Als de CPC in je voortuin en The Royal ten in je achtertuin start, hoe kun je dan nog aan een sportlifecrisis ontsnappen? Afgelopen weekend was het de beurt aan The Royal Ten die voor mij dit jaar 11.5km lang was. Niet omdat ik als geografisch gehandicapte een afslag had gemist (my worst nightmare), maar omdat ik voor twee onderdelen had ingeschreven. ’s Ochtends met mijn dochter de kidsrun en ‘s middag zelf de tegels uit de straat rennen.

 

Life begins at the end of your comfort zoneLoesje

Na eerdere deelnames aan de CPC kids run (1 km) gaan we nu  onder het motto “ Train insane or remain te same” uit onze comfortzone en lopen de 1,5 km. Zoals een groot sporter betaamt, werkt mijn dochter het gehele hardloopritueel als een volwaardig loper af. De hele ochtend over de wedstrijd praten, nog een paar sprintjes trekken om de benen te checken en het ritueel vervolgens met een serieuze wc-sessie afsluiten. Als we de hardloopkleding aan gaan doen, ontdek ik dat mijn dochter haar broek net zo uittrekt als papa zijn wetsuit in een triatlon wedstrijd. Met gepaste trots kijk ik het broek-uit-trap-ritueel aan en denk ‘dat wordt nog eens een echte ‘neopreen queen’. Na vervolgens wat wikken en wegen of ik het startnummer wel goed heb opgespeld (4 en niet 3 speldjes, helemaal recht, in het midden van haar shirt en niet gekreukt!), kunnen we eindelijk gaan. Mocht er van wedstrijdspanning sprake zijn weet mijn dochter die feilloos weg te nemen door onderweg achterop de fiets ons beiden gerust te stellen met de woorden: “pap ik denk wel dat er bij de finish wel koffie is en ik denk iets van Wicky voor mij, denk ik hoor, dat zal er wel zijn, Wicky denk ik, wel hoor, toch?”.

 

Om te kunnen winnen moet je starten en iedereen die start is een winnaar

Bij aankomst wordt er eerst fanatiek meegedaan met de warming up dans. Dit was volgens mij nog het meest geslaagd en ik ontkwam er zelf overigens ook niet aan. Net zoals balletten in de woonkamer, tijgeren door Monkey town en verstoppertje spelen in het bos, staat dit bij mij op Strava gewoon als sporttijd. Net voor de start liep er nog een levensgrote mascotte langs die mij een high five gaf. Hierop zei mijn dochter: “Die is ECHT groot, die zal wel winnen en dat is niet eerlijk.”.

Omdat het m’n eer te na is om tijdens een hardloopwedstrijd te lopen, maak ik voor de start van een wedstrijd mijn dochter altijd wijs dat je wint als je niet stopt onderweg en dat lukt aardig. Als ze begint over ”moeie benen” of “ik wil stoppen” pas ik mijn coaching truc toe door te vertragen en te roepen “heej wacht op mij, niet zo snel” wat voldoende motivatie is om extra hard van mij weg te lopen. Uiteindelijk lopen we de gehele 1,5 km zonder te stoppen binnen 10 minuten (6.00 minuten per km). Bij de finish zien alle kinderen zichzelf als winnaar als ze de medaille omgehangen krijgen en het pakje Wicky als trofee in ontvangst nemen. En ik, ik zie een paar honderd kleine winnaartjes.

 

 

Wat je kind ook doet je bent altijd trotsimg_5657

Vandaag 1,5 km zonder te stoppen binnen de 10 minuten gelopen en niet moe te krijgen. Misschien is papa nog wel trotser dan dochter, maar goed als ze halverwege was gaan zitten had ik haar slim gevonden en als ze straks keuzes maakt waar ik niet eens aan had kunnen denken vind ik haar een prachtige onafhankelijke vrouw. Kortom dochters kunnen het vrijwel nooit fout doen bij papa’s. En papa’s die zijn een Superman waarop dochters onvolwaardig en oprecht (althans voor zolang het duurt) trots zijn. Ze zien je als de sterkste man op aarde en tegelijkertijd als de grootste knuffelbeer tot je straks op de hoek van de straat ergens om 3 uur ’s nachts mag wachten met de auto als je haar moet halen in een discotheek waar naar jouw mening alleen maar ‘foute gasten’ komen. Maar goed, zover is het nog lang niet.

 

Je moet loslaten om vast te houdenimg_5602

Vandaag wordt mijn dochter 4 en morgen gaat ze voor het eerst echt naar de basisschool.
Nadat ik haar voor het eerst tijdens een hardloopwedstrijd los mocht laten zodat ze vrij kon rennen, zal ik haar nu ook figuurlijk loslaten. Ik zie het als het geven van vertrouwen in eigen kunnen. Loslaten om vast te houden! Al is het parcours niet afgebakend met hekken (zoals bij een hardloopwedstrijd), ze kiest vanaf nu steeds meer haar eigen pad. Loslaten is niet alleen voor het kind een ontdekkingstocht en een reis met hindernissen, maar ook voor ouders niet altijd makkelijk. Helemaal loslaten zal nooit lukken, maar ze moet uit haar comfortzone breken om grenzen te kunnen verleggen. Haar hartsvriendin Elsa (Disney figuur) onder wiens dekbed ze nu slaapt, weet dat treffend te verwoorden: “let it go, let it go……”

Samen sporten, samen lachen en misschien huilen bij school, dit zijn die onvergetelijke momenten in het leven!

En zelf, ach met 38.53 ben ik natuurlijk ook erg trots. Maar dat is vandaag van ondergeschikt belang. Ik ben vandaag trotser op 6.00 minuten per kilometer dan op 3.53 minuten per kilometer. Mijn mooiste prijs: “als ik groot ben wil ik sporter worden, net als papa.” Ik maak duidelijk meer indruk in sportkleding dan dagelijks in pak.