Overdag ga ik door het leven als Clark Kent. Ik draag dagelijks een net pak, ik heb een bril, m’n haar zit keurig in model en om het af te maken heb ik ook nog een heuse kantoorbaan. Onder mijn pak draag ik echter geen Superman kostuum maar een Polar sport horloge. Als ik de kans krijg vlucht ik voor een runch het kantoor uit. Terwijl ik laagzwevend door Meijendel ren waan ik mij 30/35 minuten Super(kantoor)man. Maar hoewel ik eruit zie als Superman, ik me voel als Superman en ik me gedraag als Superman, ik ben het NIET 😦

From hero to zero 

From hero: Slim trainen om goals te halen

Jaarlijks stel ik mijzelf een ambitieus sportdoel. Dit jaar ligt de focus op een scherpe sub 5 uur tijdens de Ironman 70.3 Luxembourg. Als econoom werk ik graag met cijfers en modellen. Een kleine analyse van mijn sportdata leert mij dat ik met zwemmen wel meekom en dat ik met fietsen bijna evenveel plekken verlies als ik met hardlopen weer inloop. Kortom, de relatieve opbrengsten van een extra fietstraining zijn voor mij het hoogst. Deze winter heb ik al tacxend heel Netflix bekeken. Ondertussen droom ik van TLC herhalingen als ‘extreme couponing’ en krijg ik met twee dochters visioenen van het programma ‘out daughtered’. Toen ik nachtmerries kreeg van ‘say yes to the dress’ en ‘my big fat gypsie wedding’ wist ik dat ik echt weer naar buiten moest om hard te gaan lopen.

To Zero: Superman verkleed als stervende zwaan

De eerste twee maanden van 2019 startte ik met minder hardloopkilometers per week (35/40km ipv 60/65km) maar met een aantal extra fietsuren. Ondanks mijn leeftijd bezit ik nog steeds de nodige dosis jeugdige overmoed. Ik had het dus in mijn hoofd gehaald om tussen carnaval en de IM 70.3 Luxembourg en passant nog even een derde sub 3 tijdens de marathon van Rotterdam te gaan lopen. En wat in mijn hoofd zit gaat er niet meer uit, tenzij………… ik begin maart tijdens een geplande duurloop van 30km al na 3 km als een soort stervende zwaan afgeschoten wordt en naar m’n rug grijp. Ik weet direct  hoe laat het is. Ik dribbel nog even, maar dan ik echt lopen van de pijn.

Ik voel de tranen opkomen van pijn maar vooral desillusie. Hoe kan Superman nu ineens zo geveld zijn. Ik wandel via het Centraal Station en de Turfmarkt naar huis. Ik heb het idee dat iedereen zich afvraagt waarom ik zo langzaam loop. Als ik de deur open doe hoor ik Yvette al met een geschrokken stem roepen “wat is er gebeurd?”. Ik stamel wat en plof gedesillusioneerd in de stoel naast de voordeur waarvan ik mij altijd al afvroeg waarom dat ding op zo’n onlogische plek stond. Nou daarom dus. Ik sta langzaam op maar kom bijna niet meer overeind. M’n rug zit helemaal vast.

Als eigenwijze endorfine hardloopjunk probeer ik het na een paar dagen nog eens. Een klein rondje van 5km lopen gaat prima. Ik heb m’n pinpas bij om via de AH naar huis te lopen. Terwijl ik in de winkel 2 minuten sta te twijfelen over wat ik ga eten en besluit het onderste bakje champignons te pakken, verga ik weer van de pijn. De rest van die dag breng ik liggend op de bank door met m’n benen omhoog in een hoek van 90 graden.

Waar ik op het werk af en toe een Runch van 8/9km afwerk in 35 minuten was ik na 20 minuten wandelen blij dat ik weer op m’n bureaustoel kon ploffen. Maar zodra ik daar ook weer 20 minuten zat moest ik weer staan. Kortom, ik heb de eerste drie weken in maart genoeg koffie voor mijn collega’s gehaald voor een heel jaar. En ach ja, het liep tegen beoordelingstijd dus ook hier geldt weer: “Ieder nadeel hep se voordeel”.

De hand van god kwam van Bert

Eind maart deed ik een oproep: “Wie o wie kan mij voor 7 april weer op de been helpen?”. Via Yvette kwam ik bij Bert van MTC in Ypenburg uit. Twee maal heeft deze manueel therapeut mijn rug gekraakt waardoor een beknelde zenuw weer ruimte kreeg om te herstellen en het wonder van Ypenburg voltrok zich. Ik had nergens meer last van!!!

Ik heb het nog 1 week rustig aan gedaan maar ik voelde mij ‘Brand new’!!! Begin maart had ik al zoveel vooruit ‘getaperd’ dat ik alle klusjes in huis gedaan had, belastingpapieren ingevuld en opgeruimd had, zodat ik mijzelf wel kon belonen met een prachtige duurloop van 28km incl 5x3km en 2x1km op halve marathon tempo. Vol gas richting de Coolsingel dus!

From hero back to zero: De meeste ongelukken gebeuren in huis

Afgelopen weekend dacht Superman een klein doosje plat te trappen maar deze leek van ‘kryptonite’ en dus verstapte ik mij. Deze week begon dus met een verstuikte enkel, veel koelen, warm/koud badjes en masseren.

I’ll be BACK

Zoals een vaak door mij gequote idool ooit zei: “I’ll be back”. En zo ziet het er inderdaad ook uit. Zondag sta ik gewoon aan de start in Rotterdam. Dat het geen PR gaat worden daar zal ik vrede mee moeten hebben. Maar dat ik er sta is voor mij al overwinning genoeg. Precies een jaar geleden na mijn eerste marathon (terug te lezen via deze link) verzuchtte ik dat ik de marathon nog wel eens zou willen lopen maar dan als ereronde. Vorig jaar liep ik in een soort klokkijkende trance om bij de finish exact 26 seconden onder de drie uur te finishen. Hoe het dit jaar zal gaan lees je in mijn volgende blog……

 

img_0528.png