De ‘Yellow Lightnings’ hebben mij in 1.23,44 thuisgebrachtimage2

Het is in tegenstelling tot eerdere regenachtige dagen koud maar prachtig weer vandaag. Boven mij een strakblauwe lucht en voor mij een kleurenpallet aan sportschoenen. Mijn ‘Yellow Lightnings’, zoals ik mijn schoenen liefkozend noem, doen zelfs zo leuk mee dat een zonnebril geen overbodige luxe zou zijn. De veters zijn vakkundig op wedstrijdspanning gebracht. Met militaire precisie heb ik ze gestrikt, niet te los maar ook niet te strak, om te voorkomen dat tijdens de race de endorfine richting m’n grote teen afgekneld worden.

Ondanks de kou hebben de elite lopers, uit veelal warme oorden, zich slechts gehuld in een korte broek en shirt zonder mouwen. Ik besluit netjes achter deze afgetrainde gezichten plaats te nemen in startvak A. Voor de start wordt er nog wat aan horloges gefriemeld en met benen geschud. Als de groene vlag omhoog gaat (het teken dat we 1 minuut voor de start zitten) lijkt het wel alsof het startsein voor een Rowwen Hèze concert gegeven is aangezien halflege bidons en flesjes massaal door de lucht het vak uit gegooid worden. De laatste horloges worden op scherp gezet en het nerveuze geschuifel naar voren is begonnen.

image3Met de adrenaline van de ‘Ernst en Bobbie loop’ (de 1km kinderloop die ik diezelfde ochtend met m’n dochter van 3.5 heb gelopen) nog in m’n lijf schiet ik uit de startblokken. Die eerste meters zijn voor mij! Dit is mijn stad, het zijn mijn fietspaden waarop ik dagelijks fiets en in gedachten staan alle supporters hier voor mij. En die tegenwind op Scheveningen waar ik zeker eens per week loop…. ach ik denk maar zo vliegtuigen stijgen ook op met tegenwind. Ik voel het direct dit wordt MIJN race.

Gelukkig neemt de drukte mij een beetje tegen mijzelf in bescherming aangezien ik standaard iets te snel start. In het begin denk ik nog aan op dat moment onbelangrijke zaken maar zodra ik serieus naar zuurstof begin te happen, het lijf begint te dampen en ik m’n ademhaling langzaam onder controle krijg, nemen mijn benen de regie over. M’n hoofd is prettig leeg en ik loop op de automatische piloot, heerlijk! Het is alsof ik zweef en stilsta tegelijk. Dafne Schippers verwoorde het kort geleden treffend in de uitzending bij Holland Sport: “Het goede gevoel is als je op je hardst loopt en het voelt als slowmotion”.

IMG_4749Ik kom door net boven de 19 minuten door op de 5km en vanaf dan begint het algebra-rennen. Als een gefrustreerde Einstein reken ik me altijd rot tijdens een hardloopwedstrijd; gemiddelde snelheid, afstand, km/u, min/km etc. etc. Allemaal leuk en aardig maar alle rekenmodellen en uit m’n hoofd gestampte tabellen kunnen de prullenbak in als ik de hongerklop krijg. Om dit te voorkomen werk ik in de vorm van een gelletje de hele schijf van 5 in glucose vorm in een keer naar binnen. Mijn culinaire uitspatting wordt begeleid door een bekertje water en de achtergrondmuziek van opzwepende drums aan de kant van de weg. Als we voorbij Chinees restaurant de Golden Duck komen slurp ik geheel in stijl de laatste restjes naar binnen. Mijn ‘walking dinner’ sluit ik af door mijn mond aan m’n schouder af te vegen, je wilt er toch immers netjes bijlopen, en dat is maar goed ook want net voor we de boulevard op draaien staat een fotograaf stroboscopisch plaatjes te schieten.

Op de boulevard word ik naast tegenwind getrakteerd op een vers hagelbuitje waarbij ik als brildrager mezelf afvraag of ik m’n eigen ruiten in gooi met m’n snelheid. Gelukkig houden de glazen het en kan ik bij een mooie groep aansluiten. Vanaf hier, km 17, begint het pijn te doen. De kuiten worden gegeseld door het licht omhoog lopende parcours. Het lege strand voor me en de vuurtoren in de verte die optisch maar niet dichter bij lijkt te komen suggereert dat het nu niet alleen om fysieke maar ook om mentale conditie gaat. Dat vind ik het mooie aan hardlopen je kunt jezelf niet verstoppen en hoe langer de afstand hoe belangrijker die mentale hardheid. Op verschillende manieren kom je op een punt in je leven waarbij het pijn doet en juist dan kan je het verschil maken! Kortom, focus, niet verslappen en door blijven lopen. Je weet dat iedereen rond je heen pijn moet hebben maar jij kunt meer aan. Hoe sterk zijn mensen wel niet in doodsangst? Ondanks het gezegde ‘hardlopers zijn doodlopers’ is de vergelijking hier misschien iets te ver gezocht maar de boodschap blijft staan, doorzetten. Je kunt altijd meer aan dan je denkt! Na het Kurhaus wordt het beter en begint de lange weg vals plat naar beneden richting het Malieveld. Uiteindelijk brengen mijn ‘Yellow Lightnings’ mij in nieuw PR van 1.23,44 naar huis. Een uur later fiets ik gedoucht en wel richting de stad om uit eten te gaan en zijn de hekken in veel straten al opgeruimd. De lege AA drink flesjes op het Malieveld, de verfrommelde gelletjes en bekertjes in de straten en de medaille op mijn nachtkastje resteren als een stil leven van een geslaagd evenement! CPC Den Haag bedankt voor weer een mooie editie.