Haas(t) klus in Spijkenisse

Nog steeds knetter stoned van de runnershigh van afgelopen weekend zit ik achter mijn laptop klaar om een nieuwe blog te schrijven. Waar zal ik beginnen……? Misschien bij de vraag waarom ik van alle grote marathons (NY, Berlijn, Parijs, Londen) SpikeCity uitgekozen heb om een grootse prestatie neer te zetten.

#webreaking3

Begin van dit jaar zou ik samen met RTC clubgenoot Ruben van Zeijl onder de 3 uur  lopen tijdens de marathon van Rotterdam. Voor hem een revanche op een door kramp mislukte poging het jaar ervoor. Voor mij na een aantal snelle halve marathons, de eerste hele marathon. Vanwege privé omstandigheden moest Ruben zijn sub3 plan uitstellen.

Precies met Pasen toen de kinderen chocolade eieren zochten in de tuin werd ik verrast met een eigen paashaas door het volgende appje van Ruben: “Ik ga wel lopen, maar ik ga ‘m niet uitlopen. Wat zou je ervan vinden om de eerste 25km een haas te hebben? Als ik kan bijdragen aan jouw sub3 dan doe ik dat heel graag!” Dit vond ik echt een sterk staaltje mental power. Als je noodgedwongen je eigen ambities moet bijstellen en deze teleurstelling zo weet om te buigen dat je wil bijdragen aan de droom van een ander. “An offer I couldn’t refuse”. Uiteindelijk heeft Ruben mij niet gehaasd, maar op 4 verschillende punten in de race voorzien van de nodige sportdrank en aanmoedigingen. Dankzij hem heb ik er in Rotterdam tijdens een warme editie 2.59,26 uitgesleept. Als je wil weten hoe, lees dan mijn blog over de NN Marathon Rotterdam.

Toen Ruben vertelde in Spijkenisse revanche te willen nemen, leek mij dat een mooi moment voor een tweede marathon en een eerste haasklus. Na een 1.24,04 op een druk parcours van de halve marathon in Amsterdam (blog halve marathon Amsterdam) wist ik dat ik goed het triathlonseizoen uitgekomen was en schreef ik mij direct in voor de Spark marathon in Spijkenisse.

Twijfels, onzekerheid en zenuwen zijn de bouwstenen van een goede marathon

Net zoals bij de vorige marathon zijn de voorbereidingskilometers geplaveid met twijfels. Dit begint bij de vraag of de voorbereidingstijd niet te kort is en loopt via onzekerheid over de juiste schoenen tot aan fatalistische gedachten in de laatste week:

• ’s Maandags denk je een klein pijntje te voelen.
• Op dinsdag droom je dat je zondag door de wekker heen gaat slapen en de start mist.
• Woensdag vraag je je af hoe het kan dat je bijna tweemaal zoveel eet terwijl je tapert.
• Donderdag word je gek van het taperen en bloednerveus van je horloge dat aangeeft dat je al 4 dagen in ‘ondertraining’ bent en je verwachte eindtijd net op die dag bijstelt van 2.58 naar 3.01. Je klimt stiekem op de tacx waar je later al dan niet spijt van krijgt. Geruststellende woorden van Polar buddy Andy Vossaert zijn gelukkig dichtbij: “ik weet hoe het voelt, trust the proces”.
• Tijdens je laatste werkdag die week vraag je je bij het koffiezetapparaat af waarom er koffie/thee/chocomel en geen carboloader in de machine zit (op het werk hoor ik immers regelmatig topsporttermen als ”de bal ligt bij hen”, “we run the extra mile”, “client first” etc.).
• Zaterdag is het beentjes omhoog en sportspiratie lezen op de bank om vervolgens ’s avonds laat te denken, waar liggen m’n sokken en ik wilde eigenlijk net die broek aan die in de was zit…..
• En dan is het ineens zondag: MarathonDay!

Hardlopen doe je samen

Ondanks het feit dat hardlopen een solitaire sport is vormen hardlopers toch een soort clan of roedel die samenwerkt en tips&tricks uitwisselt om die ene vijand te verslaan: zichzelf. In aanloop naar de marathon krijg ik de laatste week via social media verschillende routetips. En zelfs de AH denkt mee met verse pasta in de bonus, 2 voor de prijs van 1.

Klussen met kinderen

Een groot voordeel van de marathon in Spijkenisse is dat je er je eigen bidon af kunt geven en die wordt dan onderweg bij de gewenste drankpost op een tafel gezet, ideaal! De tip van Dorothé om een herkenbaar vlaggetje aan m’n bidons te maken is dan ook geniaal. Voor de uitwerking ervan heb ik deskundig advies van m’n dochters ingewonnen en wat mooie roze vlaggetjes van rietjes gemaakt.

We are gonna rock this place

’s Ochtends vroeg haal ik Ruben op in Nootdorp en onder het genot van een goede jingle bells rock beginnen we de dag. Het strijdplan is simpel: 4.10min/km en zo lang als mogelijk volhouden. Eenmaal aangekomen doet Ruben een kleine warming up. Zelf houd ik het bij wat metertjes dribbelen. 42.2km vind ik al ver genoeg!

