In polonaise door Schoorl

Carnaval is van oudsher een eetfestijn, omdat het de laatste mogelijkheid is je te buiten te gaan voor de 40 dagen vasten aanbreken. Zaterdagavond ging ik mij nog eenmaal te buiten aan een flinke dosis koolhydraten. Op het menu stond er een pasta met rode saus en een carboloader als nagerecht. Waar Zuid Nederland met bier in z’n hand de polonaise liep, stond ik afgelopen zondag met een flesje sportdrank en verkleed als hardloper aan de start in het Noorden van Nederland.

Voor even mag je zijn wie je graag zou willen zijn

Tijdens carnaval kun je even iemand anders zijn. Verkleed als prins of prinses, clown of ridder. Niemand weet wie je echt bent, maar wel wie je graag even zou willen zijn. Hardlopen is ook een soort carnaval alleen is iedereen hetzelfde verkleed. De strekking is vergelijkbaar. Iedereen kan voor even een topsporter zijn, een held die zijn eigen limiet gaat proberen te verleggen.

Als koning Sven spreekt luister je

Terwijl half Brabant nog op 1 oor ligt, ben ik zondagochtend om 08.00 al onderweg naar mijn optocht in Schoorl. Onderweg luister ik voor de Olympische 5km voor mannen naar een interview op de radio met Sven Kramer. Als het onderwerp spanning aangesneden wordt spits ik mijn oren. Het advies luidt: ‘hou het simpel’, dus niet te veel denken, en focus je op dat ene ding: ‘schaatsen’. Volgens Tuitert heeft koning Sven een snelle 5 kilometer al zo vaak gereden dat hij “gewoon de plaat moet afdraaien”. Dit houd ik mijzelf vandaag ook voor: “gewoon de plaat afdraaien” maar dan met 9 kilometer meer dan ik gewend ben bij een halve marathon. Voor de zekerheid stop ik toch nog maar even bij het laatste tankstation voor een stress plasje 😉

Niet 11 over 11 maar precies om 11 uur klinkt het startschot

Geheel in carnavalsstijl staat er een kleurenpallet aan hardloopschoenen aan de start. Ik wring me wat naar voren en start ergens rond plek 100 waardoor ik niet te snel kan starten maar ook niet te veel opgehouden ga worden.  Na de start lopen we in polonaise over de smalle duinpaden. In de verte slingert het pad dat is bespikkeld met felgekleurde shirts. Confetti op de weg. Een bont gezelschap dat om de 5km een drankje nuttigt.

Na een kilometer of wat kom ik in een goed 4min/km groepje van overwegend halve marathonlopers. Dit is ook precies mijn halve marathon tempo. Ik twijfel en in wielertermen gesproken zit ik zo’n 500m ‘aan het elastiek’. Na een korte twijfeling besluit ik dat ik gezien de wind waarschijnlijk verder kom als ik gewoon aansluit…ik realiseer me dat het vandaag wel gaat om 30km. Ik haak aan, ‘de gladiolen’….. Als laatste loper moet ik er bij twee steile klimmetjes even af om vervolgens alle zeilen bij te zetten om weer aan kunnen haken. De tweede keer dat ik moet lossen word ik geholpen door een mtb-er die het gat van 5/10m voor mij dichtfietst. Op km 15 breekt de groep in tweeën. In gedachten ga ik mijn lijf langs. Benen voelen steeds sterker. Rust in het hoofd, geen last van de drukte en ik lig notabene dik voor op m’n schema. Conclusie ik zit in de flow. Ik weet met nog twee andere lopers in mijn rug terug te lopen naar het eerste deel van de groep maar op km 20 (waar de halve marathon lopers afslaan) sta ik er echt alleen voor en dat heb ik geweten ook. Op km 22-25 heb ik het even zwaar. Oplopend terrein en serieus harde tegenwind en dan ook nog een vies gelletje (mint is geen aanrader dus weer wat geleerd!). Ik weet mij gelukkig weer te herpakken en de wedstrijd mooi vlak uit te lopen met de vertrouwde publieksversnelling op het eind en ik finish in 2.01,04. DIK en DIK tevreden!

Wel voel ik mij na 30 kilometer leeg. Alsof ik te lang op stap ben geweest met een dweilorkest en flink gedronken heb. Deze dweil is echter toe aan een drankje zodat ik morgen geen nadorst heb…

Nu lekker nagenieten en vooruitkijken naar de marathon van Rotterdam. Het plan: flink doortrainen, niet teveel nadenken en “gewoon de plaat afdraaien”, in ieder geval tot km30.

#Breaking3@MarathonRotterdam here I come.