Als een kind zo blij

De Wassenaarse Zwemloop is nog geen vijf minuten oud en het is al pompen of verzuipen.Vier zwemmers links, twee voeten in m’n gezicht en één gele boei zijn het toneel van een ouderwetse scrum. En het is een van de betere scrums die ik in het water tot nu toe heb meegemaakt. Uiteindelijk drink ik mezelf met twee grote slokken zout water de nodige moed in en worstel mij tussen twee zwemmers door langs de eerste boei. Hierna volle kracht vooruit richting het keerpunt. Ik kom als zesde het water uit. Vervolgens 500 meter langs de vloedlijn terug rennen en een tweede ronde zwemmen. Bij het eerste keerpunt viel me op dat ik geen ideale lijn en dus teveel gezwommen heb. Wat beter navigeren door boven op een golf te orienteren op de tweede boei levert mij deze tweede zwemronde twee plekken winst op. Wisselzone in, voeten afspoelen, gelletje meegrissen en in volle gallop richting het strand en het paardenpad de duinen in.

Hop hop hop, RTC-ers in galop

Op het strand zie ik de eerste dame voor mij lopen. Clubgenoot Ferdinand Oldeman loopt tientallen meters achter mij maar komt met rasse schreden dichterbij. Hij loopt volgens verwachting niet alleen mij maar ook de eerste dame soepel voorbij. De duin op rennen valt vies tegen en ik blijf op het paardenpad als een hijgend paard achter de eerste dame aanzwoegen. Ferdinand zie ik ondertussen verder uit beeld verdwijnen. Op een klein vlak stuk weet ik met een paar snelle passsen voorbij de eerste dame te komen en zet de achtervolging in om Ferdinand uberhaupt nog te zien. Aangezien hij vorig jaar eerste was, moet ik met een plek vlak achter hem toch goed zitten voor een podiumplek is mijn gedachte. In de eerste ronde hoor ik langs de kant roepen dat wij als nummer drie en vier doorkomen. Af en toe verdwijnt hij wat uit het zicht en dan opeens zit ik weer op 10/20 meter achter hem. Op het heuvelachtige en ongelijke parcours is het moeilijk ritme vinden en uiteindelijk jojo ik zo’n 8 kilometer op  10-50 meter achter Ferdinand aan. In de derde en laatste ronde kom ik steeds dichterbij en lopen we de nummer twee van dat moment als een goed geoliede RTC trein voorbij. We liggen tweede en derde. De vele marathontrainingen van het voorjaar werken richting het einde van de wedstrijd in mijn voordeel. Aan het eind rest nog het paardenpad richting de duinen. Hier haak ik definitief aan. Het tempo lijkt wat weg te vallen en ik twijfel of het tactiek van hem is en hij mij voorop wil laten lopen of dat hij moeite heeft met het mulle zand richting het einde van de wedstrijd.

The odds are against me

Afgelopen jaren ben ik al menig keer achter hem geindigd. Uuh eigenlijk nog nooit voor hem, maar dat klinkt gelijk zo dramatisch richting het einde van de blog. Ik besluit af te wachten en het op een eindsprint te gooien. In de laatste 300 meter kan ik nog wat herstellen en bovenop de duin zie ik de finishboog in de verte. We duiken in volle vaart rechtsaf tussen een catamaran en een strandpaal naar beneden het mulle zand door. We lopen zij aan zij en langzaam versnel ik tot ik merk dat ik een klein gaatje heb. Dan geef ik ALLES wat ik heb. Als ik na de wedstrijd op het sporthorloge van mijn vrouw kijk (want die van mijzelf had het precies de dag ervoor begeven) zie ik dat ik richting de finish 17.5km/u de duin op gesprint ben. De Strava statistieken van mijn vrouw gaan door het dak. Ferdinand krijgt het gaatje niet meer dicht en uitgeteld gooi ik mezelf als tweede over de finishlijn! 🙂 🙂 🙂

Winnen van de winnaar en toch 2e worden

Als je je afvraagt wie er eerste was, dat vroeg ik mezelf ook al af. Al die tijd heb ik hem niet gezien. Maarten Bakker was vandaag met meer dan anderhalve minuut voorsprong een klasse apart.

2e, the story of my life

De winnaar van vorig jaar verslagen maar toch 2e. Ben ik nou wéér de eerste verliezer of ‘best of the rest’. Ach voor mij voelt het vandaag als een overwinning en ik ben zo blij als een kind.

En de prijs, die komt in mijn prijzenkast bij alle andere tweede prijzen. Dezelfde trots voel ik nu als toen ik op mijn zesde mijn allereerste prijs, de tweede plaats bij een judo toernooi won. Destijds liet ik deze prijs glunderend in de klas zien. En omdat ik nog steeds diezelfde jongen ben als 32 jaar geleden die zo graag sport, wedstrijdjes doet en oprecht blij kan zijn met kleine dingen, gaat mijn prijs nu gewoon mee naar m’n werk.

Bij thuiskomst laat ik mijn dochters trots de prijs zien. Vol ontzag kijken ze ernaar en naar de foto van de prijsuitreiking gevolgd door het commentaar dat ik volgend jaar maar weer mee moet doen om die grote beker te winnen want die is toch wel erg mooi. Ik beloof ze het in ieder geval te proberen. In het ergste geval dat het niet lukt kan ik altijd nog emo-eten bij de aansluitende bbq in Strand Paviljoen SPORT.

Foto’s met dank aan Tjitske IJpma en Erik van Leeuwen

Een videocompilatie van Marco den Engelsman is hier te zien