007Omdat m’n racefiets niet in de Aston Martin DB5 past neem ik voor de gelegenheid de met hoogwaardige technologische innovaties uitgeruste Skoda Octavia Combi. Zo kan ik de radio harder en zachter zetten zonder m’n handen van het stuur te halen, beschikt de auto over een kleuren touchscreen, stembesturing en zijn er zowel vóór als achter elekrische ramen aanwezig. Uitgezwaaid door mijn gen bond-girls ga ik op weg naar de Politietriathlon in Spijkenisse.

Nadat ik heb geparkeerd, moet ik de eerste triathleet al te hulp schieten. Dat schieten klinkt wel stoer maar eigenlijk had de uit de auto stappende triathleet naast mij gewoon een pomp nodig voor z’n fiets. Ik pak m’n tas vol carbo-gadgets en begeef mij richting het incheckpunt.

Als mijn ‘license to race’ van de NTB en fiets gecheckt zijn, kan ik de wisselzone in. Vanwege blauwalg wordt het dit jaar een run-bike-run van respectievelijk 5-40-10 kilometer. Ik richt m’n plek in en ondanks dat er niet gezwommen wordt heb ik mijn belangrijkste geheime wapen toch weer bij. De frequente lezers kennen hem inmiddels al, de welbekende roze handdoek. Op die manier weet ik precise waar ik in de wisselzone sta.

Roze is het nieuwe goud

Net voor de start schuif ik nog een rij op zodat ik gelijk in een goede loopgroep zit. Direct na het startschot schieten er drie man vandoor. Zelf besluit ik in tegenstelling tot  de vorige run-bike-run mezelf deze keer iets te sparen voor het fiets onderdeel. Ik hoop dan uiteindelijk toe te kunnen slaan in het afsluitende looponderdeel. Bij het eerste looponderdeel sluit ik aan bij een groep van 6 man welke ik rond kilometer 8 een seconde of 10 bij mij weg laat lopen. Na iets meer dan 18 minuten en toch redelijk fris, speur ik tussen al het blauw naar mijn roze handdoek. In een splitseconde help ik mijn fietszoekende parc-ferme buurman in het zadel door te zwaaien. Ik roep dat z’n fiets naast die van mij staat. Tja…. had hij ook maar zo’n mooi roze handdoekje neer moeten leggen. Nou ja eigenlijk liever niet anders moet ik weer een nieuwe handdoek zoeken. Terwijl ik richting het einde van het parc fermé loop, zie ik dat ik er ongeveer 3 man uitgewisseld heb. Maar goed die zal ik tijdens het fietsonderdeel wel weer terug zien ben ik bang….

De veiligste triathlon van allemaal

Excuus, offline is het de veiligste want de website is in aanloop naar de wedstrijd al een paar dagen gehackt. De Politietriathlon is niet alleen veilig vanwege al het blauw op straat (heel flauw maar kon me toch niet beheersen om die opmerking te maken). Nee, even serieus het fietsparcours bevat slechts drie echte bochten. Parc fermé uit, 20km rechtdoor richting het keerpunt en wederom parc fermé in. Sinds mijn valpartij een paar maanden terug geeft mij dit een comfortabel gevoel. Gewoon in de beugels en lomp stoempen, gas op die lollie! Dankzij de behoorlijke tegenwind fiets ik met fluitende buizen richting het keerpunt. Onderweg word ik een aantal keer ingehaald maar als ik de passanten na het keerpunt op hun terugweg zie rijden besef ik dat de voorsprong niet onoverbrugbaar is tijdens de afsluitende 10 kilometer lopen.

Ontketend begin ik na de wissel aan het looponderdeel. Binnen de eerste kilometer heb ik al twee man te pakken. Ik schat dat ik nu ongeveer 17e lig. Het is een mooi loopparcours en ik kan heerlijk van triathleet naar triathleet lopen. Iedere keer als ik iemand inhaal zie ik de volgende target alweer in beeld. Een voor een haal ik ze in. Uiteindelijk weet ik er nog 10 in te halen. Ik eindig dik tevreden in 2.10u op een 7e plaats.

Als afsluiting krijgen we een paraplu als aandenken, wat voor een daar kan ik niets over zeggen……..