Naarmate ik ouder word, kijk ik steeds vaker terug naar vroegâh. Maar of toen ook echt alles beter was?

Vroegâh

  • is de tijd dat ik ging hardlopen op tennisschoenen en met een katoenen shirt.
  • was toen de wasmachine twee sportbroekjes in de kookwas aankon en nog geen flauw benul had van de hoeveelheid sportkleding die hij te verstouwen zou gaan krijgen in de daaropvolgende jaren.
  • was toen compressiekousen nog voor oma’s waren en je met een chip in je schoenen liep in plaats van een geïntegreerde chip in je startnummer.
  • was toen de familie nog massaal uitrukte om mij te supporteren tijdens een halve marathon.
  • EN vroegah was toen ik nog geen kinderen had. Niet onbelangrijk in dit verhaal!

Veneco_Ter_Heijde_311Acht jaar geleden deed ik mijn allereerste hardloopwedstrijd mee in Monster. Een halve marathon inclusief 10 kilometer strand en een inspirerend lang stuk langs de kassen weer terug. Kortom, een monster van een loop!

Zeg ik heroïek dan zeg ik de Wielepet in Monster

Ik liep in die tijd zo’n twee keer per week (7km en 12km). Naarmate de wedstrijd dichterbij kwam, voerde ik de omvang van de kilometers op richting een weektotaal van 30/32km. Een paar zondagochtenden fietste ik naar Scheveningen met onder m’n snelbinder (daar waar nu een fietsstoeltje zit) een bidon en een oude trui voor de terugweg. Met het idee dat je de laatste 20% van je race op adrenaline wel uitloopt, liep ik een paar keer 17km. Van Scheveningen door natuurgebied Meijendel naar de Wassenaarse slag en over het strand terug. Altijd genieten van de prachtige omgeving en zee tot die keer dat ik met windkracht 8 gezandstraald en gehongerklopt bij m’n fiets aankwam. Maar goed, terug naar de kleedruimte in de Wielepet te Monster. Bedwelmd door vaseline en de mierzoete geur van sportdrank liep ik met Erik-Jan (mijn fitness buddy in die tijd) richting de start in de dorpskern.

Veneco_Ter_Heijde_407A quickstart is my trademark

Tijdens mijn eerste wedstrijd start ik natuurlijk te snel, iets wat later een van mijn onvervalste handelsmerken is geworden. Ik ren via het trottoir, fietspad en de parkeerplaats als een speer richting de duinen. Als enthousiast en overmoedig hardloopbroekie kon ik maar niet geloven dat mannen van 40 mij passeerden. Ondertussen nader ik zelf de 40 en nu kan ik bijna niet geloven dat die broekies mij kunnen volgen. Uiteindelijk belandde ik in een mooi groepje en ik finish in 1.45,08.

img_3726Hoe los ik mijn sport-Sudoku op?

Twee jaar na die wedstrijd is mijn eerste dochter geboren. De vrije (trainings) tijd moest verdeeld worden. Sindsdien schipper ik continu met de gedachte wat wil ik, wat willen de kinderen en hoe schuldig moet ik mij voelen over de huidige lange duurlopen van 30/32km. Natuurlijk is het mooi om een sportief voorbeeld te geven als ouder. En kidsruns met een medaille en een ijsje maken veel goed. Toch heb ik af en toe een schuldgevoel. Tijdens de zomervakantie fietste ik van huis naar de caravan. In de herfstvakantie liep ik achter de auto aan vanaf het visite adres. In het subtropisch zwembad probeer ik stiekem een paar baantjes mee te pikken (linksaf bij de glijbaan, rechts bij het bubbelbad en onder de waterval door). Ik loop als zij slapen maar soms ook als ze een speurtocht doen of naar de speeltuin gaan. Hoe gek het ook klinkt, dit geeft af en toe een dubbel gevoel. Een full time baan, fanatiek sporten, sociale contacten en familie blijft altijd een moeilijke puzzel. Het is een soort tijd-Sudoku waarbij horizontaal en verticaal maximaal 1 maal het woord sport mag staan.

Altijd een vader soms een sportman

Vandaag is de halve marathon in Monster weer. Maar ook Sinterklaas komt aan in Scheveningen om vervolgens vliegensvlug naar Zaanstad te varen en weer aan te komen of zoiets??? Dit keer heeft papa het gewonnen van de sportman. In plaats van deelname aan een voor mij nostalgische wedstrijd, was het vandaag een efficiënt vroege vogel rondje hardlopen in het Haagse bos. Na de intocht in Scheveningen zit ik nu schrijvend en koolhydraten stapelend met pepernoten voor tv de intocht van Sinterklaas in Zaanstad te kijken. Vandaag geen bling bling aan de finish maar om mijn nek de mooiste medaille zojuist gekregen van mijn dochter.