Rotterdam Marathon ‘the story’

Gisteren moest ik denken aan de legendarische woorden van mijn jeugdheld, oud-PSV’er Romario:“Ik ben een beetje moe”. Jullie moesten het dus even doen met slechts de simpele mededeling van mijn marathontijd van 2.59,26 en een super blije foto. Vandaag ga ik er wederom met een BIG smile en onder het genot van een flinke dosis spierpijn goed voor zitten om een nieuwe blog te schrijven. Veel anders kan ik ook niet. Behalve liggen dan.

Militaire operatie met als doel: achter de Kenianen aan

Als een militaire operatie heb ik afgelopen dagen een wedstrijdplan met Ruben in elkaar gezet. Conclusie was dat een moeilijk behapbare marathon niet te vangen is in een in steen gegoten wedstrijdplan. Het hele plan is gewoon een richtlijn. Om een lang verhaal kort te maken: achter de Kenianen aan. Thuis staan de spullen ingepakt klaar. Voor de zekerheid heb ik drie wekkers gezet. De koffiemachine staat op de timer en de bidons met een doos gelletjes staan naast het bed. Helaas is Ruben op de wedstrijddag niet fit genoeg om mij te hazen. Wel hebben we een heel deltaplan voor de sportdrank toevoer opgetuigd op kilometerpunten 15/18/25/28/35. Klaar om 3 uur pijn te gaan lijden.

Sportspiratie snuiven bij vak A

Als klein jongetje (van 11) liep ik ooit vol spanning en met een gloednieuwe PSV sjaal het Philips stadion binnen. Zelfs als de helden Romario en Vanenburg nog niet op het veld stonden, deed de sfeer in het stadion mijn hart al wel sneller slaan. Als groot jongetje (van 37) doe ik even wat sportspiratie op door naar vak A door te lopen om een glimp van de toppers op te vangen. Blikken staan daar ook strak. Rijtje voor de wc en afgetrainde bekkies. Als mijn adrenaline meter rood uitslaat, dribbel ik terug naar mijn eigen vak en wacht op het “You never walk alone” van Lee Towers.

Khalid Choukoud is een vechter

Een van de kanshebbers voor de overwinning die ik van een afstandje zie staan is stadgenoot Khalid Choukoud. De Haagse hardlooptrots. Van oorsprong een vechter. Maar hij kende voor het tweede jaar op rij een dikke tegenslag. Vorig jaar een blaar en dit jaar een valpartij. Als ik ’s avonds het interview van hem bij de NOS zie krijg ik spontaan plaatsvervangende tranen in mijn ogen. Wat ik mij goed voor kan stellen is dat hij na een marathon vol emoties zit. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij verslagen is. De schrijver en niet onverdienstelijke hardloper Abdel Kader Benali zei ooit dat de marathon een test van je persoonlijkheid is. Khalid, de come-back kid van 2009 gaat zeker nog velen verrassen en mooie dingen laten zien waar velen een voorbeeld aan zullen gaan nemen. Al surfend kwam ik dit filmpje tegen waar een jonge Yassine Loukili begint te glunderen als hij Khalid Choukoud zijn voorbeeld noemt. Accepteren dat het minder gaat is het moeilijkste dat er is. Het tekent ook mentale veerkracht en potentie voor de toekomst. Ik hoop dat Khalid dit leest en weet dat hij zondag verloren heeft maar niet verslagen is! En als hij niet naar mij luistert, hoop ik dat hij wel naar een ander idool en de door mij regelmatig geciteerde Rocky Balboa luistert: “It ain’t about how hard you hit, it’s about how hard you can get hit and keep moving forward”

Kilometertijden zo vlak als een biljartlaken

Tot kilometer 20 loop ik helemaal volgens plan kilometer tijden van 4.05. Volgens Ruben zo strak als een biljartlaken. Van kilometer 20-30 zou ik volgens plan iets gas terugnemen. Indien nodig naar 4.10 minuut per kilometer. Binnen een foutmarge van 3 seconden verloopt alles volgens plan. Ruben staat bij kilometer 15/18 en 25 mij op te wachten met sportdrank en de niet te missen vocale support. Hoe fit Ruben nu eigenlijk was zullen we nooit weten. Maar dat hij er een pittige intervaltraining door Rotterdam van gemaakt heeft is zeker. Uiteindelijk heeft Ruben het hele parcours doorkruist om mij van de oh zo belangrijke drank en support te voorzien. Op kilometer 25 doemt de Erasmusbrug weer op. Waar hij op de heenweg niet meer dan een simpel bruggetje leek, lijkt het nu wel of hij 10x zo lang en twee maal zo hoog is. Maar goed, rustig omhoog en gecontroleerd naar beneden om vervolgens een tunnel in te duiken. Eenmaal uit de tunnel klinkt het gejoel van familie als muziek in m’n oren. Ik spuit nog maar eens een gelletje leeg en pak dankbaar een bidon aan.

Ik Blaak van vertrouwen als ik nog in de buurt van de Nederlandse top loop

Na Blaak loop ik nog in de buurt van de beste Nederlander Edwin de Vries. Aan de andere kant van het hek weliswaar… Ik op kilometer 30 en hij op kilometer 40;-) Vanaf hier wordt het een man tegen man gevecht. Richting het Kralingse bos loopt de weg licht op (iig volgens mijn gevoel). Verzuring en vermoeidheid zullen plaats moeten maken voor een dosis mentale fitheid.

