I love it when a plan comes together

Zo nauwkeurig als kolonel Hannibal Smith van het A-team zijn plannen uitdacht om ‘bad guys’ in de val te lokken, zo minutieus heb ik in mijn vorige blog mijn raceplan voor de halve triathlon van Leiderdorp beschreven. Na een eindtijd van 5.07 vorig jaar, had ik dit jaar mijn zinnen gezet op de (voor mij) magische 5 uur!

Pindakaas wie is er niet groot mee geworden?

Vroeger waande ik mij Evert van Benthem terwijl ik op Noren achter op de sloot ijshockey speelde. Het liefst zou ik dan ook tijdens mijn triathlon een boterham met pindakaas eten. Na een nachtje wikken en wegen heb ik toch maar besloten om de bammetjes ’s ochtends aan de ontbijttafel op te eten (voor het geval ze eraf zouden vallen) en snel nog maar een ‘liquid lunch’ op het frame getapet.

S(up)port is fantastisch

Bij de start had ik een mini ‘meet & greet’ met Piet, een van mijn bloglezers. Super leuk als mensen de moeite nemen om al in de vroege ochtend bij een startlijn te gaan staan. En het is helemaal leuk als je direct na de finish al een complete fotoreportage in je mailbox vindt! Piet bedankt! Alle andere schreeuwers, duimopstekers en zwaaiers verdienen natuurlijk ook een dikke pluim👍 Een halve triathlon is sport, maar supporteren is ook sport.

Een natte droom

Zo sterk als BA

• felgekleurde handdoek ligt recht
• banaan ligt half afgepeld naast m’n schoenen
• sportdrank staat voor het grijpen
• helm ligt klaar met m’n bril erin
• hardloopschoenen zijn instapklaar

Er rest mij niets anders dan een klein oorlogje met mijn wetsuit te voeren. Daarna is het tijd om het water in te gaan. Een bepaald soort rust maakt zich van mij meester. Alles staat klaar en afgelopen weken heb ik heerlijk in de golven gespeeld dus wat kan De Vliet mij nog maken. Na de start kom ik eigenlijk gelijk lekker in m’n slag en voel me zo sterk als BA. Onderweg krijg ik het zelfs voor elkaar om onder m’n oksel door naar de kant te kijken waar ik de schimmen van toeschouwers zie staan. Een intensieve doch relaxte 2.500 meter in 47 minuten (31 hele seconden sneller dan vorig jaar). Ik kom letterlijk en figuurlijk nog behoorlijk fris uit het water. Ik trek m’n badmuts af en begin m’n wetsuit af te rollen. Ondertussen prop ik een halve banaan in m’n mond en gris m’n fiets mee.

“Je schoen verliezen kost minder tijd dan het verliezen van een bidon” (F. Oldeman)

Vliegensvlug als Murdock

Na een prima zwemonderdeel is deel twee van mijn plan aan de beurt. Een gelijke fietstijd aan vorig jaar neerzetten zonder helemaal stuk te gaan. Ik start de eerste ronde met een gemiddelde snelheid van 36km/u. Toch word ik in de 2^e ronde al ingehaald door de koploper Yuri Severin (net als vorig jaar). Daar gaat m’n kans op de overwinning! Ik stel m’n doelen bij en wil in de komende 6 ronden niet nog eens door hem ingehaald worden. Ik probeer hem bij te houden, maar hier hoef ik in ieder geval niet bang te zijn om een tijdstraf voor stayeren te krijgen. I wish!

Aan het einde van het fietsonderdeel probeer ik om nog wat secondes op mijn planning in te lopen. Als een kamikazepiloot a la Murdock doe ik alvast m’n schoenen uit op de fiets. Helaas gaat mijn professioneel uitgedachte strategie jammerlijk mis. Ik verlies m’n schoen en moet razendsnel omdraaien. Gelukkig is een supporter zo vriendelijk mij weer op weg te duwen voor de laatste 200 meter. Op hilarische wijze kom ik na 2 uur en 39 minuten (1 minuut sneller dan vorig jaar) van de fiets.

