Vorige week zondagochtend was het zover: mijn debuut bij de triathlon teamcompetitie en dat nog wel op de finale dag. Alle 1e / 2e / 3e en 4e divisieteams kwamen in actie tijdens een dubbele supersprint in Nijmegen. In totaal 300 meter zwemmen, 6,7 kilometer fietsen en 2 kilometer hardlopen en dit tweemaal. Op papier een mooi spektakel met veel toeschouwers. In mijn gedachte ‘maar’ een klein uurtje sporten. In de praktijk 6 keer maximaal knallen en kapot over de finish!

Vakantiegevoel op zondagochtend 06.00

Een jetlag oplopen tussen Den Haag en Nijmegen

Twee clubgenoten rijden mee. Ik zet de voordeur ’s ochtends vroeg alvast open om een eventueel rinkelende deurbel te voorkomen zodat de rest van het huis maar niet uit een diepe rust ontwaakt. Eenmaal in de auto maakt het zondagochtend 06.00 gevoel snel plaats voor een vakantiegevoel zodra we Oberhausen op de borden zien staan. Tijdens de rit naar Nijmegen werk ik nog even wat sportsmeal weg. We parkeren op het aangegeven terrein en dan op naar de captainsbriefing.

De NTB denkt ook aan alles

Blinde geleidehonden op het loopparcours

Het unieke format van een dubbele sprint levert meerdere wisselzones op. Vooraf maakte ik mij lichte zorgen over het logistieke proces met 1 bril en 2 verschillende wisselzones vóór het zwemmen. Teamgenoten proberen mij gerust te stellen met het feit dat er in de reglementen niet staat dat je geen blinde geleidehond mag meenemen tijdens de wedstrijd. Gelukkig wordt tijdens de briefing duidelijk dat overal aan gedacht is. Ik mag voor de gelegenheid gebruik maken van een ‘coach’ die mijn bril aanneemt voor het zwemmen. De coach loopt dan snel naar het eindpunt en kan m’n bril weer aangeven voor ik op de fiets zit. Letterlijk en figuurlijk zie ik het weer helemaal zitten. Ik ben er klaar voor!

img_5490‘De tune’

Same same but different

Om de hartslag van de deelnemers voor de start nog iets verder op te laten lopen, maken ze bij de teamcompetities voor de start van de wedstrijd gebruik van ‘de tune’. Zodra ik in het water lig en de muziek begint, droom ik even weg naar de Championsleague hymne. Maar die natte droom wordt bruut verstoord door het startschot voor de (badmutsen.com) 3e divisie triathlon serie.

img_5499De tactiek

6x maximaal

Apps zijn er volgeschreven over de juiste tactiek:

  • met hardloopschoenen fietsen;
  • zwembril op tijdens het lopen en
  • met of zonder wetsuit starten.

Er kan kort of lang over gepraat en gerekend worden maar uiteindelijk komt het er op neer om 6 x zo snel mogelijk ieder onderdeel af te werken. Ik start zonder wetsuit en zwem zo hard ik kan om maar in een goede fietsgroep terecht te komen (fietsen is niet mijn beste onderdeel). Ik moet maximaal fietsen om achter in de groep aan te kunnen haken. Snel wisselen naar m’n hardloopschoenen en wat plekken winst pakken is het plan. ‘So far so good’.

img_5498Het tweede deel van de race verloopt echter iets anders. Ik geef voor het zwemmen m’n bril netjes af aan Jenneke, m’n gelegenheidscoach. Ik duik na het lopen met hoge hartslag het koude water in en geef wederom alles. Onderweg loop ik de volgende wissel al in m’n hoofd door: water uit en richting parc ferme sprinten, bril aannemen, helm op, startnummer om en fiets pakken. Na de wissel kom ik net te ver achter een goede groep het parcours op. Ik ben veroordeeld tot het kop over kop rijden met een concullega van een ander team. Na 2 kilometer kom ik erachter mezelf over de kop gereden te hebben. Ik moet lossen en beland in een heuse chasse patate (heb ik dat ook weer eens meegemaakt….). Ik besluit m’n benen een paar honderd meter te sparen en te wachten op een groepje van vier achter mij. Op het moment dat ze me voorbij rijden kan ik helaas niet aanhaken….. BALEN. Niet eerst het bordje leeg eten bij de tegenstander, linkeballen of desnoods op het vinkentouw mee. Nee, huilend om m’n moeder zit ik op de fiets 😦 Dit kost zoveel kracht dat een uiterste inspanning tijdens het afsluitende looponderdeel niet het gewenste resultaat oplevert. Wat het wel oplevert is een gesloopte Michiel en een roep om revanche, want het format is prachtig.

Triathlon is teamsport

Maar waar het uiteindelijk om draait is het team. We eindigen op een solide twaalfde plaats. Uiteindelijk gaan de RTC 1 heren en dames  er met de dagwinst vandoor. De heren promoveren ook nog eens naar de 1e divisie. Mijn ontgroening in de teamcompetitie was uiteindelijk niet alleen een uitputtende maar zeker leuke en geslaagde dag. Een wintertje op de tacx en op naar volgend jaar.