Je kent ze vast wel, trainingen die je van Strava zou willen bannen of wedstrijden waar je eigenlijk niet over wil praten en al helemaal niet over zou willen schrijven. Maar ja ‘noblesse noblige’, vrij vertaald: ‘bloggen verplicht’.

Is het leven een groot ‘Feestboek’?

Uit mijn blogs lijkt mijn sportleven meestal een groot feest.  Alsof die 16km/u gewoon aan komt waaien. Ter geruststelling, toen ik begon met hardlopen dacht ik even 7 kilometer te gaan lopen maar MOEST ik onderweg gewoon 3 keer stoppen. Niet alleen uit fysiek oogpunt maar ook mentaal was ik nog niet toe aan 7 hele kilometers. Het werden er uiteindelijk 5! Zulke dagen heb ik niet meer. Maar alles is relatief en ook nu heb ik weleens een slechte dag/week. Niet veel maar wel een paar. Is het erg om slechte dagen te hebben? Nee, als je er maar goed mee om gaat.

Deze week had ik even niet het gevoel dat ik laag aan het vliegen was met slechts het getik van m’n voorvoeten op de achtergrond. Misschien is het bloggen over een tegenslag wel een mooie manier om het van me af te schrijven. En wie weet voor anderen een geruststelling te weten dat ‘feestboek’ geen reële weergave van de werkelijkheid is. Ik betrap mezelf er ook op dat ik graag een tweede plaats op Facebook zet. Maar net zoals bij iedereen is er ook een andere kant van de medaille.

Rennen met een magneet in je rug

Afgelopen week liep ik een aantal keren vol goede moed de deur uit om er aan de andere kant van de drempel achter te komen dat m’n benen van lood waren. Aan het eind van de straat werd ik opgewacht door de man met de hamer. Op een kwart van de route dacht ik al aan de terugweg. Halverwege kreeg ik dorst en richting het eind kwam ik niet meer vooruit alsof m’n zolen aan het wegdek plakten. De wil om te lopen is groot maar deze week leek het alsof er iemand met een magneet achter mij liep die mij aan mijn ijzeren wil terug trok. Maar goed onder het mom van een ‘slechte generale’ begon ik afgelopen zondag vol goede moed aan de 10km van de Royal ten.

Door het ijs gezakt in de hitte

De start gaat nog geheel volgens schema. Netjes op 3.45min/km weg en aanhaken bij een mooi atletiekgroepje. Na 3km moet ik de groep al verlaten. En op kilometer 4 loop ik op halve marathon tempo en zelfs dat tempo kan ik ternauwernood volhouden. Driftig maak ik rekensommen voor eind- en tussentijden die ik lange tijd niet gemaakt heb. Al m’n standaard uitkomsten tellen niet meer alsof ik een darter ben die na een misser even moet rekenen omdat uitkomsten buiten z’n tabel vallen. Iedere stap voelt als een plof ipv die soepele ‘tik-tak, tik-tak cadans’. Bij elke loper die mij inhaalt probeer ik aan te haken maar steeds moet ik beetje bij beetje terrein prijsgeven. Op kilometer 8 krijg ik nog een kleine tweede adem, maar het is al te laat. Mijn eindtijd van 40.17 is twee minuten boven mijn gelopen PR van 4 weken geleden en langzamer dan m’n gemiddelde 10km doorkomsttijd bij een halve marathon. Even voor de duidelijkheid, het is geen ramp, het is en blijft snel en m’n leven hing er niet vanaf (al had ik dat misschien wel moeten visualiseren). Toch ben ik teleurgesteld. Langzaam loop ik richting de waterpost. In m’n ooghoek zie ik de rodekruis mensen al rondcirkelen. Tja…. niets gebroken, niet gewond maar wel een illusie aan diggelen. Het liefst had ik even geen fel gele schoenen aan, al verdwijn ik er moeiteloos mee in de finishende menigte.

If you want to succeed: double your faillure rate

De mooiste kastelen worden opgetrokken uit de ruïnes van gebroken dromen

Falen is niet het eind van de wereld en gebeurt ons allemaal. Alleen niemand loopt er mee te koop. De meeste mensen houden hun fouten voor zichzelf en zetten alleen leuke dingen op feestboek. En dat terwijl fouten juist nieuwe bouwstenen zijn voor succes. Failure is not the opposite of succes it’s part of it

Enkele succesvolle falende beroemdheden zijn onder anderen:

  • Lionel Messi die op z’n elfde uit een voetbal team gezet werd omdat hij als gevolg van een groeiprobleem te klein bleef.
  • Oprah Winfrey kreeg te horen gekregen dat ze niet geschikt zou zijn voor televisie.
  • Walt Disney is bij een krantenredactie ontslagen omdat hij te weinig creativiteit had.
  • Michael Jordan is in zijn jeugd uit zijn highschool basketbal team gegooid. Zelf geeft hij toe nog vaker gefaald te hebben:Michael Jordan

I’ve missed more than 9000 shots in my career. I’ve lost almost 300 games. 26 times, I’ve been trusted to take the game winning shot and missed.

I’ve failed over and over and over again in my life. And that is why I succeed.

Michael Jordan 1

Gemeenschappelijk hebben zij niet alleen het falen maar ook het geloof in zichzelf. Het is goed om in jezelf te geloven, te falen en toch in jezelf te blijven geloven. Hoe vaak is mijn dochter niet van haar fiets gevallen en klimt ze er 10 seconden later toch weer op? Vallen, opstaan, vallen, boos worden, 10 seconden rust, fiets laten liggen, tips in ontvangst nemen, proberen, proberen, proberen, vallen, opstaan, proberen en fietsen, EUFORIE!

Als je je slecht voelt na een mislukking zijn er genoeg motivatie video’s op internet en is er voldoende powertalk op youtube om je er bovenop te helpen. Maar op het moment voelt het slecht. Dat mag ook en het is belangrijk, want het zorgt ervoor dat je het de volgende keer koste wat kost zult willen vermijden. Dus is falen erg? NEE! Van fouten word je alleen maar beter. De foto geeft de essentie al weer: de duim naar beneden is niet het teken van slecht maar verbeeldt de P van Prima. Laat het je echter niet verlammen, leer van fouten en ‘let it go’ zoals Elsa zou zeggen.

So get out there and fail!