Now we’re talking, eeeh running

Smiling Face

Na zo’n 3 uur en 27 minuten sporten ben ik er wel klaar mee, nou ja met het fietsen dan. Nu komt MIJN onderdeel. Het lopen. Glimlachend ren ik richting mijn ‘green bullets’. Ik trek ze razendsnel aan en ren parc fermé weer uit. Op naar de eerste ronde van 5 kilometer. Maar eerst nog een pisstop van anderhalve minuut in de bosjes…. De eerste 10 kilometer gaan soepel en ik loop gestaag van loper naar loper en ontvang onderweg wat duimpjes en aanmoedigingen van bekenden. Normaal gesproken neem ik op 10 kilometer mijn laatste gelletje, maar ondertussen heb ik deze ochtend al meer suiker op dan mijn kinderen in een hele maand. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Vorig jaar voelde ik mij echt misselijk in de laatste twee ronden. Het is nu dus een afweging tussen misselijkheid of de hongerklop. Ik voel me nog goed en besluit om op water en sportdrank de wedstrijd uit te lopen. Voor de zekerheid houd ik m’n gell nog wel stevig in de hand. Is het niet tegen een alsnog opduikende hongerklop dan wel als stressballetje om in te knijpen omdat m’n kilometertijden langzaam op beginnen te lopen. De grens van 5 uur komt dichterbij.

I love it when a plan comes together

a happy end 😉

Met nog 5 kilometer te gaan weet ik dat er 4.35 minuut per kilometer gelopen moet worden om binnen de 5 uur te finishen. Dit is niet vanzelfsprekend na 4 uur en 36 minuten sporten, want ik begin m’n benen ondertussen wel te voelen. Na één kilometer van 4.30 voel ik m’n tempo langzaam afglijden. Keer op keer weet ik bij het aantikken van 4.40 minuut per kilometer weer iets te versnellen. Het komt nu aan op mentale hardheid. Net voor ik de 180 graden draai richting de finish maak, hoor ik mijn clubgenoot Frans Satink nog roepen: “sprint sprint sprint”. Prachtig als mensen begrijpen dat een paar seconden zo’n verschil maken. Ik zie 4.59,54 op de klok staan bij het uitkomen van de bocht. Zelden heb ik seconden zo bewust meegemaakt en terwijl ik voluit sprint kom ik met 4.59,57 op de klok over de finish.

I have a dream & I had A dream!

Ik ben op tijd voor m’n date met de finishlijn maar vraag niet hoe ik op mijn afspraakje verschijn! Als ik later bij de uitslagen lees dat ik precies in 5 uur gefinished ben schiet de gedachte van ‘fake news’ even door mijn hoofd. Ik heb binnen de seconde van het startschot m’n horloge aangezet en zeker niet voor de finishboog uitgezet en die geeft 4.59,54 aan. Ach de waarheid is wat je zelf geloofd en met 5.00,00 precies kan ik helemaal zeggen: “I love it when a plan comes together”.

Plek twee… twee…. twee….tweeënvijftig

Wederom dit jaar geen podiumplek. Wel een mooie plek in het linker rijtje. Maar bovenal is het een overwinning op mezelf. Zoals sportredacteur Frank Heinen ooit zei: “Helaas zijn er altijd meer toekomstige Tourwinnaars dan er toekomstige Tours zijn” en dit geldt natuurlijk ook voor triathlons.

Flying high

Stoned van de adrenaline zweef ik na de finish gelijk door naar mijn vakantieadres op de camping waar de rest van de familie al is. Het lauwe bier op de camping smaakt als champagne. Het zand in het eten is goed om de maag te schuren met al die troep die ik er in gestopt heb en beestjes in de thee zie ik als extra proteïne voor het spierherstel. Komende week wordt een balansweek achter de bbq en koninklijk val ik op m’n luchtbed in slaap. In deze vakantie zie ik mijn eigen kinderen zelf ook overwinning op overwinning behalen als ze:

• op andere kinderen afstappen om te vragen of ze mee mogen spelen
• met een tientje op zak ’s ochtends zelf broodjes halen
• afscheid nemen van vriendinnetjes
• turnoefeningen en zwemspelletjes leren van andere kinderen

De camping volgens de inverse Hannibal methode, “don’t plan just be together” met mijn eigen A-team!