij. Dit deed me denken aan Erben Wennemars die ooit in een interview zei dat zijn enige hoop op de eindzege van de Elfstedentocht was als het er een zou worden met veel wakken. Want er zijn weinig professionele schaatsers die zo hard konden lopen als hij. Omdat ik het parcours goed ken weet ik precies waar ik wat moet schakelen. In het mulle zand laat ik mijn band goed zelf de weg zoeken en daar haal ik veel mensen mee in. Na 5 rondes in de puinduinen krijg ik bij het af- en opstappunt nog wel kramp in m’n kuit bij het op mijn fiets springen. Gelukkig kan ik het er nog voor het lopen uit rekken/fietsen.

Ik zit achter de mannen aan en loop blote piemels tegemoet

Na een snelle wissel haal ik de eerste dame in en vanaf dan zit ik achter de mannen aan😉 Terwijl ik via de duinen ineens door een bbq lucht verrast wordt, loopt het water me in de mond. Ik zet een extra tandje bij om zo snel mogelijk te kunnen finishen. Bij de strandopgang blijkt dat het loopparcours iets verlegd is en ik loop rechtstreeks het naaktstrand op. Met de bbq lucht nog vers in gedachten loop ik zowat rakelings langs een oudere man die z’n eigen worst even van zonnebrand aan het voorzien is. Ik heb Yvette via de bootcamp al aan het hardlopen gekregen en misschien is dit nu wel het laatste duwtje in de rug om een triathlon te proberen😉. Onder het motto: “op een oude fiets moet je het leren” kan je maar het best beginnen met de oudste cross triathlon van Nederland. Uiteindelijk haal ik op ‘mijn’ onderdeel nog een aantal lopers in en eindig met 2.15 mooi als 18e. Dik tevreden plof ik in het warme zand.

Wat hebben Jisk Hoogervoorst en Rob Barel gemeen?

Uiteindelijk wordt Edo van der Meer net voor de levende legende Rob Barel eerste. Deze laatste gaf aan dat hij alleen nog wedstrijden doet die hij leuk vindt en het is niet verrassend dat de Beach Challenge er daar 1 van is. Achteraf raak ik nog aan de praat met Jisk die als jongeling net boven de 2 uur finisht. Als ik hem vraag of hij niet in een triathlonselectie zit antwoordt hij: “daar heb ik wel ingezeten, maar ik ben er te eigenwijs voor. Dan moet je je wedstrijden om te pieken kiezen. Ik wil gewoon doen wat ik leuk vind en dat is bijvoorbeeld deze cross triathlon die ik anders waarschijnlijk niet had kunnen doen.” Jisk is met deze mening in goed gezelschap van de meer dan drie maal zo oude Rob Barel. Let op mijn woorden, die Jisk dat wordt nog een hele grote! Gewoon doen wat je leuk vindt dan wordt je er naar alle waarschijnlijkheid ook goed in.

PS De coverfoto is gemaakt door Eric Jan Reijenga die na deze wedstrijd besloten heeft volgend jaar ook mee te doen. Ik weet hoe dat gaat met zo’n eerste vonkje dat overslaat….. Hij krijgt in ieder geval een gastblog volgend jaar. Van hemzelf of over hem maar hij komt er op!

PS 2 Voor de overige foto’s wil ik mijn clubgenoot en super fotograaf Sylvia Visser van Pics by Syl heel erg bedanken.

PS 3 Wil je weten hoe mooi en hoe zwaar het was bekijk dan dit filmpje van Frank Hamelink

 

‬