If dreams don’t scare you they are not big enough

Daar staan we dan aan het begin van een Dare2Develop ontwikkelingstraject met 24 man/vrouw en in totaal 3 Olympische medailles.

1. de zilveren medaille uit 2004 in Athene
2. de zilveren medaille uit 2012 in London (beiden van Floris Evers, performance coach van Peak4)
3. en de derde is die van mijzelf. Welke dan vraag je je af? Nou dat is die roeimedaille van de zware 8 uit 2002 die ik nooit gewonnen heb.

Wereldrecord ergometeren voor vrouwen

Tijdens mijn studententijd was ik al vrij sterk, grote VO2max en ijzeren discipline. Ondanks het aanbod om bij de roeivereniging in een boot te stappen ben ik altijd blijven tennissen. Gekscherend zeg ik altijd dat dit mijn gemiste Olympische medaille is. Was ik de nieuwe Rob Waddel? Zou ik voortijdig afgehaakt zijn? Zou ik in de boot net zo goed geweest zijn als op de ergometer? Niemand weet het. Ik ook niet en het is ook helemaal niet meer relevant. Wat wel relevant is is de strekking van het verhaal: je kunt beter spijt hebben van iets dat je gedaan hebt dan van iets dat je niet gedaan hebt. Op mijn dertigste heb ik ooit nog mijn zinnen gezet op het wereldrecord ergometeren voor vrouwen. Zo was ik op de 2km sneller op de ergometer dan Marit van Eupen kon roeien. Maar met 6.42 op de 2km kom je op de ergometer toch niet verder dan het wereldrecord 50+ zware vrouwen. Om over de records van de zware heren nog maar te zwijgen. Kortom, now is the time, no single day has a second chance.

Shoot for the moon and if you fail you end up somewhere between the stars

Wat als ik het wel had geprobeerd en niet gehaald had. Zou dat erg geweest zijn? Leven is stevige realistische doelen stellen die je prikkelen, die je af en toe doen falen maar die je niet kopje onder doen gaan. Zoals mijn blog buddy Alexa Kuit zegt: “zonder the bad and the ugly is the good nogal saai”. Blogwise zou een blog met alleen maar pr’s door niemand gelezen worden en zonder tegenvallers heb je nooit succes. Sterker nog dankzij the bad and the ugly wordt the good eigenlijk pas goed zichtbaar. Zo geldt het ook voor falen, zoals ik in een eerdere blog al schreef: ‘Failure is an option’. Falen is niet erg als je maar weet waarom en je er van leert. Als het de volgende keer wel lukt, smaakt het succes dubbel zo zoet.

Max to the max

Kijk naar de blijdschap van Max Verstappen tijdens zijn overwinningen. Op nu.nl omschreef hij zijn seizoen als volgt: “Ik denk dat het een heel leerzaam seizoen was. Het vormt je karakter. Je moet soms ook positief blijven op moeilijke momenten en dat heb ik dit jaar zeker geleerd.”

Met blijdschap falen

Als we het over ‘shooting for the moon en ending up between the stars’ hebben is het schoolvoorbeeld misschien wel de Keniaanse marathonloper Eliud Kipchoge. Hij deed een dappere poging om 42,195 km onder de twee uur te lopen maar miste deze op 25 seconden. Zijn eindtijd van 2.00,25 uur betekent nog altijd een verbetering van het wereldrecord (2.02,57) met 2,32 minuten. In de ogen van zijn begeleiders een megaprestatie. Dus was er uitbundigheid aan de finish van de experimentele marathon op het racecircuit van het Italiaanse Monza en geen teleurstelling over een mislukt door de wetenschap gedragen plan.

Haalt Michiel 2.0 de 3.0?

Terug naar het Dare2Develop programma. Naast business cases en out of the comfort zone stappen zijn er ook persoonlijke doelen die nagestreefd worden. Niet de belangrijkste maar fysiek wel de meest uitdagende is de vraag of Michiel 2.0 straks de marathon onder de 3.0 kan lopen. Als er over #breaking2 gesproken wordt is #breaking3 dan zo onrealistisch? Onbewust heb ik positieve psychologie toegepast bij het stellen van mijn doelen door te kijken naar waar ik nou echt gelukkig van word. Een van de belangrijke dingen waar ik gelukkig van word is sport, triathlon en dan lopen in het bijzonder. Omdat ieder jaar een sportief doel verdient is het dus eigenlijk niet eens zo vreemd dat ik dit jaar gekozen heb voor een sub3. De eerste poging zal op 8 april in Rotterdam plaats vinden. Zodra Lee Towers het startschot lost ga ik samen met de Belgische hardloopblogger Peter de Groof onder het motto: “you never walk alone” een aanval doen op die 3 uur. To be continued……

The race of life is a marathon not a sprint

Of ik mijn persoonlijke doelen allemaal ga halen? Aanpassen gaat in stapjes en het gevaar van terugvallen in oude gewoonten ligt altijd op de loer. Maar als ik bereid ben om zwem en looptechniek filmpjes te bestuderen en letterlijk stapsgewijs progressie te boeken, zou dit op andere vlakken toch ook moeten lukken. Zoals altijd: als ik iets doe doe ik het goed dus ik ga er 120% voor. In September maken we de balans op. Voor de tussenliggende periode zou ik zeggen: Durf te dromen, blijf ontwikkelen en pak je kansen.

Nu nog even het thuisfront voorbereiden……