JetsonsSommige dingen veranderen nooit

Ik herinner het mij het nog als de dag van gisteren. Ipv m’n vriendjes spelen, lag ik op woensdagmiddag met kurkjes om mijn middel in een koud 15 meter bad. Het mooiste van de zwemles was dat ik na afloop met natte haren een filmpje van de Jetsons mocht kijken. Op een zaterdagochtend in 1986 was het zover: D-day, met opa’s en oma’s naar het grote zwembad ’t Zand in Roosendaal. zwembad zandVoor mijn doen destijds een imponerend zwembad waarvan ik de bodem bijna niet kon zien. Er was zelfs een hoge duikplank. Bibberend van de kou stond ik samen met alle andere kinderen bij de deur te dringen om naar binnen te kunnen glibberen. Ik kon afgelopen weekend nog goed inleven in mijn dochter die glibberend zwembad Overbosch in Den Haag binnen ging: klaar om af te zwemmen voor diploma A.

Een duik in het diepe

Growth is outside your comfortzone

De weg naar diploma A verliep via Australië. Tijdens onze reis hebben we flink geoefend en halverwege kon ze zonder bandjes zwemmen. Echter, eenmaal in Nederland begonnen de zwemlessen toch gewoon in badje 1. Omdat er geen sprake is van watervrees kon ze snel doorstromen naar het volgende badje met haar vriendinnetje. Na een aantal lessen kreeg ze de vraag of ze weer naar een volgend badje wilde. Die simpele vraag leidde echter tot een groot moreel dilemma: vriendinnetje/duiken/vriendinnetje/duiken…….

Mijn vrouw kreeg als kind ooit de ‘one million dollar question’ of ze voorloper bij de miniretten wilde worden of verder wilde naar de majoretten. En ja wat kies je dan? Bibberend onder ‘cold pressure’ werd de twijfeling tussen het bekende en veilige bij haar vriendinnetje afgewogen tegen de nieuwe uitdaging in het diepe bad. Uiteindelijk koos ze voor de letterlijke en figuurlijke duik in het diepe. De volgende les had ze er alweer een nieuw vriendinnetje bij….

img_2711Visjes, kikkervisjes en een vissenkom in de keuken

Soms moet je bluffen om ergens te komen waar je wilt zijn

Al langer wilde ze geen zwembandjes meer om waardoor ik mij genoodzaakt zag om als ‘slechte ouder’ mijn kind te leren liegen. Als we visjes aan het opduiken waren in het 1.20m bad en de badmeester vroeg of ze een diploma had, moest ze gewoon ‘ja’ zeggen. Soms moest ze even voorzwemmen maar vrij snel was de badmeester overtuigd.

img_2759Afgelopen weekend mocht ze op voor haar A diploma. Waar ze bij de voordeur nog een beetje buikpijn had, voelde ik de plaatsvervangende spanning. Dit kwam tot uiting in het vergeten van de zwemtas wat in het half jaar zwemlessen nog niet gebeurd was….. Even later springt ze vol trots met gymschoenen en kleren aan als potlood in het water. De grote slagen die ik haar zie maken heeft ze tot in den treuren voorgedaan liggend op de keukenvloer. Net voor we gaan eten tovert onze keuken zich soms even om tot een hele vissenkom vol kikkervisjes die op keukenvloer liggen. In koor hoor ik m’n twee dochters hard roepen: “Pipo wijd sluit”, “Pipo wijd sluit”. “En nu drijven als een zeester”, “buik omhoog”. Aan het einde van het examen mogen ze een ereronde lopen en high-fives uitdelen aan de (groot)ouders. Vanaf nu hoeven we niet langer te liegen tegen de badmeester als we weer gaan zwemmen. We kunnen eindelijk legaal vissen binnen de territoriale wateren, oftewel (plastic) visjes opduiken in het diepe bad.

Omdat je succes moet vieren gaan we met z’n allen uit eten naar een restaurant naar keuze. Tromgeroffel….. diploma A wordt gevierd met een pizzA en van die buikpijn heb ik niets meer gemerkt! The day after heeft ze zelfs een paar keer gezegd: “ik wou dat ik vandaag moest afzwemmen”. Ach over 32 jaar kan je het allemaal weer herbeleven.