Ondanks dat het voor velen als een verrassing kwam heb ik je de laatste weken verschrikkelijk zien lijden. De gebreken kwamen de laatste tijd genadeloos aan de oppervlakte. Doordat je stijver werd, ging het lopen ook moeilijker.  Je hebt een prachtig leven gehad. Alles er uitgehaald wat er in zat. Gelachen, gefeest en veel van de wereld gezien (Spanje, Luxemburg, Belgie, Engeland etc.). Maar nu was je eigenlijk gewoon op. Misschien is het een verlossing voor jou, maar een groot verlies voor de hardloopwedstrijden. Je hebt glorieuze en minder glorieuze triathlons op je erelijst staan. Oliebollenlopen en nieuwjaarscrossen waarbij je zelfs bier hebt doorstaan. Jij was mijn levenselixer die mij jong en fit hield. Je hebt Hollandse slagregens getrotseerd,  heet asfalt doorstaan en tandenknarsend je een weg gebaand door bos en strand. Je was m’n maatje tot aan het einde toe.

Living life in the ‘fastlane’

Voor dag en dauw stond jij voor mij klaar. Je hebt mij letterlijk en figuurlijk nooit laten zitten. Wij hebben intens intieme fastlane-2momenten gedeeld waar anderen jaloers op zouden zijn. Met je perfecte pasvorm stelde jij mij gerust en ik fastlanevertroetelde jou met elastische veters en een ereplaatsje in het schoenenrek. Ooit heb jij je net als ik zo ellendig gevoeld toen ik tijdens een halve triathlon tegen onze principes in een paar stukken heb gewandeld. Dat moet afschuwelijk geweest zijn voor een hardloopschoen. Echte vrienden kunnen zich in elkaar verplaatsen en begrijpen elkaar zonder woorden. Waar jij zweeg in alle talen, hoorde ik jouw roep om aandacht van de toeschouwers die ons maar weer in gang moesten schreeuwen. Uiteindelijk verstomde het geluid. Langzaam ging het gele lichtje van de ‘Yellow Lightnings’ uit. Topsport is hard!

Kracht is niet dat je nooit valt maar dat je elke keer weer opstaat

Ik bewonderde je positiviteit en doorzettingsvermogen.Jij tijgertjekeek nooit achterom en wilde altijd vooruit. Een voorbeeld van veerkracht. Naast dieptepunten hebben wij ook vele hoogtepunten gekend. Letterlijk tijdens trainingsuurtjes in de Sierra Nevada op 2.500m hoogte, maar ook emotioneel hebben wij loopings gemaakt in de ‘rollercoaster of life’. Tijdens de Ekoplazaloop in Uden waar wij met een tweede plek op de 10km stond ik als figurant van bovenaf te kijken hoe jij glimmend en vol trots op het podium stond. Je koosnaam ‘The Yellow Lightnings’ is een weerspiegeling van onze emotionele verbondenheid.

Het is een afscheid met een traan en een lach. Het leven zat je als gegoten en je genoot er met volle teugen van maar na al die kilometers heb je je rust gevonden. Ik hoop dat je altijd hebt beseft dat ondanks het feit dat ik op je neer keek, ik je nooit als minderwaardig heb gezien. Vanaf nu zul jij op mij neer kijken.

Je mag niet eindigen in 1000 stukjes in een gerecyclede vloer van een basketbalveld. Je verdient een plekje in de vitrine kast naast m’n goudgespoten kapotgeslagen Wilson classic tennisracket en andere net niet gewonnen prijzen.

Leven na de dood

Hoe ik nu verder moet…… Een banale contact advertentie (man zkt zgan hrdlp schn m46 Heeldrop +/-4mm, geel en lkkr flexibel) gaat me te ver. Tinder is slechts een veekeuring op uiterlijk dat nou juist zo ondergeschikt is aan het innerlijke. bliksemStoere macho mannen zeggen “eerst nieuwe schoenen kopen voor je je oude weg gooit” dat geldt ook voor minder stoere hardloopfanaten. Welke het worden lees je in mijn volgende blog. Het was een voorrecht met jou dit leven te mogen doorlopen en mijn gedachten gaan uit naar je veters die je voor altijd zullen missen. Ik wens mezelf sterkte toe met dit verlies, maar ik moet verder, altijd maar verder, verder, verder en het liefst sneller! Je hebt voor altijd een speciale plaats in mijn hart en bij iedere bliksem aan de hemel zal ik aan je denken ‘my dear Yellow Lightnings’.