Keuzestress!

“Het leven bestaat uit een vat vol keuzes”

Afgelopen weekend moest ik kiezen tussen ‘de marathon van Rotterdam’, ‘Parijs-Roubaix’ of ‘de Ironman in Zuid Afrika’…..en….. ik heb gekozen voor de wellicht iets minder prestigieuze bolletjesklassieker in en rondom Lisse!

 Zeg het met bloemen

’s Ochtends hijs ik me in mijn wielertenue om mij tussen de IMG_5097
MAMILS (Middle Aged Men in Lycra) te gaan mengen. Ik pak m’n keurig gepoetste fiets en terwijl de eerste kilometers asfalt onder mij door zoeven maakt mijn fiets muziek. De Shimano xt derailleur vormt samen met de zojuist ingevette ketting een duet ondersteund door de bas van mijn constante cadans. Met mijn fietsmaat Paul heb ik bij Madurodam afgesproken vanwaar alles nog zo heerlijk klein en overzichtelijk lijkt. Ondanks het feit
dat dit alweer onze 4e editie van deze door ons zelf benoemde IMG_5075Bolletjesklassieker tocht is, staan we bij Noordwijk al te klootviolen en op het eerste routenetwerkbord te turen. Zelf ben ik sowieso al een beetje geografisch gehandicapt en doe ik eigenlijk alleen maar noodgedwongen aan triatlons en lange duurlopen omdat ik na 1km de weg vaak alweer kwijt ben. Mijn grootste angst is dat als ik ooit een keer vooraan loop in een wedstrijd dat ik de verkeerde afslag pak. Nee, een bollentocht is niet alleen maar rozengeur en maneschijn.

Nadat we weer op het rechte pad zijn beland, ziet het er weer rooskleurig uit. We pakken
nog even een mtb parcours in Noordwijk mee en vandaar komen we via de Langevelderslag in De Zilk uit. In een typischIMG_5106 verkaveld Nederlands landschap liggen de bollenvelden er als strakke biljartlakens bij. Tegen de tijd dat we via Hillegom in Lisse aangekomen zijn, begin ik al redelijk ‘high’ te worden van het dagje oer-Hollands cultuur snuiven. We maken een tussenstop bij de sportvelden in Oestgeest waar mijn vrouw die dag moet tennissen. Bij baan 1 zitten we in stijl letterlijk achter de geraniums. De menukaart ziet er zo goed uit dat we besluiten de bloemetjes eens goed buiten te zetten met een dozijn tosti’s (voor twee personen) en een paar goed gevulde glazen witbier. Gezien mijn lijfspreuk “sport ik wil er wel veel voor doen, maar niets voor laten” is deze tussenstop echt een schot in de roos. Op de terugweg probeer ik natuurlijk te verbloemen dat het bier z’n tol heeft geëist maar ’s avonds slaap ik als een roos.

Thuisgekomen lees ik alle enthousiaste verhalen en eindtijden van deelnemers aan de Marathon van Rotterdam. Voor mij is een marathon ‘voorlopig althans’ (en laat dat mijn vrouw maar niet horen) nog even een brug te ver, De Ironman in Zuid Afrika te duur en Parijs-Roubaix met z’n kasseien stroken te lang en te zwaar. Mijn mogelijkheden strekten dit weekend tot een vrije middag en een actieradius van 100km. Ach geluk zit hem in de kunst een boeket te maken van bloemen waar je bij kunt.