Ken je het gevoel dat je soms zo lekker loopt tijdens een wedstrijd dat alles zich in slowmotion lijkt af te spelen? Of heb je weleens zo’n sterk déjà vu gevoel dat het voelt alsof je iets al eerder gedroomd of meegemaakt hebt en het lijkt alsof je van te voren precies weet wat er gaat gebeuren? Soms droom je of beleef je dingen als in een film. Afgelopen weekend kwamen beide gevoelens samen op de schaatsbaan.

Ondergedompeld in het schaatsvirus

Als kind was ik met alles bloedfanatiek maar zeker met schaatsen. Ik leerde schaatsen met 4 ijzertjes onder m’n laarzen op een ondergelopen weiland. Vallen en opstaan tot m’n knieën blauw zagen en m’n handen bevroren waren. Als ik dan verkleumd binnen kwam ging ik met twee paar sokken verder oefenen op de parketvloer. De jaren daarna promoveerde ik via de schaatsen van de buren naar m’n moeders kunstschaatsen. En als puber moest ik kiezen tussen snel en spel. Dus dat werd ijshockeyen op Noren. Zo gauw er ijs lag op de sloot voor ons huis ging ik testen of het al dik genoeg was. Niet geheel zonder risico want afgezien van wat natte voeten belandde ik eenmaal helemaal in de sloot, kopje onder. Nu een mooi verhaal, destijds wat minder want probeer maar eens met ijskoude handen het kroos uit je beugel te halen. Toen ik hoorde dat er tijdens mijn Polar Ambassadors weekend weg een schaatsclinic van niemand minder dan Super Hero Ambassador Erben Wennemars zou zijn, was dit voor mij een goede reden om nieuwe schaatsen te kopen.

De film in slowmotion

Terwijl ik rondjes schaats op de 300 meter baan in Nijmegen krijg ik luidkeels aanwijzingen van Erben. “Schouder naar binnen draaien”, “bolle rug”, “arminzet en de bocht inkijken” met af en toe gevolgd door een bijna juigend “jaaaaah goedzo” en “DIT ziet er al veel beter uit”. Ik lijk te vliegen die avond. Terwijl ik op maximale snelheid ben, schaatst Erben op z’n gemak naast mij en drukt mijn schouder naar binnen en geeft snel nog wat tips voor ik de volgende bocht in ga. Met een bevlogen enthousiasme voor de schaatssport en aanstekelijk fanatisme coacht hij mij binnen een avond zo naar een 20/30% betere schaatser. Uiteindelijk schaatsen we een paar ronden achter elkaar wat niet alleen een prachtige herinnering maar ook een fantastisch slomotion filmpje oplevert (terug te vinden op mijn facebookpagina: sportlifecrisis), dat ik zelf al wel twintig keer bekeken heb 🙂

Michiel vs Erben

Tot slot van de clinic doen we met het hele Polar team een estafettewedstrijd. Ik zit in team 1 en Erben in team 2. Iedereen schaatst één ronde en Erben en ik als laatste rijders twee. De estafette gaat gelijk op. Maar uiteindelijk heeft team 2 een halve baan voorsprong waarop Erben de geste doet om achteruit te schaatsen. Dit zou toch wel de ultieme vernedering zijn als ik op een 300 meter baan niet sneller twee rondes af kan leggen dan Erben achteruit schaatsend anderhalve ronde. Met een halve baan achterstand vlieg ik weg maar voor ik op gang ben en de eerste bocht uit kom zie ik in mijn ooghoek dat hij de overstaande bocht op volle achteruitschaatssnelheid alweer uitgaat. Ik gooi m’n armen los op het rechte stuk en zet nog een tandje bij in de bocht. Eenmaal op het lange stuk zie ik hem net de hoek om schaatsen. Ik bijt me vast in de gedachte dat hij nog een lastige bocht achteruit te gaan heeft en ik nu op volle snelheid ben. Terwijl ik de derde bocht uit kom, kijk ik hem recht aan. Ik zie z’n verbetenheid om te winnen die misschien nog wel groter is dan die van mij. Twee handen los, mond wijd open en happend naar adem zoals een vis op het droge ga ik de bocht in. Met volle druk op m’n verzuurde  bovenbenen van anderhalf uur rondjes schaatsen, probeer ik nog eenmaal aan te zetten. Helaas red ik het op een meter na niet. Wat een avond, wat een wedstrijd en wat een belevenis. De schaatsbelevenis van m’n leven.

Nu nog de race van m’n leven. Ik ben ingeschreven voor de Elfstedentocht, ik ben fitter dan ooit, en ik heb al een slaapplaats bij m’n broer in Leeuwarden geregeld, maar of de Tocht der Tochten er dit jaar komt en ik aan de start sta……. die droom is nog niet uitgekomen, de film wel en die heb ik ook al twee keer gezien 😉 Met glunderende oogjes val ik die avond in slaap en probeer of het mij lukt om de film die ik vanavond heb meegemaakt in slowmotion terug te dromen.