Hoe ouder hoe gekker
Vroeger had je moeite om met voetbal 6 vriendjes te vinden om 3 tegen 3 te spelen. Uit nood ging je dan ‘tienen’. Een aantal jaren geleden heb ik me aangesloten bij een groep ‘triatloten’ die loopafstanden zwemmen, fietsafstanden lopen en autoritten fietsen. Naast 5 trainingsmogelijkheden per week worden er verschillende activiteiten onderling gepland. Kortom, als je ze 1 kilometer geeft trekken ze je zo een hele Ironman in. Een drietal voorbeelden van die activiteiten:
Zwemmers zijn cool
Eén berichtje op Facebook laat een heel elftal in oktober om 10 uur ’s ochtends de Noordzee induiken. De zeehonden zwemmen klappertandend langs en de vraag rijst of Wim Hoff zich hier zelfs wel aan zou wagen. Alle 11 deelnemers doorstaan een ‘brainfreeze’. Tenminste, voor zover deze gekken wel brains hebben natuurlijk… Na 2,6km zwemmen ben ik toe aan een warme choc, niet alleen omdat het een sportdrank boordevol koolhydraten en eiwitten is, maar vooral omdat ik een ‘wit voetje’ heb gehaald en er dolgraag m’n tenen tegen aan zou willen houden. Nee, zwemmers zijn ‘cool’.
Hardrijders zijn ‘nightriders’
Één WhatsApp groep is genoeg om iedere woensdagavond een soort MTB commandoteam aan hardrijders bij elkaar te krijgen. Luisterend naar de illustere naam ‘de nightriders’ en uitgerust met minimaal 2.200 lumen per persoon rijdt deze groep als een soort grote lichtbundel ‘kop over kop’ van Kijkduin via Hoek van Holland door het Westland. Weer of geen weer op een doordeweeks avondje wordt er geracet tot je hart in je keel klopt, je benen verzuurd zijn en de kilometerteller na twee en een half uur zelf ook uitgeteld is.
Clubkampioenschap als het hoogst haalbare
Kan je je voorstellen dat een tiental jongens en meisjes op een willekeurige zondag zelf een wedstrijdje zwemmen/fietsen/lopen op het strand organiseren? Vervolgens noemen ze het clubkampioenschap en doen alsof het ereschavot bij je club het hoogst haalbare is. Zoiets als een Major voor golfers, het WK voor voetballers of een Olympische medaille voor zwemmers.
Van superheld tot culinair geweld
Mijn familie ziet mij als een soort superman. Mijn vrienden verklaren mij regelmatig voor gek en collega’s vragen zich af waar ik de tijd vandaan haal. Maar het ware verhaal is dat wij triatloten stiekem gewoon sporten om te kunnen eten en een clubhuis hebben waar het bier nog van historische prijzen is voorzien. Evenementen worden afgesloten met een barbecue of Indonesisch buffet waar wij vervolgens als een soort sprinkhanenplaag bovenop duiken. Wedstrijden eindigen met een biertje en puntzak friet terwijl fietstrainingen standaard worden onderbroken voor appeltaart.
Onze vereniging is in de verste verte niet met Vindicat te vergelijken, maar er gaan wel lijstjes de ronde. Op zogenaamde lijstjes worden appeltaart punten aan cafe’s toegekend. De verspreiding van de beste appeltaart-routes gebeurt op Strava zodat iedereen weet wie de lekkerste heeft. Zo zie je maar, ‘niets is wat het lijkt’.
Erg leuk geschreven. Gaaf ook, doe sportgroep. Lekker divers. Ik krijg ook helemaal zin om de Appeltaartroute te fietsen.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha, Morgen eerst een looproute richting een biertje
LikeLike
Aha, vandaar.
En is je slotwoord ‘niets is wat het lijkt’ een hint naar je volgende blog? Wie is de Mol, ik kan niet wachten.
LikeLike
haha, wel goed gevonden. Misschien dat ik idd eens een keer de clou van een verhaal in de daaropvolgende blog moet zetten😁
LikeLike
Die appeltaart route wandel ik meestal. Je gaat tenslotte wel ergens voor hè.
LikeLike