Triathletes on the run

We starten om 10.30 en er ligt nog wat platgetrapte sneeuw. Voor de zekerheid pak ik wat bochten via de berm. Liever 1 seconde verlies dan 1 keer gevallen. Als dit zo blijft wordt het nog ‘lang laufen’. We vormen met 7 man een mooi groepje sub3-ers. Ik probeer Ruben uit de wind te houden en geholpen door de lichte gladheid val ik niet te veel in mijn eigen valkuil van een te snelle start. Uiteindelijk lopen we toch 2/3 seconden per kilometer te snel in de eerste 10 kilometer. Maar goed, we voelen ons beiden goed. We gaan er voor #crushing3. De eerste 20 kilometer waren een soort mindfullness run: schapen en schepen tellen voor zover je die zag door de mist. Als een fata morgana doken daar op kilometer 19 mijn ouders op. Luid juichend ren ik langs en in de familie app gaat al snel de ronde dat het een makkie is tot nu toe.

M’n ouders heb ik voor de zekerheid ook een felroze bidon meegegeven en gevraagd om die op een strategisch punt op de route aan te geven. Kilometer 19 en 28 worden gescheiden door een looppad van 700 meter dus over 9 kilometer zou ik ze weer moeten zien. Tot op de halve minuut nauwkeurig durf ik ze van te voren mijn tussentijd door te geven maar wat er na kilometer 28 gaat gebeuren dat durf niet te zeggen.

Bij kilometer 20 krijgt Ruben last van z’n bovenbeen. We vertragen een paar seconden per kilometer en laten de laatst overgebleven loper van onze groep langzaam van ons weglopen zonder hem uit het oog te verliezen. We blijven doen wat we doen. Lopen, stappen, focussen en niets meer of minder dan dat. Tegen heug en meug in proberen we nog wat te drinken en een gel naar binnen te werken zodat de motor op kilometerpunt 30 niet stil gaat vallen.

Mind over body

Als je een marathon doet weet je dat er een punt komt dat alles zeer begint te doen. Bij mij is dit vandaag kilometerpunt 34. Vanaf dit punt moeten de mentale capaciteiten het overnemen van de fysieke. Je weet dat je lichaam meer aan kan dan het denkt. Hoe kan ik mijn lichaam voor de gek houden is nu de vraag. Duursporters gebruiken vaak ‘the power of NOW’. Niet achterom kijken of naar wat er nog voor je ligt, maar leven in het moment. Soms heb ik het gevoel stil te kunnen blijven staan in tijd door te focussen op de sport/passie waar ik mee bezig ben, terwijl ik tegelijkertijd vooruit ga. Het mantra blijft dus gewoon dat we moeten blijven doen wat we doen: LOPEN, STAPPEN EN FOCUSSEN. En dat terwijl iedere spiervezel in mijn lichaam me vertelt te stoppen.

Als in een trance lopen we richting de 35 kilometer. Zelf heb ik al 10/15km lang alle mogelijke scenario’s doorgerekend en op dit moment zitten we op een punt waar we met 4.25 min/km de finish nog binnen de 3 uur gaan halen. De uitkomst van ieder rekenproces levert mij spirit en twijfel op. Toegeven aan de vermoeidheid want we gaan hem met een stapje terug ook wel sub3 thuisbrengen. Of zweven want er kan zo’n mooie tijd uit rollen. Als ik iets doe wil ik het ook goed doen en ratio getraind lopen we stug door. Op km37 moet ik Ruben echter laten gaan. Ik schreeuw hem nog een paar aanmoedigingen toe. Of hij het hoort weet ik niet maar het geeft mezelf iig nog een beetje een boost. Voor me zie ik Ruben zonder te vertragen in een mooie tred blijven lopen en vanaf nu zijn de rollen omgedraaid. Drie kilometer lang kan ik hem behoorlijk in het vizier houden. Hij loopt 5 seconden per kilometer bij mij weg schat ik, maar die laatste twee kilometer zijn zwaar. Een dijkje, een bruggetje, vals plat, weer een dijkje en tussendoor word ik nog ingehaald door een andere loper. Maar goed het doet nu toch allemaal al zeer en morgen ook dus kan je maar beter gewoon blijven lopen dan ben je er het snelst vanaf. Als ik het sportpark van AV Spark zie, weet ik dat het goed zit. Ik check nog eenmaal mijn horloge voor ik m’n laatste (voor mijn gevoel) ereronde over de sintelbaan van AV Spark loop en ik finish in 2.58,37 #PRalert. Ik zoek Ruben gelijk en zie hem bij z’n familie staan met een grote lach, een bos bloemen en een dikke sub3 van 2.57,30! Hulde! Deze run was voor zijn vader en ik zie opluchting, blijdschap en bijna een traan. Vaders blijven altijd helden, althans dat hoop ik 😉 En voor nu, laat die kerstdiners maar komen.