Geheel volgens mijn eigen lijfspreuk: “Sport ik wil er veel voor doen, maar niets voor laten” maar tegen ieder sportvoedingsadvies in, heb ik op vrijdag en zaterdag voor de Dam tot Dam loop nog even twee bbq’s afgewerkt. Mijn pre-race powerfood bestaat deze keer uit saté met carboloader en een burger met isotone sportdrank. Dit jaar liep ik na een sushi avond tijdens de Royal Ten  bijna een PR op de 10km. Het zal dus wel goed komen. En omdat alle hardlopers een bijgeloof of ritueel hebben, ontbreekt mijn eigen championsfood de eierkoek ook niet. Zo start ik de #dtd16 toch weer met een tot de nok toe gevulde maag met koolhydraten.

Indek-etiquette van het hardlopen

Als ik de Schipholtunnel in rijdt voel ik het: ‘Vandaag ga ik niet hardlopen maar laagvliegen over het Dam tot Dam parcours’. Ik parkeer bij treinstation Sloterdijk en stap in de trein vol met loopmaatjes. Het bewuste en onbewuste indekken bij de andere deelnemers is in volle gang: “Ben jij er klaar voor?, Ik heb toch eigenlijk wat te weinig getraind met die hitte”, “Ik heb nog steeds last van m’n knie”, “Voor mij is het slechts voorbereiding op……”, “Ik doe het vandaag rustig aan”, maar niemand die zegt: “Ik ben er klaar voor, ik ga mijn PR verpulveren”. Zelf zit ik net vol vertrouwen te twitteren dat ik 1.05 ga lopen en vraag me af of ik dit volgens de indek-etiquette nu wel goed doe? Of is het mijn eigen manco dat ik mezelf niet in kan houden en ben ik gewoon een dwaze draver die als hij mee doet er altijd voor gaat.

Van stilstaand reclamebord naar rennende commercial

Voor het eerst in m’n leven kost sport niet meer dan ik eraan overhoud. Hierbij ga ik ervan uit dat mijn enige prijs (een standaardje voor de 2e plek tijdens een 10km run) minder kostte dan het inschrijfgeld. Ik mag dit jaar op uitnodiging bij de wedstrijdlopers van de Business Run starten. Als een soort levende reclamezuil ga ik door Amsterdam rennen. Zo’n 15 jaar geleden toen ik in Ierland studeerde heb ik ooit nog eens dik betaald gekregen (voor een student dan) om van 05.30-8.30 te letten op een reclamebord. Vandaag geen bord voor m’n kop, maar een sponsor op de achterkant van m’n shirt. Ik ben er duidelijk op vooruit gegaan!

Ik leer het ook nooit!

Gelukkig start de Business Run behoorlijk vroeg en is dit een van de eerste startvakken. Ik hoef mij geen weg door een menigte te banen en kan voluit uit de startblokken. Met de levenswijsheid in m’n hoofd dat je “beter spijt kunt hebben van iets dat je wel gedaan hebt dan van iets dat je niet gedaan hebt” ga ik zoals wel vaker te hard van start. Tja, stel je voor dat je toch eens spijt krijgt dat je aan het eind nog een beetje energie over hebt… Bij de eerste doorkomst op 2km inclusief IJtunnel, zie ik dat dit mij welgeteld 7 minuten heeft gekost. Shit dit gaat echt te hard…na al die jaren….. wanneer leer ik nou eens wat rustiger te beginnen!?!?!

Dancing the miles away

In de IJtunnel staat een drumband de vol adrenaline gestarte groep hardlopers nog eens extra op te zwepen. Eenmaal uit de tunnel word ik opgevangen door de eerste van de vele dj’s die vanaf een brug de menigte een beat sneller probeert te laten lopen. Vanaf de Buiksloterdijk gaat het helemaal leven/raven. Afgelopen tijd heb ik al dansend aan mijn core balance gewerkt wat mij goed van pas komt met alle muziekinstallaties, dj’s en dweilorkesten die ik tegenkom onderweg. Mijn hartritme dreunt mee op de beat. Voor ik het weet ben ik in Zaandam en dan is het nog maar 4.000 feestmeters. Rond kilometer 14 krijg ik het toch wel een beetje zwaar en baal ik dat het crowdsurfen tegenwoordig verboden is op grote evenementen. I’m on my own.

5 jaar oud PR uit de boeken gelopen

Niet alleen als reclamezuil, maar ook sportief gezien ga ik erop vooruit. Met 1.05,58 ben ik bijna 9 volle minuten sneller dan mijn 5 jaar oude PR van mijn eerste en enige 10EM ooit, in Tilburg (1.14,45). Next stop, de halve marathon in Amsterdam maar eerst op zoek naar een trainingsschema dat als kookboek kan dienen voor een smakelijke PR op de halve marathon.