1680

Aanstaande zondag is mijn startnummer 1680 bij de Marathon van Rotterdam. De start is aan de voet van de Erasmusbrug. Iedereen zal bij het klinken van het startschot direct omhoog lopen. Zelf duik ik linea recta de tunnel in, die runnershigh zou moeten heten.

Voor het zover is heb ik nog uren, nee een paar dagen om te ‘taperen’ en om aan van alles en nog wat te twijfelen:

• Ohnee, daar heb je het al, kleine pijntjes. Ik voel iets in m’n kuit’. Hij lijkt wel stijf of verbeeld ik het mij maar? Voel ik toch iets aan m’n knie misschien. Aan de buitenkant, overbelasting?
• Eindeloos analyseer ik m’n trainingen kapot. Hoe vaak heb ik ook alweer een lange duurloop gedaan. Moet ik nog even een kort loopje doen om m’n spieren op spanning te brengen? Of juist niet……
• IJsberend loop ik met m’n ziel onder m’n arm en de weerapps in de hand door de kamer na te denken of ik echt alle spullen wel klaar heb liggen…..

Kortom, ‘tapering’ is mentaal misschien wel het moeilijkste onderdeel van de marathon voorbereiding. In tegenstelling tot mijn motto: “ik wil er veel voor doen maar niets voor laten” is het motto momenteel “ik moet er veel voor laten en vooral niets meer doen”.

The Road to Rotterdam

Mam, wie is die man die op zondag rond ons huis loopt?

De weg naar de Marathon van Rotterdam ging via de halve marathon in Vlaardingen, een 30km in Schoorl en intervaltrainingen in Aalten waar ik een weekend met een groep oude studievrienden naar toe was. Tussendoor ben ik regelmatig met m’n hardloopschoenen in de vrieskou 10/15km voor de eindbestemming  uit de auto gezet. Als we van een feestje afkwamen begon mijn eigen hardloopfeestje ergens op een parkeerplaats bij Zoetermeer waar ik via de vangrail en een slootje overspringen in de snijdende wind de weg terug naar huis vervolgde. Af en toe had ik bij gebrek aan kilometers ook nog een afterparty met een extra lusje op het bedrijventerrein van de Binckhorst of liep ik een ererondje om het huis.

Mental Theo

Hardlooptrainingen zijn niet altijd ‘wonderful days’

Niet alleen fysiek heb ik getraind maar ook mentaal heb ik mezelf proberen te harden. Je lijf kan immers vaak meer dan je denkt. Vele gesprekken heb ik tijdens de training met mijzelf in mijn hoofd gevoerd. Niet verzwakken, volhouden met als tegenstander m’n horloge en de tijd. De kracht moest af en toe uit m’n tenen komen en eenmaal keek een fietser serieus bezorgd terwijl ik voorover hing om even uit te puffen na een tempoblok. Soms voelden m’n bovenbenen alsof ze langzaam afgekneld werden en geregeld ontplofte m’n hartslag. Weer een intervaltraining te hard gestart.

Af en toe dacht ik serieus: “ik ben gek”, “wat is dit eenzaam” maar veel, heel veel vaker genoot ik van de rust, de natuur en bovenal een leeg hardloophoofd waarin spontaan goede (blog) ideeën ontstonden. Tijdens mijn eerste lange duurloop dacht ik eigenlijk alleen maar “wat is het ver zo’n 30+ duurloop”. Terwijl ik thuis neerplofte kon ik natuurlijk op alle liefde en steun van mijn familie rekenen die mij er af en toe fijntjes op wees dat ik niet moest zeuren want ik wilde het immers zelf! Idd ik wilde zelf die uitdaging aangaan en kijken hoe ver m’n grenzen rijken en juist daar overheen gaan om mezelf te verslaan. In tegenstelling tot al die halve marathons wil ik dit keer eens geen half werk afleveren. Zondag is het zover, het moment waar ik al die tijd naar toe heb getraind, dat ene doel: de marathon.

Ook al heb ik al vele halve marathons gelopen, verschillende korte en middenafstand triathlons gedaan, aanstaande zondag ben ik gewoon weer een beginner. Dit is voor mij een vuurdoop en sta ik als ‘first timer’ aan de start om uiteindelijk een ‘marathonner’ te worden.

Afgelopen weekend

Chocolade eieren voor de kinderen en een haas voor papa

Afgelopen maanden heb ik met een aantal lotgenoten via de app en social media contact gehouden over onze voortgang. Precies met Pasen appt mijn clubgenoot “Ruben van Zeijl’ dat hij afgelopen weken wegens omstandigheden te weinig lange duurlopen heeft kunnen doen waardoor zijn Eigen doel (sub3) onrealistisch is geworden. Hij vervolgt zijn app met: “Ik ga wel lopen, maar ik ga ‘m niet uitlopen. Wat zou je ervan vinden om de eerste 25km een haas te hebben?” “Als ik kan bijdragen aan jouw sub 3 dan doe ik dat heel graag!” Terwijl de kinderen in de tuin chocolade eieren zoeken krijg ik ineens een haas in m’n schoot geworpen. Dit is natuurlijk een ‘offer I can’t refuse’ m’n eigen haas….. nu wordt het wel heel profi allemaal! En hoe groots is het als iemand noodgedwongen zijn eigen ambities bij moet stellen en deze teleurstelling zo om weet te buigen dat hij bij wil dragen aan de droom van een ander? In zo’n geval ben je eigenlijk al een winnaar! Nu ik nog. Stiekem hoop ik voor Ruben op het Kamiel Maassen effect. Spottend met alle marathonwetten verraste hij in 1999 als ingehuurde haas vriend en vijand om na 15km haaswerk door te hazen naar kilometer 30 om uiteindelijk de marathon gewoon uit te lopen en te finishen in 2.10,10 Dit was destijds de 4e beste eindtijd van een Nederlander ooit op de marathon.

Help een marathon!

Help help help…..

Dat wonderen de wereld nog niet uit zijn bewees meesterknecht Gert Jacobs ooit door de Alpe d’Huez sneller op te rijden dan winnaar Bugno. Het verhaal hierachter is dat dit gebeurde na z’n oproep of iedereen hem de berg op wilde duwen omdat hij bang was buiten de tijdslimiet te finishen. Als jullie mij komende zondag voorbij zien sjokken mag je als fictief duwtje in de rug me zeker naar voren schreeuwen of even hard blazen voor wat extra wind in de rug. Zonder gekheid, mocht je komende zondag ergens langs de kant staan en een flesje water over hebben laat het me weten bij welke kilometer dit is en ik beloof je eeuwige roem in mijn volgende blog.

Alle deelnemers wens ik natuurlijk heel veel succes en probeer naast jezelf te verslaan ook zeker te genieten.