Ze vallen bij (Kralingse) bosjes

Waar het Kralingse bos begint, eindigt het hier voor veel lopers. Om de honderd meter zie ik iemand stoppen, rekken, strekken of misselijk over een hek hangen. In tennistermen zouden ze dit ‘The graveyard’ noemen. Ik weet dat er op kilometer 34 een juichmoment is met een filmpje van het thuisfront. Daar moet ik naar toe. Ook al ligt mijn hart bij PSV onderweg voel ik mij een Feijenoorder die blijft vechten, die weigert op te geven en zichzelf terug de wedstrijd in knokt. Als ik bijna het Kralingse bos door ben doemt Ruben als een Fata Morgana weer op. Waarschijnlijk heb ik gewoon weer dorst, drinken drinken drinken of je wil of niet. Ruben haast me nog een paar honderd meter maar ik kan gewoon niet harder. Ruben knijpt nog wat sponzen uit over m’n rug. Ik neem nog een slok maar reageren op zijn laatste aanmoedigingen lukt niet meer. Dan gaan de laatste spannende kilometers in.

Ten prooi gevallen aan de 3.00,00 pacer

Op kilometer 39 passeert de 3.00,00 pacer mij. Ik probeer aan te haken maar moet na 50 meter al lossen. Dit gaat echt te hard. De groep dendert over mij heen. Driftig vervolg ik mijn rekenwerk. De pacer is eerder gestart. Ik schat zo’n 35 seconden eerder. Als ik goed geteld heb, heb ik nog 1 minuut marge in deze laatste drie kilometer. Langzaam zie ik de pacer uit beeld verdwijnen. Dit kan niet, hij gaat te hard. Het moet! Dat kan niet anders! Eigenwijs en overtuigd van mezelf concludeer ik dat de pacer goed kan lopen, maar niet goed kan rekenen. Hij loopt gewoon voor op schema. Ik raak niet in paniek en blijf bij mijn plan om niet sneller of langzamer te lopen aangezien alles al helemaal strak staat en ik bang ben dat iedere verandering kramp tot gevolg heeft. Puur op de karakter-autopilot laat ik de 4.35 minuut per kilometer niet los. Gewoon ‘de plaat afdraaien’ zou Tuitert zeggen. Door, door, door. Yvette ziet de geschatte eindtijd volgens de live feed steeds meer richting de 3 uur kruipen. Als ik voorbij kom kan ik mijn hoofd geen kant meer op bewegen en slechts vooruit kijken zonder misselijk te worden. Yvette schreeuwt net zo hard als alle anderen bij elkaar en een flauwe glimlach tovert zich nog op mijn gezicht.

Soms moet je dingen gewoon geloven voordat je ze daadwerkelijk ziet

In een sub3 moet je geloven anders kom je er nooit

Alles in mijn lijf schreeuwt om rust. Maar dit, dit is de marathon. Een paar keer eerder heb ik dit meegemaakt tijdens een halve triathlon. Dit is mijn terrein. Als een Chad Hedrick die zijn prooi niet meer los laat, bijt ik mij vast in mijn richttijd met de gedachte dat je lichaam altijd meer kan dan je denkt. Oneindige minuten en ellelange meters lijken het als ik in slowmotion richting de finish loop. Terwijl ik de Coolsingel op kom, zie ik de ‘gun time’ langzaam richting de 3 uur tikken. Ik finish in 3.00,10. Ik ben dolblij. Blij dat ik geen topper ben en pas 44 seconden na het startschot over de startmat gekomen ben. Kortom, een netto eindtijd van 2.59,26, ruim 34 seconden binnen mijn gestelde doel. Terugrekenend is dat zo’n 0.8 seconden per kilometer sneller dan zou mogen.

Eenmaal thuis lijkt m’n telefoon wel ontploft van alle berichtjes. Naast het reanimeren van mijn telefoon staat er ook nog een grote Indonesische rijsttafel te wachten. Ik heb immers nog 3.048 calorieën in te halen die dag want ik kan geen gaatjes in m’n riem bij blijven maken.

The day after

Je bent een rund als je met marathons stunt

Een blaar op m’n grote en kleine teen. Pijn aan de buitenkant van m’n voeten. M’n longen voel ik als ik diep adem haal. En ik voel ook wat spierpijn in m’n rug. M’n bovenbenen zijn helemaal verzuurd. M’n kuiten staan zo strak dat het lijkt of er bij iedere drempeltje kramp in kan schieten. Kortom, de trap af achterstevoren wat tot grote hilariteit bij de kinderen leidt. Papa staat even in de achteruitstand vandaag. Als ik het zo allemaal opschrijf heb ik eigenlijk alleen geen spierpijn in m’n handen. Neem voor een verder uitgebreid medisch rapport direct contact met mij op 😉 Ohja ook nog spierpijn in m’n mondhoeken van die BIG smile. Ik kan me niet meer herinneren dat ik zo van spierpijn heb genoten als nu.

De marathon is een kruising tussen Lee Towers en Churandy Martina

Vandaag ben ik dik aan het nagenieten van alles. M’n behaalde streeftijd, het feit dat ik m’n lijf ken, de supporters, hoe mooi het is als mensen intensief meeleven, hoe anderen zo blij voor jou kunnen zijn en je door moeilijke momenten heen slepen. Wie je ook bent, waar je ook gaat: “you never walk alone”.

Bij deze een grote pluim voor iedereen en Ruben in het bijzonder. Een groot hartje voor mijn familie voor al het geduld en de marathongrillen van een dankbare sportlifecrisis waar het momenteel bepaald geen crisis is. Zoals Churandy Martina zou zeggen: “ik ben blij” en die glimlach gaat voorlopig ook niet van m’n gezicht. Reflecterend is en blijft sport een van de, zo niet de mooiste bijzaak van het leven.

Dit was het einde van mijn verhaal en een periode waarin ik naar de marathon toegewerkt heb. Een einde is per definitie eindig terwijl een nieuw begin oneindig is in zijn mogelijkheden. En dit is het begin van mijn leven als ‘marathonner’.